Beste mensen,
Ik moet nou toch iets bekennen.
In het begin van afgelopen week zei een goede vriendin van mij "jij moet voor jezelf de knoop doorhakken en de draad weer oppakken". Dat spookte mij bijna de hele week door het hoofd als ik de neiging had om mijn ex (ook een klote woord eigenlijk) te bellen, mailen of te smsen. Ik heb nog wel contact gehad om dingen te regelen en eenmaal de post moeten bezorgen, maar daar ging het mij nu even niet om. Het gaat mij meer om de "stille getuigen" in huis.

Eindelijk kon ik mezelf er toe zetten om het huis weer van kant te maken. Oud papier opruimen, lege flessen in het hok, etc. Zo kom ik een bonnetje tegen van iets wat ze in de vakantie nog voor me heeft gekocht (2 dagen voor onze vakantie heeft ze het uitgemaakt, maar we zijn nog wel samen weggeweest, zie vorig verhaal). Ook vond ik nog een doosje waar haar kettinkje die ze heeft gekocht in had gezeten. Op dat moment kon ik het niet weggooien en lag het in de kast. Meteen schoot sarcastisch door mijn hoofd "Goedzo jongen jij bent echt knopen aan het doorhakken!!". Ik moest er zelf eigenlijk ook best wel om lachen, want het tegenovergestelde was natuurlijk waar. Ik kon het gewoon niet.

Daarnaast moet ik ook bekennen dat ik het (nog) niet over mijn hart kan verkrijgen om het kussensloop van haar te wassen. Het ruikt nog echt naar haar. Afgelopen week als ik me echt k... voelde rook ik er even aan en voelde ik me toch iets beter. Gisteren de wasmachine volgegooid, maar toch niet dat ene kussensloop. Ik heb mezelf maar voorgenomen dat het zo wel ff goed is. Komt vanzelf wel. De laaste dagen ruik ik er wel es aan en val ik niet in rouw maar in een gevoel van voldoening. Aan de situatie verander ik niets meer, maar ik heb samen met haar toch een hele leuke tijd gehad...

"Boreas"