Ik voel me intens verdrietig, kan alleen maar aan haar denken, een aantal jaar geleden net op het moment dat ik dacht nu hoef ik haar nooit meer te zien, verscheen ze, daarna dacht ik echt bekijk het maar ik zie je nooit. Ik zie haar ook bijna nooit. Dat is gewoon het hele probleem. Ik ken haar alleen maar van zien. En ik wil haar gewoon vaker zien, waarom is ze er gewoon niet zoals iedereen?
Ze is er nooit als ik problemen heb, of gewoon gezellig iets kwijt wil, laatst 12,5 jaar in dienst en dan spookt door je hoofd ik kan het niet eens met haar delen. Ik ken haar alleen van zien, maar het probleem is het is zo'n lieve vrouw waar je voor smelt en alles doet.
Ik kwam haar een keer tegen op het goede moment een aantal jaar geleden ik was behoorlijk kwaad, zo'n fase dat iedereen aan je zit te trekken, allemaal willen ze iets van je en ik was het zat, spuugzat, gewoon boos allemaal willen ze iets van je en niets krijg je terug nog niet een bedankje, ik wilde gewoon even de grote stad in, ik ben in de bus gestapt daar was ik nog kwaad, onderweg bedacht wat ik ging doen. Ze werkte toen in een kledingzaak dus ik dacht ik ga daar naar toe ik moet gewoon een trui of zo kopen, maar toen ik in de grote stad kwam, kwam ik in de kledingzaak en zag ik haar kleding oprapen, ik kwam haar eindelijk tegen maar stond achter haar, toen zei ik iets van "waarom doen mensen dat nou kleding op de grond gooien.", nog steeds kan ik niet begrijpen waarom mensen zo zijn dat ze als klant in een kledingwinkel zijn dat ze de kleding dan gewoon op de grond gooien. Op dat moment keek ze om en op dat moment was bij mij de woede weg. Hoe ze het gedaan heeft geen idee, maar die kracht heeft ze gewoon. Het is gewoon het type vrouw, waar je nooit boos op kunt blijven. Een type waarvan ik dacht gewoon te mooi om waar te zijn. En nu zoveel jaar later zal ze wel een ander hebben.
Ik heb haar afgestoten door mijn depressie. Ik heb een keer toen ik haar in een leuk eettentje tegenkwam tegen mezelf gezegd "als ik nu naar binnenloop ga ik haar de hele tijd aan zitten staren dat vind ze niet leuk ik moet hier weg". En ik heb hier zo'n spijt van. Heb daarna ergens anders nog een partij zitten huilen, wat ik helemaal niet wilde. Waarom kon ik gewoon niet daar eten en gewoon me klep houden? Ik heb haar natuurlijk helemaal afgestoten hierdoor, zit ik te denken. Ik mis haar zo verschrikkelijk, ik wilde dit gewoon kwijt. Ze is al zo lang weg. En ik denk gewoon serieus dat ze me niet wil zien of zo. Het hele probleem is ik mis haar maar ik denk dat zij mij niet mist. Het voelt net als een onafgeronde relatie, ik heb niet eens afscheid van haar kunnen nemen.