weer een dag doorgekomen.

Waarom blijft het nou allemaal zo moeilijk? Ik hou van hem en ben gek op hem, ik dacht dat hij dat ook op mij was. Wat mij gister wel opviel toen ik bij hem was, was dat alle fotos van hem en mij samen er gewoon nog staan.. dat is toch het eerste wat je weg haalt dan?!

Hij deed zo lullig tegen me gister dat ik momenteel wel kan blijven huilen. Ook nog eens een keelontsteking erbij, als je je niet happy voelt is je weerstand ook niet helemaal goed denk?! Ellende komt altijd in vlagen tegelijk. De reden waarom ik eigenlijk gister naar hem toe ging is omdat ik net van mijn vader had gehoord dat het niet zo goed ging. Mijn vader heeft een MRI-scan gehad van zijn hersenen en de uitslag was niet zo positief. Ik dus naar mijn (ex)vriend toe met al die ellende in mijn hoofd en dan krijg ik daar ook nog eens de volle laag. Waar heb ik dit allemaal aan verdiend?

Gisterenmiddag kreeg ik een smsje van mijn ex: "heb je zin om even wat te komen drinken bij mij op mijn balkon? Het zonnetje schijnt lekker!" Ik verveelde me toch, dus waarom niet? Eenmaal aangekomen moesten we even op gang komen en is het een beetje onwennig. Maar dat sloeg om in hele leuke en interessante gesprekken. Voordat we het wisten was het alweer 18:00uur. Hij had afgesproken om bij zijn ouders te eten dus ik ging maar weer naar huis. Vlak voordat ik wegging vroeg hij of ik vanavond iets te doen had en zo niet, of ik zin had om naar het strand te gaan. WAAAAAAAAAAH!!! HIJ vroeg of IK mee ga naar het strand! Dat mag in de krant....maar vooruit dan maar. Ik had toch nog geen plannen en om nou thuis te zitten voor de tv is ook niet alles. Hij kwam voor het eerst sinds onze breuk weer bij me thuis en wilde dat eigenlijk niet. Aangezien ik bijna jarig ben en hij dan wel MOET komen heb ik hem toch overgehaald. Nou ja, gezellig in de auto naar Zandvoort en later Bloemendaal (is toch wat levendiger!) begonnen we weer ronduit over van alles en nog wat te praten. Als ik eenmaal begin met praten hou ik niet op en het gesprek sloeg over naar een heel openhartig gesprek met veel openbaringen. Zo kwam ik erachter dat hij me inderdaad niet gemist heeft de eerste paar dagen na de bewuste dag. Zo kwaad was hij op me. Maar nu denkt hij vaker aan me en mist hij me ook wel. Verder zegt hij een zwak voor me te hebben en elke keer als we elkaar zien voelt hij zich weer aangetrokken en heel fijn bij me. Dat was erg goed om te horen! Ik kreeg namelijk steeds meer het idee dat het hem steeds minder kon schelen hoe het met me gaat enzo. Het tegenovergestelde is waar! Pfiew.....

Ik weet het allemaal niet meer... misschien leest iemand dit die me kan helpen of me een advies kan geven?
Het is nu al 2 maanden uit en ik ga er echt kapot van. Ik mis hem zo vreselijk, denk elke dag aan hem, eigenlijk op elk moment.
We hadden een redelijk korte relatie van 4 maanden, maar toch was dat voor mij lang genoeg om helemaal verliefd te worden! We kennen elkaar al wat langer en konden van dag 1 supergoed met elkaar opschieten, we trokken gewoon steeds naar elkaar toe!

Maar naar 4 maanden ging hij het helemaal onverwacht uitmaken, hij voelde zich niet meer prettig in onze realtie, wou geen verplichtingen etc maar vond me wel nog een leuke meid en wou zeker contact houden met me.... ik kon het toen niet geloven dat het uit was... en ja, na 1 week was het weer aan! Hij wou het toch nog eens proberen....

Ja de titel zegt het al, voel me echt zo ontzettend klote vandaag!
Ik wil hem bellen, horen, zien, bij me hebben, maar weet ook dat het niet kan en dat het niet goed voor me is.
Echt zo bizar dat iemand het voor elkaar krijgt dat je de hele dag aan diegene denkt, niet normaal meer. En dat terwijl hij het helemaal niet verdient dat ik ook maar een seconde aan hem denk, laat staan een traan om hem laat.......waarom blijven die tranen op dit moment dan ook komen? Ik word er niet goed van!!!

Het is beter zo, dat weet ik en zeg ik ook constant tegen mezelf....waarom blijft hij dan constant in

Het weekend is gelukkig weer voorbij, ook al heb ik veel gedaan, ik ben echt blij dat ik morgen weer mag werken.Ik kan gewoon nog neit echt genieten van de weekenden zonder HEM. Ik vind het super irritant om me leven zo te laten beinvloeden door iemand die achteraf gezien geen barst om je heeft gegeven..En dan te bedenken dat hij vrolijk verder leeft met HAAR alsof er niks is gebeurd...

Wat moet ik nou..

Ik weet wel dat ik mezelf loop te pesten, maar toch blijf ik een beetje hopen dat het wel weer goed kan komen. Ik hou dat gevoel denk ik doordat naar mijn mening hij ook niet weet wat hij nou wil, hij kan niet zeggen wat het nou is, het enige: ik wil vrijgezel zijn (te veel verplichtingen, al ziet hij verplichtingen waar ze niet zijn). Volgens mij had het allemaal gewoon voorkomen kunnen worden, als hij er maar over had gepraat... het zijn allemaal van die dingen waar je het gewoon samen over kan hebben...

Gisteravond ben ik naar een feest geweest, hij was daar ook. Zo moeilijk om hem dan te zien, het liefst knuffel ik hem daar en kus ik hem en weet ik veel... dat mocht vroeger wel maar ik kan hem nu natuurlijk niet zomaar beedpakken en knuffelen. Ik zie mezelf dan ook weer terug, hoe ik lekker aan hem kon hangen, lekker kon knuffelen, zoenen en weet ik veel wat. ik snap er nog steeds niks van, mist hij dat allemaal niet dan..