Lieve LDVD-ers,

Mijn verhaal gaat al een tijdje mee. Ruim 9 maanden geleden heeft mijn ex de relatie verbroken. Ik was er helemaal kapot van. Tot en met okt. heb ik me redelijk beroerd gevoeld. In oktober kreeg hij een nieuwe vriendin en werd het voor mij tijd om het definitief af te sluiten. Ook in mijn leven kwam een nieuwe liefde, ik noem het zelf maar een rebound. Het ging eigenlijk wel heel goed met me. Had voor mezelf alles weer op een rijtje. Deed veel leuke dingen en was weer aan het genieten.
In januari ben ik plotseling mijn ex tegen gekomen. We hebben uren gepraat. Het was super om hem na al die tijd weer te spreken. Ik zou niet eens meer kunnen vertellen waar we het over hebben gehad. Het klikte weer als toen. Ik probeerde hard om mijn gevoelens uit te schakelen hij had immers een vriendin. Dat is de volgende dag uitgegaan. Wij hebben daarna regelmatig afgesproken. Er is niet echt vaak iets gebeurd, het was voornamelijk erg gezellig. Het voelde allemaal heel goed ook al wist ik dat ik mezelf moest beschermen. Ik zei ook vaak tegen hem dat ik toch een mega muur om me heen had "daar kom je niet meer zo doorheen".
Ik merkte wel dat ik er langzaamaan steeds meer moeite mee kreeg. Het werd iets te gewoon ook al spraken we maar 1x in de twee weken af. We werden echt weer maatjes en bespraken alles daar kreeg ik moeite mee.
Vorige week heb ik besloten dat het zo niet langer kan. We hebben de hele tijd gezegd dat we gewoon kijken hoe het zou lopen. Maar ik kreeg echt hoop ook al wilde ik dat verbannen uit mijn gedachten. Het sloop er langzaam in, kon het niet tegen houden. Tijdens het etentje van vorige week ben ik erover begonnen. Het kan zo niet langer. Ik wil je helemaal of anders niet. Dit voelde als half en daar heb ik geen zin in. Op deze manier blijft hij in mijn hoofd rondcirkelen, wordt ik helemaal gek van. Ik wil niet meer afhankelijk zijn waar hij mij wel of niet in tegemoet wil komen. Ik wil verder met mijn leven. Het overviel hem allemaal behoorlijk. Hij gaf aan dat hij er ergens tussenin hangt. Hij kan niet helemaal voor mij kiezen omdat hij twijfelt (hij twijfelt heel erg omdat hij nu echt heeft besloten dat hij een tijdje vrijgezel wil zijn) en bang is dat hij mij weer pijn gaat doen. En hij wil niet de keuzen maken mij nooit meer te spreken of zien. Ik heb gezegd dat ik dan wel die laatste keuze voor hem maak. Het afscheid was daarna wel een beetje gek. Heb de volgende dag een mail gestuurd om mijn gevoelens nog eens uit te leggen. Kreeg een fijne mail terug maar merk dat het mij toch allemaal heeft geraakt. Vind het fijn om zijn gedachten nou eindelijk eens op papier te hebben. Kan ik niet meer gaan twijfelen en weet ik zeker dat hij het zo bedoelt. Heb er wel moeite mee dat hij schrijft dat hij heel veel van mij houdt maar dat hij het nu niet naar buiten kan brengen. We zijn allebei geeindigt met de zin "als we bij elkaar horen dan komen we ooit weer bijelkaar".
Dit hakt er allemaal behoorlijk in. Ik kan er niet zo goed met mensen in mijn omgeving over praten omdat ze allemaal denken, hoe kun je je nu weer door die kerel in laten pakken. De meeste weten niet eens dat ik nog zo vaak met hem heb afgesproken dus ja ik kan het ze ook niet kwalijk nemen. Maar ik voel me nu gewoon best klote. Er is toch weer met mijn gevoelens gespeeld en ik heb het allemaal toegelaten. Aan de andere kant ben ik blij dat ik het toch weer een soort van geprobeerd heb. Nu heb ik eindelijk zijn gevoelens duidelijk gehoord en begrepen. Ik bedoel te zeggen nu heb ik het beter ervaren dat het er gewoon niet in zit. Hij kan niet voor mij kiezen dus dan maar gewoon niet. Dat hij geen echt afscheid van mij kan nemen, bevestigd alleenmaar mijn intuitie al die maanden. En dat voelt toch ook wel weer goed. Heb nu gewoon weer even een kuil te pakken en dat wilde ik met jullie delen. Het voelde altijd zo goed om steun te krijgen in dipjes. Ik heb al die tijd wel jullie verhalen gelezen en leef met jullie mee. Ik weet dat we er allemaal wel komen maar het gaat zo met ups en downs. Zit nu in een down maar heb ik ook in ups gezeten. Je moet er doorheen er is gewoon geen weg terug...