Hey daar aan de andere kant,
Ik ben op een nieuw blog beginnen schrijven omdat het daar wat smalletjes werd...

Het is bijna niet te geloven maar ik heb heerlijk geslapen! Zonder gepieker in slaap gevallen! Moet wel bekennen dat ik erg moe was ook. Maar het ligt ook aan dit schrijven naar jou... ik ben in alle rust naar boven kunnen gaan... Jij geeft mij ook die steun, het besef niet alleen te staan...
En nu die nieuwe dag...
Het is raar, ik heb dan goed geslapen, maar... ik ben heel geëmotioneerd opgestaan. Waarom? De kleinste (is mijn dochtertje van 6j. (in aug. 7j) is vannacht bij mij gekropen. En toen ze wakker werd (doordat de papa boven in de badkamer was gekomen) wreef ze over mijn arm en keek ze zo super lief naar mij. Het is gelijk ze mijn pijn wilde weg nemen. En dan maakte ze plaats voor de papa.
Ok..., ik moet rekening houden "hij heeft den nacht"
Maar niks komt er spontaan uit... Als hij dan naast mij ligt en achter enkele min. niks zegt of doet...... dan zeg, 'kan je niks zeggen dan' - zegt hij - 'ik dacht dat je nog lag te slapen'. Ik draai mij om en daar ligt hij dan... ok ok ok... hij heeft den nacht gehad!!! Ik wil hem voelen, knuffelen... hem mijn liefde laten voelen...
Ik verleg zijn arm, kruip toch even tegen hem aan, leg mijn arm op hem... Zijne arm blijft zo ongemakkelijk van mij weg liggen. Terwijl ik hoop dat hij hem op mij zou leggen. En ik verga van de pijn. Het voelt zo leeg aan...Echte hartenpijn! En dan denk ik van Ann toch, 'wat doe je jezelf aan'! Ik zeg niks meer sta op en trek de deur achter mij dicht.

Weet je, die uitspraken "hartenpijn hebben, of van iemand walgen of echt niet goed worden van iets of iemand" die bestaan echt wel!
Ik heb in die maanden, momenten gehad 'dat ik letterlijk steken ik de hartstreek kreeg'. En wat walgen betreft... Bij enkele bekentenissen moest ik mij echt letterlijk over het toilet gaan hangen en was ik wel degelijk aan het wurgen. Dus over het niet goed worden van iemand daar moet ik geen vb van geven zeker?

Dat had natuurlijk niet alleen met mijn man te maken maar ook met mijn x vriendin. Natuurlijk heeft mijn man mij al super veel aangedaan en gekwetst... Maar haar deel in mijn verdriet is niet te onderschatten!
Ik heb hysterische buien gekend (die zijn nu gelukkig weg) maar hebben plaats gemaakt voor (hoe moet ik het omschrijven?) eenzaamheid? gelatenheid? berusting in de situatie?... Hoewel, dat laatste is niet juist het juiste woord want je wil nog altijd de dingen aanpakken...
In aug. en FEB heb ik een hoogtepunt van verdriet, pijn, onmacht en het niet meer weten gekend.
En ik moet je toegeven in augustus (maar begin er niet aan) nam ik 's avonds een pilletje om kalm te worden en te kunnen slapen. Ik ben daarmee begonnen na nachten van verdriet niet meer te kunnen slapen.

Toen was ik nog zo naïef… en bij één van zijn bekentenissen ben ik op 13 aug. 'tilt' geslaan. Uiteindelijk heb ik dat doosje pillen aan mijn mond gezet en binnen gekipt.
Niet dat ik hier weg wilde,....... Ik wilde af van die pijn! Wilde weg uit die nachtmerrie...
(Amai wat heb ik verdriet van mijn eigen verhaal)
Veel lotgenoten en dus ook JIJ zal dit gevoel herkennen!
(even zeggen, nu ben ik volledig clean hoor!!! ik neem niks meer geen anti- depressiva, geen kalmeringspilletje NIKS!!! Mijn praten is nu mijn beste kalmeringspil...
Ik wou en wil mijn leven weer in handen) Ik wil gelukkig zijn, mijn kinderen en man gelukkig maken, gaan werken, mijn huishouden doen …
GENIETEN van het leven…

