Die after party's van mij --> geen fuck aan! Daar ga ik weer. Een redelijk leuke avond gehad maar op de fiets naar huis: bam! Daar komt dat vreselijke gevoel weer. Het is niet dat het me overvalt, ik weet dat het komt. Lekker is dat! Not! Zodra ik 1 seconde alleen ben... Ik kan gewoon niet blij zijn (wel bij anderen, hoor, dan gaat die knop om), dit gevoel achtervolgt me. Ik wil niet weer in tranen zijn. Ik wil gewoon lekker voldaan mijn bedje in en zin hebben in morgen. Oke, de randvoorwaarden zijn er ook niet naar om zin te hebben - elke dag aan mijn bureau geplakt voor mijn studie. Niets om over te klagen maar ook niets om je op te verheugen.
De laatste paar dagen bekruipt me het gevoel dat ik heeeeeeeeeeel misschien niet zozeer hem mis als wel iemand. Iemand om nu nog een berichtje aan te sturen. Of whatever. En daar baal ik enorm van. Ik wil niet iets of iemand missen, ik wil gewoon blij zijn met mezelf en het leven zoals dat is. Maar, als je moet huilen moet je huilen. Toch? Als het eruit moet, moet het eruit. Maar echt, dit soort momenten kan ik echt missen als kiespijn. Wat dan? Kan ik alleen maar blij zijn als ik een relatie heb? Dikke bullshit, zo is het niet altijd geweest. Misschien is het nu zo omdat ik het gewend was. Gewend was om dat allemaal te hebben en meer. Na een jaar zou je toch ontwend moeten zijn. Maar fuck die sticker van hoe het zou moeten.
En iemand of iets missen, ik weet niet, pff ben zo in de war. Hoe kan ik net zo vrolijk vrolijk zijn en nu zo in tranen zitten?
Ik wil hem gewoon vergeten. Alles wil ik vergeten!