Hallo iedereen,

Zoals vele bloggers hier schrijf ik mijn verhaal als een soort therapie. Omdat de pijn van haar afscheid na twee maanden nog altijd (te) groot is (al voel ik hier en daar stilaan wat beterschap om de hoek loeren) en omdat ik allerlei manieren zoek om de pijn te verzachten, haar los te laten, antwoorden te vinden op wat er gebeurd is, niet meer elke dag aan haar te denken, me niet meer leeg te voelen, te kunnen stoppen met elke avond een fles rode wijn leeg te drinken om te kunnen slapen (de pillen neem ik niet meer), en mijn leven, dat voordien in harmonie was, weer te kunnen verderzetten.

Een klein jaar geleden werd ik gecontacteerd op Insta door de vriendin van mijn zus. Een knappe, slimme, getrouwde vrouw met een dochter, die een enorme aantrekking op mij uitoefende, zowel qua persoonlijkheid als uiterlijk. We kenden elkaar een klein beetje en hadden elkaar een paar keer gezien, en er was telkens een vonk, een aantrekking tussen ons. Vanaf de dag dat ze me toevoegde en aansprak, zijn we blijven chatten, en dat was altijd heel erg fijn. Na een viertal maanden, begon ze stilaan met me te flirten. Zo stuurde ze me op oudejaarsavond (tijdens haar familiefeest vanuit de badkamer) een sexy foto van haar en zei dat er nog meer zouden volgen als in een private collection van haar voor mij, zoals ze het zelf noemde. Ik vertelde haar dat de foto heel sexy was, en dat vond ze duidelijk fijn. Sindsdien werd er steeds meer geflirt, vooral langs haar kant, het was vooral zij die me steeds meer verleidde, uitdaagde, en me steeds meer contacteerde en me inkijk in haar leven begon te geven. En ik ging daarin mee, omdat ik het fijn vond, en er stilaan gevoelens begonnen te groeien langs mijn kant. We chatten soms avondenlang, ook in het weekend, waarbij ik me geregeld afvroeg waarom zij dat kon, omdat ik dacht dat haar man dat toch raar moest vinden dat ze heel de avond aan het chatten was, maar ik kreeg de indruk dat ze vaak alleen thuis was met haar dochter. Zo stuurde ze me soms ook een foto van haarzelf en haar dochter en haar hond. Ze verleidde me steeds meer, niet alleen met foto's, maar ook met woorden. Zo hadden we het over kussen, en dat zij naar mijn appartement zou komen. Ze vertelde me ook dat ze wilde beginnen afspreken, samen de trein nemen naar het werk (want we werken beide in dezelfde stad) en samen koffies gaan drinken tijdens de lunch. En dat deden we ook een paar keer, niet heel vaak, want het was voor haar niet altijd evident.

Al wist ik heel goed dat ze getrouwd was, en dat ze niet weg wilde van haar man ... ik werd verliefd, al probeerde ik dat te verstoppen. En uit wat ze me soms stuurde, en omdat ze zelf veel initiatief nam om af te spreken, dacht ik dat zij dat ook ergens was geworden. Ze gaf me in elk geval signalen, in ieder geval was ze me al een tijdje aan het verleiden geweest met foto's en complimenten en toespelingen op kussen en naar mijn appartement te komen, en ik had de indruk dat ze iets verwachtte van mij, dat ik initiatief moest nemen.

En dat deed ik op een maandagmorgen, heel voorzichtig. We hadden weer samen de trein naar het werk genomen, en achteraf stuurde ik haar een berichtje, dat ik me had moeten inhouden om haar niet te kussen, omdat ik in de veronderstelling was dat ze dat graag gehad zou hebben. Ik wilde het ook doen, maar wist dat ze extreem voorzichtig was dat niemand haar zou kunnen zien met iemand anders, en ik wilde niet dat ze in de problemen zou komen, dus ik wilde haar niet afschrikken. Dus stuurde ik haar of ze het ok had gevonden als ik het had gedaan, waarop ze me redelijk bot terugstuurde dat ze niet wist wat ze daarop moest zeggen. En die reactie verraste me, want haar signalen hadden me de omgekeerde boodschap gegeven.