Nadat ik dus die 28? pillen had genomen….
Uiteindelijk zijn ze mij met de ziekenwagen komen halen, een nacht in het ziekenhuis verbleven... en de volgende dag... was het nog niet gedaan hoor!
We zijn beiden bij een psycho geweest (apart). En van haar moest hij mij bekennen dat ze ook al gezoend hadden. En dan was het hek van de dam...
De verpleging moest mijn infuus eruit doen of ik ging het zelf doen.
En ik ben weggelopen.
Ik stond zo zwak maar ik had nog nooit zo vlug van de trap gelopen en ik naar buiten met mijn gsm in de hand.
De verpleger mij volgend. Op straat bleef ik even staan. Die verpleger zei ' ik ga je niet mee naar binnen sleuren maar ik wil dat je iemand belt, zodat ik weet dat er voor je gezorgd wordt en je er niet alleen voorstaat.'
Heb ik gedaan... kon niet direct iemand van de mensen die al van iets wisten bereiken. Uiteindelijk heb ik iemand die enkel 'van horen zeggen' iets wist aan de lijn.
“”Vraag niks maar kom mij alstublieft halen ik ga naar...””
En enkele min later zat ik in de auto met hem ‘en’ een vriendin die toen mijn grote steun was... het was ook zij die de 100 gebeld had de dag ervoor. Zij wist op dat moment alles.
Het enige wat ik toen wou was naar mijn (nu ex-vriendin) rijden en het haar eens goed zeggen. Maar we zijn er nooit geraakt.
Ze was immers al op de hoogte gebracht en was toch al gevlucht.
De politie was mij zelfs al aan het zoeken...
Echt dit klinkt zo fictie voor ons gezin... voor ons stabiel, liefdevol gezin...
Maar ik wil het niet verbloemen... Het was gewoon zo!
En ik kan alleen eerlijk zijn!
We zijn dan maar zelf terug gereden… ik, nog altijd over mijn toeren…
Ik heb gescholden, mij afgereageerd, zijn gsm afgenomen en bekeken… kapot gestampt en in de riool gedumpt.
En dan waren ze daar om mij naar binnen te halen.
Een dikke spuit in mijn achterwerk en ik kon kiezen vanzelf naar de psychiatrie of onder dwang… Wat was dan mijn keuze???
Uit vrije wil dan maar zeker?
Ben daar als ne blok in ’t slaap gevallen.
Ongeloof, onmacht, al die gevoelens die op je af komen… verdriet, pijn, mijn kids ach mijn kids… ik wou terug naar mijn kids.
De psycholoog kwam, luisterde naar mijn verhaal en het enige wat ik duidelijk maakte is dat ik naar huis wou, naar mijn kinderen.
Ik ben niet gek ik wist echt wel wat ik deed… Ze maakten mij gewoon kapot.
En ik mocht naar huis… maar ik moest wel op gesprek blijven komen. En dat doe ik nu nog… nu dinsdag ben ik nog bij hem geweest.
Wat ik daar doe?
Ik praat, hij luistert en doet mij beseffen dat alles wat ik voel, doe,… normaal is in heel die situatie. De achterdocht, de voorstellingen van wat ze zouden kunnen doen… en, en,
Ik ben in geen geval een psychiatrisch geval… en ze zullen er geen van mij maken ook!!!
Die sterkte heb ik nu wel gevonden ondertussen.

Goed dat even terloops om het juiste beeld te kunnen schetsen.

Weet je dat de definitieve breuk tss de 2 gezinnen er maar pas op 24 februari is gekomen? Ik heb altijd geprobeerd haar te verstaan.
Verliefdheid kan je idd overkomen... wat je ermee doet is een andere zaak! Zij heeft er niet verstandelijk, maar gevoelsmatig op gereageerd! Net zoals je vrouw…
Ik versta die man niet waar zij mee om gaat. Ik vind dat zo egoïstisch. Beseft hij nu echt niet dat hij een gelukkig gezin uit elkaar aan het halen is??? Zo zo zo egoïstisch. Daar krijg ik geen kop aan.

