Dinsdag de begrafenis bijgewoond van een familielid, de tante van mijn vader om specifiek te zijn. Ook dat nog... Het was een van de liefste vrouwen die ik ooit heb gekend en ik zal haar missen.

Tijdens zo'n begrafenis denk ik zelf ook aan al de mensen die ik verloren heb (in de ruime zin van het woord), waaronder m'n ex. Maar omringd door zoveel familie en vrienden voelde ik me even niet alleen op de wereld. Ondanks het verlies en het verdriet is er toch nog zoveel liefde om je heen. De voorbije maanden ben ik daar in het algemeen blind voor geweest.

Haar echtgenoot zal op een manier ook liefdesverdriet ervaren: ze is er niet meer, waarom?, er zijn waarschijnlijk zoveel dingen die hij nog wou zeggen of doen... Ik leef met hem mee. Is het niet veel erger om iemand te verliezen die wel van je hield? Waarom moet ik zo afzien omdat ik iemand kwijt ben die kennelijk niet of niet genoeg van mij hield.

Gisterenavond met een hoop mensen, waaronder mijn ex, iets gaan drinken. Op een bepaald moment draait zij zich om en zegt ze: "Weet je, de enige reden dat we niet opnieuw samen zijn, is omdat jij me niet meer terug wil. Wat denk je daarvan?" Ik heb haar dan nog maar eens uitgelegd wat ik (helaas? nog steeds) voor haar voel maar dat ik haar moeilijk kan geloven. Verder hebben we het er niet meer over gehad.

Waar is ze toch mee bezig? Heeft ze zin om nog een beetje met mijn voeten te spelen? Of is dat een verdoken manier om toe te geven dat ze je terugwilt? Ja, ik heb in het verleden al gesteld dat ik, moest ze terugkomen, er niet op in zou gaan. Maar we weten allemaal wel dat dat maar de halve waarheid is.

Misschien is dit nummer al eerder ter sprake gekomen op deze site, Love Sick van Bob Dylan. Het beschrijft bijna letterlijk hoe ik me voel. Ik ga nu nog door het leven zonder echte vreugde, voortdurend met mijn gedachten bij haar, en ik ben het zo moe. En dan die tegenstrijdigheid: enerzijds wou je dat je ze nooit was tegengekomen, anderzijds zou je alles doen om weer bij haar te kunnen zijn.

-

I'm walking through streets that are dead

Walking, walking with you in my head

My feet are so tired, my brain is so wired

And the clouds are weeping

-

Did I hear someone tell a lie?

Ik heb de voorbije maanden al veel steun gevonden door de ervaringen en de reacties van iedereen op deze site te lezen. Ik wou dat het niet zo hoefde te zijn, maar ik ben uiteraard niet de enige met ldvd. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje! En geleidelijk aan slagen mensen er altijd weer in om met volle moed terug in het leven te stappen. Er is nog hoop!

Het is nu net twee maanden uit met een vriendin waar ik een relatief korte relatie van drie maanden mee heb gehad. Toch blijft het mij maar achtervolgen. Ik begin me zorgen te maken dat ik er over een maand nog niet helemaal over ben -- en dan heb ik langer verdriet gehad dan de relatie op zich heeft geduurd! Hopelijk zal het me wat op weg helpen door het hier wat van me af te schrijven.