Die avond op de trein naar huis, stuurde ze me om te vragen wat ik wilde, waarop ik antwoordde "ik wil jou, je kussen en met je vrijen, wanneer jij dat wil", en daarop begon ze me stilaan weg te duwen. Ze vroeg om afstand. Die gaf ik haar, en zij stuurde me haar af en toe nog eens een berichtje, waarop ik haar gewoon antwoordde, zonder mijn angst te laten tonen dat ze me zou verlaten. Maar het was niet meer als vanouds. De afstand was voelbaar. Ze was niet meer dezelfde. Ze liet me ook vaak lang wachten op antwoord. Ik zag de bui hangen, maar klampte me vast aan strohalmen. Intussen was ik ook Xanax beginnen slikken, want ik kon de hartkloppingen en de stress die door mijn lichaam gierde niet aan.

En dan een week later, op een maandag, denk ik, want het lijkt alsof ik die slechte herinneringen al deels verdrongen heb, begon ze me berichtjes te sturen. Ze overspoelde me met berichtjes, dat ze zich schuldig begon te voelen tegenover iedereen, dat ze me graag had maar niet zeker wist of ik veilig was en ze me nog niet goed kon inschatten, dat ik haar stress bezorgde, dat als we elkaar gewoon eens waren tegengekomen op een feestje 'het' al lang eens gebeurd zou zijn maar dat het nu allemaal te gepland leek. Het voelde alsof ze panikeerde. En dan plots, belde ze me vanop haar werk, om me te zeggen dat ze me niet ging kunnen geven wat ik wilde. En dat was het, vanaf dat moment stortte zo een beetje mijn wereld in.

Enkel dagen later had ik een auto-ongeval, door de combinatie Xanax en alcohol. Ik herinner me er niet veel van, al weet ik wel dat ik een black out gehad moet hebben, want het was alsof ik wakker schoot toen ik tegen de verkeerspaal stond. Gelukkig waren er geen andere mensen bij betrokken, godzijdank. De schade was wel redelijk, maar menselijk leed was er gelukkig niet.

Vandaag de dag neem ik geen medicatie meer, maar ik drink wel elke avond een fles rode wijn leeg, om mijn lichaam en geest tot rust te brengen.

Waar ik het meest last van heb, zijn de nog openstaande vragen die ik heb. Wat was die periode voor haar? Wat heb ik fout gedaan? Waarom heeft ze me zo makkelijk afgescheept? Hoe valt het te rijmen dat ze zelf zoveel initiatief heeft genomen, me zo verleid heeft, en van het moment dat ik heel voorzichtig inga op haar avances en ze weet dat ik haar wil, ze me doet voelen alsof ik haar te veel push tot iets wat ze helemaal niet wilt, en me van de ene dag op de andere laat vallen als een baksteen, want het voelde alsof ze niet snel genoeg van mij af kon zijn.

Het is nog maar twee maanden geleden, maar het voelt alsof het in een ander leven was. Mijn tijdsbesef is sindsdien helemaal weg zo lijkt het, ik voel me leeg, klein, en onthecht van alles en iedereen.

Als er vrouwen zijn die me op weg kunnen helpen over haar mogelijke intenties en waarom ze me zo ineens heeft afgescheept, of als er mensen zijn die een gelijkaardige situatie hebben meegemaakt en voor verlichting kunnen zorgen, laat het weten aub. Ik snak naar begrip, en wil haar zelf niet meer contacteren, al zou ik het haar kunnen vragen, want ze heeft me niet geblokkeerd of zo. Maar ik hoop gewoon dat ze me op een dag terug contacteert als ze ziet dat ik haar wens voor afstand accepteer en inziet dat ik geen gevaar vorm voor haar huwelijk.

Bedankt voor het lezen, en sterkte aan iedereen wier hart ook gebroken is en wie moeite heeft met verwerking en om verder te gaan