Vannochtend ben ik huilend naar huis gereden.

Ik was een lang weekend met vrienden in de vogezen en ik miste mijn vriendin. Dus vroeg ik haar of ik nog langs mocht komen. Ze zei ja, maar mijn gevoel zei dat ze het niet zag zitten. Ik belde nog een keer om te zeggen dat ik het gevoel had dat ze liever alleen was (het was al laat). Haar toon werd: "ruzie". Ze wist niet hoe ze me nog duidelijker moest maken dat ik welkom was. Maar de manier waarop ze sprak versterkte mijn gevoelens. Ik heb het redelijk effectief geblust door te zeggen dat ik langs kwam als er geen ruzie van zou komen. Nee, zij wilde ook geen ruzie.

Ik ben naar haar toe gereden en nam me voor alles te slikken en alleen maar lief en aardig te zijn: geen ruzie dus. Ze lag al in bed, de eerste woorden waren dat ik het licht niet uit hoefde te doen omdat ze toch nog naar beneden moest om de wc dicht te doen die ik open had laten staan. "Ik ook van jou" dacht ik en liep naar beneden om de deur te sluiten.

In bed zag ik alleen haar rug. Ik probeerde wat te praten, ze zie niet meer dan dat het goed ging met haar. Na veel moeite kreeg ik een nacht zoen.

Voordat ik weg ging waren er 2 avonden achter elkaar waar we alleen maar moeilijke gesprekken hadden: zij maakt verwijten, legt me uitspraken die haar pijn doen in de mond en weigert te horen dat ik zeg dat ik "het niet zo bedoelde". Een van de verwijten was dat ik niet met haar zou willen vrijen. Niets is minder waar. Maar als iemand me afweert, me niet aanraakt als ik haar aanraak, haar rug naar me toe draait en zegt dat ze wil slapen dan is het voor mij wel duidelijk. Alhoewel ik erg verlang naar een aai over mijn rug of een hand in mijn haar of een lief woord begrijp ik dat als ze zich rot voelt en ze met rust gelaten wil worden, dat ik dan gewoon moet gaan slapen.

Niet deze nacht. Ik zoende haar en streelde haar en ze draaide zich een beetje naar me toe. Mij aanraken deed ze niet. Toen vroeg ze "wil je me?" Ik antwoorden dat ik het fijn vond om met haar te vrijen. "Doe dan wat", was haar antwoord. Ik doe al tijden wat, maar je reageert niet en dat geeft mij het gevoel dat je niet wilt. Ik heb het niet gezegt, geen zin in een nacht ruzie omdat ik verwijten maak. Ik ben gaan slapen.

Af en toe kroop ik tegen haar aan. Dan moest ik weer weg omdat ik haar van het bed duwde. Dan lag ik weer te ver weg, hield ik soms niet van haar? Dan lag ik weet te dicht bij en hield haar wakker.

Ik maak altijd haar brood voor op het werk. Nu mocht het niet, moest ik blijven slapen. Maar ik was wakker en maakte haar brood. Alles was fout, boter moest niet maar op de helft, de kaas was te dicht bij de korsten uitgesneden en ipv haar trommeltje moets het in folie. Daarnaast volede ze zich opgejaagd omdat ik opgestaan was. Ik vond het goed en zei dat ik naar huis ging. Dat was ook niet ok omdat zij dan de schuld was dat ik naar huis ging en ik normaal ook niet zo snel weg ging. Een paar zoenen, de vuilniszak naar beneden gebracht (zij heeft zo'n pijn in haar nek) en in de auto gestapt. Bij de maastunnen kwamen de tranen.