De eerste week is voorbij. Wat zijn het moeilijke dagen geweest en wat zullen er nog moeilijke dagen aankomen.! Ik wil hem zo graag vastpakken als hij hier is. Zo graag zoenen. Ik laat het niet merken aan hem maar ik denk wel dat hij t op de een of andere manier toch voelt. Gisteren heb ik hem verteld dat hij al ze spullen vandaag maar moet komen halen en dat ik niet meer wil dat hij steeds onverwachts binnen komt lopen. Wat heb ik nu al weer een spijt dat ik dat hem verteld heb. Als zijn spullen hier weg zijn is het echt klaar. Dan zie ik hem hier echt niet meer iedere dag. Wat is het toch moeilijk om de juiste keuzes te maken. Ik denk aan de ene kant dat ik er goed aan doe om ze spullen hier weg te hebben maar aan de andere kant is t dan ook zo definitief dat alles voorbij is pffff kon ik de tijd maar terug draaien.!