Hier zit ik dan, na 4 jaar weer alleen. Twee weken geleden ging mijn vriend weg. En nu moet ik opzoek naar een ander huis. En ander leven zonder hem.

Ik ga door fases van verdriet en boosheid heen. Ik krijg geen hap door mijn keel, drinken van vocht lukt nauwelijks en ik slaap niet.

Ik ben boos omdat ik mij belazer voel hoe het gedaan heeft.
Hij had aangekondigd dat hij wilde praten. Hij mocht de plek verzinnen en ik zal voor lunch zorgen. Uiteindelijk had hij het balkon tot picknick plek gemaakt , en ik had lunch laten bezorgen.

Hij had nog gezegd als dit gesprek goed gaat gaan we daarna of dit weekend nog uit eten.
Maar niets was minder waar.

Hij gaf uiteindelijk toe niet meer genoeg in ons te geloven, de manier waarop wij communiceren verschilt veel.

De liefde is er zeker nog, maar dit was voor hem een te groot isseu .

Afgelopen maandag heb ik de knoop door gehakt om een ander huis te gaan zoeken, omdat hij steeds maar bleef hangen in tegenstrijdige dingen.

Zoals bijvoorbeeld nog op nieuwe eerste date gaan eind augustus. Mij voor dit weekend uiteten vragen.

Maar dat alles zonder verwachtingen dat het meer zou worden.

Het zoeken naar nieuwe woning zorgt er voor dat ik functioneer, en mij werk ook.

Maar alles voelt de hele dag door gek en rommelig en Iran van verdriet maar boosheid en paniek gaan. De totale controle ben ik kwijt en dat maakt mij ook weer bang.

Echt met mensen praat ik er niet over. Maar schrijven wat ik voel vind ik makkelijker.

Wat ik hiermee wil is vooral van mij afschrijven en zorgen dat de knoop in mijn maag weg gaat.