Dinsdag de begrafenis bijgewoond van een familielid, de tante van mijn vader om specifiek te zijn. Ook dat nog... Het was een van de liefste vrouwen die ik ooit heb gekend en ik zal haar missen.

Tijdens zo'n begrafenis denk ik zelf ook aan al de mensen die ik verloren heb (in de ruime zin van het woord), waaronder m'n ex. Maar omringd door zoveel familie en vrienden voelde ik me even niet alleen op de wereld. Ondanks het verlies en het verdriet is er toch nog zoveel liefde om je heen. De voorbije maanden ben ik daar in het algemeen blind voor geweest.

Haar echtgenoot zal op een manier ook liefdesverdriet ervaren: ze is er niet meer, waarom?, er zijn waarschijnlijk zoveel dingen die hij nog wou zeggen of doen... Ik leef met hem mee. Is het niet veel erger om iemand te verliezen die wel van je hield? Waarom moet ik zo afzien omdat ik iemand kwijt ben die kennelijk niet of niet genoeg van mij hield.

Deze gebeurtenis heeft me geholpen om de dingen in perspectief te zetten. Ik wou dat de tol hiervoor niet zo hoog was geweest...