Zoals in vorige blog al vermeld had ik, toen hij het contact met mij verbrak, heel veel steun aan een vriend. Uren heb ik mijn hart gelucht tegen hem. Ik had liefdesverdriet maar het vreemde was dat ik niet verliefd op hem was.. Ik ging ook gebulkt onder schuldgevoel. Ik had mensen gekwetst en bedrogen. Ik moest met mezelf in het reine komen dus had ik de betrokken mensen de waarheid opgebiecht en me geexuseerd. Iedereen heeft het mij vergeven en hadden er begrip voor. Het was een vlucht voor mij om onverwerkte dingen uit het verleden te kunnen plaatsen. Door mijn depressie waren mijn toenmalige vriend en ik uit elkaar gegroeid. Het was een periode waarin ik me afsloot van iedereen om me heen en helemaal opging in mijn onlinevrienden. Ik heb in die periode ook heel vaak afgesproken met die vrienden die ik online heb leren kennen en beetje bij beetje klom ik weer uit die put. Mijn relatie was toen al veel te ver weg om het nog te redden maar we deden wel nog dingen samen op vriendschappelijke basis. Met de oude vrienden en de nieuwe vrienden die ik had leren kennen.

Ik was blij dat iedereen me vergeven had wat ik gedaan had. Iedereen behalve hem.... En het liet me niet los. De maanden die erop volgden deed ik vanalles om in contact met hem te komen. Ik ging bij hem langs, ik maakte nieuwe msn adressen aan maar het liep telkens verkeerd af.

In juni 2007 leerde ik mijn huidige vriend kennen en kon ik voor het eerst weer echt plezier maken. Dit heeft niet zolang geduurd want na nog geen 6 maanden had hij me al bedrogen en kort daarop mij voor de eerste keer geslaan. Toch vergaf ik het hem altijd want ik was nog nooit zo verliefd geweest. Ik was ervan overtuigd dat het allemaal wel in orde ging komen en dat de lange afstand ervoor zorgde dat we zo een moeilijke relatie hadden.

Door mijn huidige vriend te leren kennen kon ik 'mijn soulmate' loslaten maar niet helemaal want om de zoveel maanden probeerde ik toch weer contact te maken met hem (iedere keer er iets belangrijk gebeurde in mijn leven of blijkt nu als ik het gevoel had er iets in zijn leven gebeurde)
In de zomer van 2008 besloten mijn vriend en ik om eind 2008 samen te gaan wonen.

Eind november bleek ik zwanger te zijn. Dus een maand voor we gingen samenwonen. Toen was 'mijn soulmate' weer constant in mijn gedachten en besloot ik nog eenmalig mijn excuses proberen te maken. Ik hield in mijn achterhoofd dat dit net zoals de andere keren niet veel ging uitmaken maar deze keer ging ik direct zijn. Ik maakte een nieuwe msn aan en voegde hem toe. Hij kwam online dus ik sprak hem aan.

Ik vroeg of hij wist wie dit was en hij had al een vermoeden. Toen zei ik hem dat ik hem mijn excuses wou aanbieden voor wat ik gedaan had en voor mijn gedrag en dat ik hem nooit meer ging lastigvallen. Tot mijn grote verbazing aanvaarde hij die exuses (na 2 jaar). Ik wenste hem nog het beste en nam afscheid en tot mijn nog grotere verbazing zei hij dat dit niet hoefde en begon hij met me te praten. Na dat gesprek wou ik niet pushen maar hij kwam de week die erop volgde telkens zelf met me praten.

Na een week hadden we afgesproken en ging ik weer ('s nachts zoals altijd) naar hem toe. Ik was nog zenuwachtiger dan de eerste keer maar was wel heel blij dat we terug contact hadden en nog blijer dat hij wou afspreken. Het eerste wat ik gedaan heb toen ik hem zag was nogmaals mijn excuses aanbieden en hij vertelde me dat het vergeven en vergeten was. Na een half uurtje was het weer alsof we elkaar jaren kenden. We keken weer fims en praten honderuit de hele nacht door. Ik bleef bij hem tot de avond erna. Dichtbij elkaar, in elkaars armen en het voelde zo goed om op deze manier met hem om te gaan. Vriendschappelijk. De dagen erna liep ik op wokjes.. Niemand of niets kon mijn geluksgevoel verpesten.

De week erna ging ik eindelijk samenwonen met mijn vriend. Het was toen net kerstperiode. Ik had nog altijd contact met mijn 'soulmate' maar niet zo intens. Eens per week een smsje ofzo.
Op nieuwjaarsdag wenste hij me gelukkig nieuwjaar en wou hij weer afspreken. Natuurlijk eerst vragen aan mijn vriend of het mocht en hij had er geen probleem mee dus ging ik weer tegen de klok van middernacht naar hem toe om daar weer een hele nacht te blijven. En weer hetzelfde. In elkaars armen de hele nacht praten en films kijken.. Het voelde goed aan om op deze manier samen te zijn. Als vrienden zonder meer..

Daarna hoorde ik hem weer een hele tijd niet meer..... In het begin had ik het er weer moeilijk mee maar het wende wel na een paar weken. Maar helemaal vergeten kon ik niet.. Bij alles wat ik ondernam was hij aanwezig.

Straks deel 3