Er zijn een aantal vraagstukken waar ik me al tijden mee bezig houdt…

Ten eerste het fenomeen verliefdheid.

Het is een mooi dat het bestaat, zoiets als verliefdheid. Je hoofd in de wolken, een euforisch gevoel, de wereld door een roze bril, alles lijkt wel perfect te zijn ineens. Maar is het echt iets wat je ‘overkomt’ of is het voor een groot deel ook een (on)bewuste invulling van onvervulde behoeften?
Veel mensen doen namelijk net alsof je er totaal niets over te zeggen hebt, dat je totaal machteloos staat en zelfs alle gevolgen van dien worden daar heel makkelijk mee afgewimpeld.
Maar dan komt bij mij altijd toch weer mijn filosoferende aard naar boven, waarin ik er vrij zeker van ben dat verliefdheid voor een groot deel ook zelf aangewakkerd wordt door de behoefte om gewaardeerd te worden, zich uniek te voelen en 1 met een ander te zijn of juist afgezwakt door onze angsten, ons relativeringsvermogen of wellicht ons verantwoordelijkheidsgevoel.

Zeg zelf: als iemand continue zegt hoe geweldig je bent, dat er niemand is zoals jij….you’re one of a million, je bent mooi, lief, leuk, humoristisch, charmant, origineel en ook nog eens goed in alles wat je doet of wilt gaan doen….zoiets wil je toch allemaal geloven? Het zit toch in je genen dat je de beste wilt zijn en dat er blijkbaar iemand is die dat ook echt vindt.
Natuurlijk zijn er ook echt wel factoren die meespelen, waar je minder invloed op hebt zoals de mate waarin je emotioneel en rationeel ontwikkeld bent en daardoor de welbekende ‘klik’ met iemand hebt. Maar dan nog denk ik dat het hele versierings-ritueel en de bijbehorende verliefdheid voor een groot deel veel meer basis en oppervlakkig is dan we denken. Vraag je zelf maar na… Waarom was je verliefd? ‘omdat hij zo goed kon luisteren’ of omdat ‘zij zoveel respect voor je heeft’ of ‘omdat we zoveel leuke dingen deden samen’ etcetera, etcetera… de ideale omstandigheden om een euforisch gevoel te creëren, aangewakkerd door mooie en liefdevolle beloften voor nu en in de toekomst.

Het vervelende van verliefdheid is dat het vaak overgaat… En dan kom je soms tot de conclusie dat verliefdheid nog niet inhoud dat je dan ook echt bij elkaar past, of dat je elkaar na een langere periode dan nog zo leuk vindt. Als je over het randje van je roze bril begint te koekeloeren dan zijn sommige eigenschappen van de ander ineens toch wat minder roos-kleurig dan met de bril gewoon keurig op de neus.

En dan kom ik bij mijn volgende vraagstuk, want hoe zit het dan met de liefde? En in hoeverre hebben we daar met zijn allen en goed beeld van bij onszelf of laten we ons beïnvloeden door omgeving, inclusief media en dergelijke?

Bij je opvoeding krijg je iets mee over het beeld wat je ouders hebben van liefde, later veranderd dit door je eigen identiteit en de factoren die direct of indirect invloed daarop hebben.
De meeste van ons willen graag een uiting van liefde, gebaseerd op respect, vertrouwen en begrip. Maar zodra je de TV aandoet en zapt over 30 kanalen, krijg je daar niets meer van mee want is het allemaal ‘hoe moet ik de relatie uittesten” zoals in programma’s als “cheat on me” maar ook gewoon simpelweg de gewone normen en waarden zijn steeds verder te zoeken, zoals blijkt uit ‘dames in de dop’ of ’16 and pregnant’. Natuurlijk kijken we hier allemaal naar en denken dan ‘dat is een ver-van-mijn-bed-show’… maar is dat zo? Zegt het niet veel over hoe we hedendaags met elkaar omgaan en wat voor waarde ‘liefde’ nog heeft tegenwoordig?

In woorden weten we het allemaal zo goed en de “ik hou van jou’s” zijn dan ook breed-bezaaid in elke relatie. De liefelijkste symfonieën komen ter oren, de meest indrukwekkende proza worden geschreven en de mooiste opera’s verschijnen ten tonelen….maar het lijkt wel als het doek valt, deze woorden de betekenis verliezen.

Ik bedoel dit geenszins cynisch, sarcastisch of negatief… maar echt serieus. In hoeverre is liefde een werkwoord of is het echt iets wat er gewoon moet zijn… kant-en-klaar, zoals de opwarmmaaltijden bij de supermarkt?
Ik vind het een interessante discussie…