Bij ons zij heeft hem verleidt! Hier hebben we allebei een gezin elk met 3 prachtige kinderen. En wat ik nooit van hem verwacht had... hij is er uiteindelijk in meegegaan. Het is allemaal op reis begonnen.
Haar man vermoede iets... Ik ben er zeker van dat het bij ons nog dik in orde was! Natuurlijk hadden we onze eigen problemen… maar die zijn er toch overal? In elk normaal huwelijk??? Natuurlijk geef ik toe dat ze goed overeen kwamen maar dat was in het geheel zo! We kwamen onder ons 2 gezinnen super goed overeen.
Moest je weten wat ik allemaal voor hun gedaan heb...
Maar al wat ik toen deed, heb ik met hart en ziel gedaan. Ik ben gewoon zo. Wekelijks een aantal keren hun kinderen opvangen. Soms 2 soms alle 3. En nog jonger dan de onze!
Mijn jongste zit samen met hun oudste in de klas... Hun kleinsten is maar 2,5j.
Daar kan ik zo van... Ach laat maar... Ik heb het nooit gesnapt en ik zal het nooit snappen.
En weet je wat de klu van heel de zaak is?
Moest er nu bij beiden een breuk komen... tss die 2 kan het nooit iets worden!!! Wat ik doe in ons huishouden, doe haar man ik hun huishouden. Ik kan mij niet voorstellen dat één van beiden zoveel zou kunnen veranderen dat het op praktisch vlak haalbaar zou zijn.
Gedaan met hun mooie leventje. Zet haar een week alleen thuis met haar 3 kinderen... dat kan ze niet aan zonder hulp... laat staan met 6 kids!!!
Dus dacht ik in het begin dat dit niet zo zou verlopen en dat onze vriendschap staande zou blijven.
Daarin heb ik veel pijnlijke momenten van bedrog en leugens van beide kanten moeten verwerken. (Met mijn verhaal van dat psycho gedoe als gevolg)
Je zal het niet begrijpen of toch? Maar we hebben zelfs op kerstdag nog samen gegeten en pakjes uitgedeeld... Zo'n dagen konden zo intense geluksgevoelens naar boven brengen...
Maar nu was dat toch verdwenen... ik deed mijn best, maar dat addertje onder het gras bleef!!! En terecht... (is telkens gebleken.)
Ik heb zoveel goed proberen doen... maar achteraf bekeken was ik gewoon te naïef. Ik bleef in het goede van de mensen geloven! Je kan toch niet zo slecht zijn...
Wat mij ook sterk houd-- en dat weet je enkel van je eigen-- is dat IK overal in elke situatie EERLIJK BEN geweest! Ook nu, ik kan niet liegen.
Ik kan het niet begrijpen dat volwassen mensen zo kunnen liegen en bedriegen! En dan nog bij zo'n close vriendschap en met mijn man een relatie van 21 jaar. Doeme doeme doeme toch!!!

Het leven zou zo mooi kunnen zijn... Moest iedereen nu eens content zijn met wat ze hebben, het waarderen en respecteren... uiteindelijk moeten we zelf ons van geluk voorzien.

Ik heb het dit weekend nog tegen den oudsten gezegd!
We gingen golfen... Liept hij daar niet met een sip gezicht... Ik ernaar toe, draai zijn gezicht naar mij toe en heb hem gezegd:
"dit kan een leuke namiddag worden, maar daar moet je wel ook zelf voor zorgen! Je kan lachen en plezier maken voor hetzelfde geld
of je kan inderdaad zo blijven rondlopen en het voor iedereen minder aangenaam maken. Je doet er mee wat je wil, maar ik ga terug en ga beste eruit halen. (negatieve gedachten stoppen en genieten van het moment) En dat heb ik ook gedaan!!!
Hij is ook bijgedraaid en we hebben ook genoten van ons namiddagje golfen…

Ik herken bij jou ook dat je beter functioneert als ze er gewoon niet is.
Dat je je beter op je gemak voelt en dat alles gelijk beter gaat als je alleen bent met je kinderen.
Ik heb dat ook. Waarom toch? Omdat ik mij toch wel ergens erger in zijn gedrag!
Het niks aanpakken, niks zeggen, … die onverschilligheid…
Uiteindelijk zitten we voorlopig op zo’n verschillend niveau dat ergernissen er nu eenmaal bijhoren.

Maken we onszelf iets wijs jij en ik, dat het nog goed kan komen?
Ik weet het niet… Wat ik wel weet is als hij uiteindelijk wel alleen zou gaan wonen ik mezelf niks te verwijten heb en dat ik alles geprobeerd heb dit tot het goede te brengen.

En dat is toch ook een belangrijk gevoel voor ons toch! Weten dat we alles wat we konden doen gedaan hebben. Dat het niet meer aan ons ligt… Ook al blijft dit hard ik zal er mij later beter bij voelen hoop ik althans.

Ja, dat is hier niet niks he wat ik te vertellen had.
Ik ben er ondertussen wel een tijdje mee bezig weer. Nu kan ik nog overdag maar vanaf volgende week hoort dit bij mijn avondbezigheden. Als ik alleen ben tenminste want ik heb liever dat hier niemand bij mij is als ik aan het lezen of schrijven ben.
Hij weet ervan, hij heeft iets gelezen wel dat is genoeg.
De rest is voor mij!!!
Ik heb daar toch recht op zeker?

