Hey allemaal,

Hier weer een verhaal van mij, want ik moet het even kwijt. Er is zoveel gebeurd!

4 weken geleden vertelde mijn ex dat hij me niet kon vergeten en me miste. We spraken af, we hadden afgesproken dat we zouden zien hoe het zou gaan en als het goed zou gaan zou hij het aan zn ouders vertellen. Na een week wilde hij toch geen contact meer, het kon toch niet, ivm zn ouders en hij dacht dat het weer fout zou gaan. Ik weer een wrak...

Vorige week maandag vroeg hij opeens 'lieverd, zullen we het weer proberen samen? '. Dus ik zei van: zeg dit nou niet, over een week denk je er weer anders over. Maar nu meende hij het echt, hij wilde ervoor gaan, hij had zelfs met zn moeder gepraat. Iets wat ik nooit had verwacht! Zij zag in dat hij me erg miste! HIj had het er zelfs met vrienden en collega's over gehad omdat hij er zo mee zat. Hij heeft alles ook uitgelegd aan mijn ouders.
Sinds toen hadden we weer wat na 4 maanden. We hadden het leuk samen! We hadden wel afgesproken dat we het rustig aan zouden doen, niet teveel afspreken enzo. Dinsdag stuurde hij nog een smsje dat hij het gezellig vond en we elkaar snel weer zouden zien. Maandag had hij zn horloge laten liggen en hij zei dat hij die de volgende keer wel zou ophalen. Hij vroeg of ik dacht dat hij niet meer zou komen? 'Ik weet het niet' zei ik. Hij zei: 'tuurlijk kom ik nog wel!'. Woensdag ook nog alles leuk. Toen ik een keer niet snel genoeg terugsmste, belde hij...Hij was lief! We hadden afgesproken elkaar nog 1 keer voor mn verjaardag te zien (morgen).
Donderdag hoorde ik niks, nou oke, kan gebeuren. Dus ik stuurde hem snachts een smsje. Vrijdag maar niks terug...Ik belde hem in de middagpauze. Hij deed afstandelijk, hij kon ook niet afspreken het weekend. Het grote woord kwam eruit: zijn ouders waren weer boos geworden. Ze vonden het toch niet goed dat hij weer contact met mij had, hij moest maar een ander zoeken, het zou toch niet werken. Ik denk zelfs dat ze gezegd hebben dat hij geen contact meer met me mag, en misschien zelfs dat hij het huis uit zou moeten als hij nog contact heeft. Hij is er niet tegenin gegaan...Hij zei dat het inderdaad niet meer kon werken tussen ons, het zou toch weer fout gaan, enz. Slaat nergens op! Hij had er ook vertrouwen in, we zouden ervoor gaan en zouden ons best doen! Ik weet zeker dat hij of zn ouders napraat of er ook in is gaan geloven. Toen was het dus weer uit. Ik was/ben zo verdrietig!

Zaterdag heb ik hem nog aan de lijn gehad. Opeens kwam hij met allemaal smoezen. Hij heeft 3 redenen genoemd waarom het nu wéér zo is gegaan: - hij heeft alle hoop die hij me ooit heeft gegeven (gezegd dat het wel weer goekwma, me miste) gedaan uit MEDELIJDEN!!! Ja tuurlijk! Dit is echt zo dom, dat hij dat verzint! Niet te geloven! Daarom moest hij zeker elke keer huilen als hij me zag?
- Hij voelde opeens niet meer genoeg voor me. Na maandag was hij gaan twijfelen. Nou dat klopt ook echt niet. Hij was lief, hij wilde ervoor gaan. Hij heeft me niet voor niets 4 maanden gemist. Ze zeggen toch wel eens dat als je iemand kust en je het gezicht van diegene vasthoudt, je diegene niet kwijt wil? Dat deed hij ook. Hij zei ook nog: 'Je moet niet denken dat ik dit doe voor de seks of iets anders, ik wil jou'. En dat zei hij zo lief!
- Het kon niet meer werken tussen ons. Het zou toch weer fout gaan, teveel ruzie enz. Hij had nu al gemerkt dat ik niet veranderd was. Ik heb niks gedaan wat ook maar op claimerig gedrag lijkt!!! Wat een onzin! Ik had voor mezelf echt het gevoel dat ik het niet meer zou doen.

En de enige echte reden heeft hij niet gezegd. Zn ouders. Vrijdag was hij nog een beetje eerlijk. Hij zei dat hij zo moe werd van zn ouders, er niet meer tegen kon. En dat snap ik, als ze elke keer boos worden (echt gewoon boos, gaan schreeuwen enz), maar hij moet eens voor zichzelf opkomen of voor mij! Er tegenin gaan!

Hij wilde nooit meer contact met me, NOOIT meer! Ook niet over een jaar. Want hij was bang dat het dan weer hetzelfde zou gaan zoals nu. Nou dat zegt toch genoeg dat hij nog wel wat voor me voelt?! Hij moest ook huilen aan de telefoon. Ik zei dat dus. En hij ontkende het gewoon, later zei hij 'ja gewoon'. Tuurlijk! Hij besefte wel dat hij een lul was, maar ik weet niet of hij beseft hoeveel pijn hij me doet. Ik had er vertrouwen in, ik had echt verwacht dat we het nog wel lang zouden volhouden! Ik had verwacht dat hij fijn op mijn verjaardag zou komen...

Dit doet zoveel pijn. Hij flikt het me weer. Ik ben ook wel boos op hem, soms zwakt het al snel af, ik ben ook boos op zijn ouders. Daar ben ik in ieder geval vanaf! Maar ik ben meer in en in verdrietig. Ik zag/zie het leven weer niet zitten. Ik huil de ogen uit mn kop...Waarom?!

Gister had hij me geblokt op msn. En nu opeens niet meer! Hij wilde toch nooit meer contact?! Ik snap niet waarom hij me weer heeft toegevoegd...Ik heb niks tegen hem gezegd toen hij net online was, maar ik trilde helemaal...Ik vind het zo moeilijk om niks tegen hem te zeggen. Aan de ene kant baal ik ervan dat ik niks heb gezegd, aan de andere kant vind ik het goed van mezelf. Maar waarom voegt hij me weer toe op msn als hij niks zegt?!

Morgen ben ik jarig...Totaal geen zin in eigenlijk. Hij zou komen, hij zou er voor me zijn, ik zou gelukkig moeten zijn. Maar ik ben ongelukkig...Ik ben bang dat ik hem morgen nog veeeel meer mis. Zo'n mooie dag is dan juist supermoeilijk. Ik ben bang dat ik niks van hem hoor morgen. Zaterdag vroeg ik het en hij zei 'misschien'. Wat moet ik nou als ik niks van hem hoor?! Ik ben bang dat ik hem dan ga bellen, en dat doet me misschien alleen maar pijn. Beteken ik dan echt zo weinig voor hem? Ik word zo verdrietig als ik niks hoor...Ik ben zo bang dat ik morgen veel aan het huilen ben. Ik denk dan ook weer aan vorig jaar. Hij kwam me fijn ophalen van school, hij was ook de hele dag bij me. Hij bleef bij me slapen, het was super!

En nu wordt het een vervelende dag...Leeg zonder hem. Alles is minder leuk zonder hem. Maar ik kom er wel, maar hoelang duurt dat nog? Ik weet het allemaal echt niet meer.

Ik mis hem zo erg!

Liefs