Pff, weer even een dipje vandaag...
Het gaat sinds deze week iets beter met me, hoewel het nog maar 5 week geleden is. Het is uit, dat kan ik enigszins accepteren, op dit moment weet ik zelf ook niet meer wat ik wil. Ik wil hem, maar moet ik hem dit vergeven? We hebben na een maand ruziën eindelijk een goed gesprek gehad, waar ik zo veel behoefte aan had maar waar hij tot het laatst aan toe geen nut in zag en geen zin in had. Op zich heb ik nu meer antwoorden en een beetje meer uitleg van zijn kant, waardoor ik het beter zou moeten kunnen accepteren.
Maar ik heb alsnog zoveel onbegrip dat hij het op deze manier kapot heeft laten gaan! Door de manier waarop hij het heeft uit laten gaan en hoe hij vervolgens met me om is gegaan ben ik nu vooral gebroken. Ik voel me leeg, verslagen, verraden. Dat hij al die tijd niet gezegd heeft dat hij twijfelde, dat hij het voor zich heeft gehouden, om "mij niet te kwetsen"!!! Ik probeer het te begrijpen en te vergeven, maar ik kan het niet. Ben zo boos en verdrietig!
Hij interesseerde zich van de ene op de andere dag niet meer voor hoe het met mij ging. Hoefde me niet meer te spreken, sloot me buiten, ging 'verder met zijn leven'. Toen ik door een enorm diep dal moest gaan kon ik opeens niet meer bij hem terecht. Ik ging van de ene op de andere dag van de bezorgde vriendin naar de stalkende ex.
En hij vind het ook nog eens prima hoe het nu is, is gelukkiger zo, zonder mij Heeft geen moment laten merken het moeilijk te hebben of moeite te hebben om geen contact met mij te zoeken. Dat schijnen ze te doen om het voor ons niet verwarrend te maken, maar bij hem vraag ik me echt af of hij er moeite voor moet doen om gelukkig over te komen.
Terwijl ik als ik hem zie nog zo graag zijn hand zou willen pakken en een laatste nacht in zijn armen zou willen liggen heeft hij hier totaal geen behoefte meer aan. Maar tot het laatst aan toe leek hij net zo verliefd als ik. Nu weet ik niet meer wat echt en nep was in onze relatie... Was het allemaal een leugen? Hoe accepteer je zoiets/laat je zoiets los?
hoi Gebrokenhartje02, Ik
hoi Gebrokenhartje02,
Ik begrijp je gevoelens helemaal,Zit zelf ook in zo situatie alleen wat ingewikkelder allemaal.
Hij is al vele stappen verder dan jou! Reken maar van Yes dat hij ook verdriet heeft en schuldgevoel.
Alleen is hij verder in het proces.Hij heeft die keus gemaakt en jij moet het allemaal maar accepteren en het een plek geven.Het is verrot moeilijk,maar het heeft de tijd nodig.Het is bij iedereen anders hoe lang dat duuurt.Mijn ex deed ook zo hard,Net alsof wij nooit bestaan hadden.Zij dacht dat dat beter was voor mij!!!!
Je kan nooit voor een ander denken!!!! Ik werd daar alleen maar gefrusteerder ,aggresiever en onzeker van.
Moet ik er wel bij zeggen dat we samen twee kindjes hebben,en we wel normaal moeten doen.We willen nml
Co ouderschap.Nu doet ze tenminste niet meer zo hard en toont ze enige begrip naar mij.
Heb nu ook wel geaccepteerd dat ons voorbij is,nu het alleen nog verwerken en een plek geven.dat gaat met ups en downs.Denk dat het ook altijd een zwakke plek blijft,
Jij moet echt verder met je leven dus zonder hem,klinkt hard maar is de waarheid.
Wat moet je met iemand,die over jou twijfelt!!!!
Die verdiend jou niet,wat er dan ook gebeurt is!!!
Succes meid,je komt er wel gun je eigen de tijd ervoor en ga weer van het leven genieten.
Dat komt echt weer,ik wou dat ook niet horen.Toch ga je dat vanzelf doen.
sterkte Peter
heel mooi
mooi gezegt peter
het is idd zo maar ja er eerst doorheen met mij is het ook zo alleen weer anders in me blogs schrijf ik dat.
erg moeilijk allemaal maar het is de realiteit.
alles is een nachtmerrie ik wil uit die boze droom.
ik hoop dat we door heen komen en zien wat de toekomst brengt.
xx radeloos
jouw verhaal is mijn verhaal he
ik heb begrepen dat het wel een jaar kan duren. Ik zit in hetzelfde gevoel hoor. Ik snap het niet en zal het wel nooit snappen. heb zelfs geen gesprek gehad. Sterkte, en mocht je met me willen chatten, laat even weten dan, misschien kunnen we op msn elkaar steunen he