Hee hoi,

Wat doet het toch pijn, scheiden, uit elkaar gaan, loskomen van elkaar. Deze week heb ik het heel duidelijk, ik wil niet meer, ik kom er niet meer onderuit. Geen onderhandelingen meer met mezelf dat het misschien in de toekomst toch nog goed komt. Nee, het komt niet meer goed. Nu voel ik dan ook echt de pijn, het zit op mijn borst en het is alsof er een band om mn hele middenrif strak getrokken wordt. Voel me ook schuldig. Schuldig dat ik de keuze voor mezelf maak en niet meer voor mn gezin. Tuurlijk maak ik 200 procent keuze voor mijn dochter, maar ik bepaal niet alleen voor mezelf mn toekomst, maar ook voor haar. En dat doet pijn, zij zal kind zijn van gescheiden ouders. En ze heeft ook geen broertjes of zusjes waar ze af en toe iets mee kan delen wat ik gelukkig vroeger wel heb gehad. Ook doet het hels veel pijn dat ik mijn dochter nu zo weinig zie, dat zij een heel ander leven krijgt bij haar vader, een leven waar ik geen deel van uit maak, tuurlijk kan ik haar vragen wat ze allemaal heeft gedaan en interesse tonen, wat ik nu ook al doe, maar het doet me gewoon pijn dat we niet samen zijn. Scheiden van je kerel, a la, maar parttime scheiden van je kind op zon vroege leeftijd is gewoon onverteerbaar. Maargoed, ik ben blij dat mijn ex deze week mij alles in de schoenen heeft geschoven, dat hij niet naar zichzelf wilt kijken en dat hij probeert een wig te drijven tussen mij en een vriend. Het heeft me nog meer inzichten gegeven in een gevoel wat er al lang zat, en helpt me weer herinneren dat ik toch echt bij mezelf moet blijven.

Doeggggggg