Pff.. Vandaag de begrafenis gehad van de moeder van 1 van mijn beste vriendinnen. Ze is veel te jong gestorven(zie vorige blog)en laat een heel verdrietig gezin achter bestaande uit 3 meiden en 1 papa. Daarvan woonde alleen mijn vriendinnetje nog thuis.
Wat ongelofelijk moeilijk om dit mee te maken, nog vele malen moeilijker dan ik ooit had gedacht. En wat zijn zij sterk!
Het was erg mooi, 4 hele mooie nummers en prachtige speeches waaronder 1 van mijn vriendinnetje. Foto's werden er constant afgespeeld, en een overvloed aan rode rozen; want daar hield ze zo van.
T. was mijn eerste echte beste vriendinnetje, ontmoet in de 1e klas van de middelbare school en al meteen onafscheidelijk. Een hele speciale, close band die nooit is veranderd. Helaas zagen we elkaar de afgelopen 2 jaar minder, ivm nieuwe scholen en we wonen niet in dezelfde woonplaats. Maar we deelden altijd alles, alle onzinnige dingen en alle dingen die onwijs belangrijk voor ons waren. We konden altijd alles aan elkaar kwijt, niks te groot of te klein. Jongens, ruzie's, lachen, rare dingen doen je kunt 't zo gek niet bedenken.
Maar wie had ooit, ooit gedacht dat 1 van ons amper een jaar later haar moeder zou verliezen.. Zo veel te jong. Het is niet te bevatten, ik vind het ongelofelijk moeilijk en oneerlijk.

Dag lieve Monique, ik zal altijd altijd op je klein meisje blijven passen en van haar houden!
Rust zacht.

x