Weet je, zo'n momenten die ik beschrijf gelijk hierboven,... het mag dan nog zolang geleden zijn... ik weet nog elk detail, zoveel uitspraken, en dan dat gevoel van toen dat ik nu weer kon ervaren...
Pas op, ik kan het plaatsen want uiteindelijk moet je vooruit.
Ik hoop dat je nu geen verkeerd beeld van mij gekregen hebt.
Want dat zijn momentopnamen, uiteindelijk weet ik van mijn eigen dat ik het beste met iedereen voor heb, en dat ik normaal altijd klaar sta om iemand te helpen. Ik ben inderdaad een zachtaardig persoon en EERLIJK wat je ziet is wat je krijgt (bij manier van spreken dan)
wauw, ik heb mezelf wel durven omschrijven he.

Daarom doe ik mijn werk ook graag... Ik help mensen!Ik ben polyvalent verzorgende en werk in de thuiszorg.
Wat houd dat in? Eten bereiden, verzorging v d cliënten (indien nodig), de was en de plas, alles wat bij een huishouden komt kijken.
En dat is uiteindelijk iets wat ze me nooit zullen afpakken, mijn eigenwaarde!!! Ik weet dat ik goed ben!!! Ik ben misschien niet moeders mooiste (hoewel ik er wel mag wezen vind ikzelf hi hi)
heb niet de perfecte lijn... maar goed wie is er wel perfect?
ik kan gerust met mezelf leven hoor!
Ik zit nu toch wel wat beschamend even dat laatste stuk hier te herlezen... maar zo word ik omschreven dus waarom zou ik het er zelf zo niet opzetten?

Straks kan ik een boek schrijven.
Ik ben al goed op weg he
Maar zo kan ik jou laten weten welke watertjes ik al doorzwommen heb. En dit is maar een heel klein stukje ervan hoor.
Ik zou er inderdaad wel een boek kunnen van schrijven!!!
Maar goed... ik laat je op die manier weten dat we tegen heel veel bestand zijn.
We kunnen veel meer aan dan we denken.
Hoelang ik dit nog ga kunnen dragen? Dat is nu eens iets wat ik niet weet. Dat zal de toekomst mij wel aangeven.
Maar voorlopig wil het hier nog niet opgeven! Terwijl veel buitenstaanders dat niet verstaan.
En als het nu toch verkeerd zou aflopen, en hij alleen zou gaan wonen dan weet ik dat ik tot het uiterste gegaan ben en heb ik mijzelf niks te verwijten!
Misschien zeg ik dan wel als later alles op andere pootjes staat...
We moesten al vroeger uit elkaar gegaan zijn...
Of misschien kunnen zegt mijn ventje 'best dat jij zoveel geduld met mij hebt gehad'... Wie zal het zeggen? ... De toekomst ....

Ik wens je elke dag de nodige moed toe om door te gaan!
Ook al zullen jou kinderen ook soms tegenstribbelen het tenslotte nog kinderen... neem hun liefde in jou mee en geef hen jou nodige liefde.
Ik zou je zoveel kunnen toewensen, ...
maar zoals ik je al eens zei, leef bewust, probeer te genieten van de goeie dingen, zoals je doet met de kinderen, en sta zo weinig mogelijk stil bij de negatieve dingen...
Anderen zullen blijven zeggen "man man hoe dat je dit volhoud zo" ze weten het altijd goed te zeggen en je hebt een luisterend oor nodig. Maar alles kan zo gemakkelijk gezegd worden als buitenstaander.... maar je moet er maar eens zelf inzitten hé.
Wij weten wel beter he dat het allemaal niet zo simpel is...

Dus toi toi toi veel sterkte daar en als je even tijd hebt, of het word je gewoon teveel, je weet mij te vinden he.
Moest ik veel energie over hebben en het zou mogelijk zijn ik stuurde je direct een heel pakket vol goede energie, troost, en nodige liefde op om te kunnen doorgaan... niet voor één dag maar voor altijd...

af en toe (op een dag!) kom ik wel eens piepen!
Toegegeven, stiekem hoop ik wel dat ik vanavond wat van je mag lezen.
Vind je dat erg?

Maar je ziet maar, alle andere dingen gaan voor op dit schrijven.
Ik heb voorlopig nog een beetje meer tijd ervoor. Maar dat zal snel gedaan zijn. Maandag ga ik weer aan de slag...
Ik schrijf gelijk altijd maar verder...
Maar nu ben ik echt weg, ga de was versteken en wat strijken.
bay bay en bedankt dat je even de tijd nam om deze lange blog te lezen... Bedankt, gewoon omdat je er ergens ook voor mij bent!

greetz Ann