Drie maanden is het nu uit. Althans, drie maanden geleden ben ik bij haar weggegaan. Ruim drie jaar was ze mijn alles. Maar het kon niet meer. De vele ruzies, we waren (en zijn) te verschillend. We hadden bijna samen een huis gekocht. Mij leek het beter om dat niet te doen. Ik was bang om me definitief aan haar te binden. Bang om haar later nog meer pijn te doen. Dus heb ik de beslissing genomen dat we eerst ieder ons eigen leven moesten leiden. En dat ging goed. We hadden nog wel veel contact met elkaar, maar toch had ik het idee dat ik bezig was mijn eigen leven op poten te zetten. Ze is eigenlijk ook nooit echt weg geweest. Tot nu dan. Nu heeft ze een ander.... Nu is het opeens beter dat we geen contact meer hebben. Dat wil zij zo. Verdomme wat doet dit pijn. Nu besef ik opeens wat ik heb weggegooid. Het komt nu ook echt niet meer goed. Mijn verstand zegt nog steeds dat het beter is dat we allebei onze eigen kant op gaan. Mijn gevoel werkt nog niet echt mee. Het doet zo ontzettend pijn dat ze zichzelf nu aan een ander geeft. Ik mis de kleine dingen: samen in de bank liggen en door haar haren kriebelen, de ontbijtjes op zondagochtend, samen naar de film, elkaar spontaan verrassen met een etentje. Dat doet ze nu allemaal met een ander. Ben ik dan zo makkelijk te vervangen? Ik weet dat ik het allemaal zelf heb gedaan door de relatie te verbreken. Maar ik had gehoopt dat we door allebei wat tijd voor onszelf te hebben elkaar weer helemaal terug zouden vinden. Zij heeft die tijd voor haarzelf helaas anders ingevuld. En daar moet ik nu mee leren leven. Gaat deze pijn en jaloezie ooit nog over????!!!

Deze week was op zich wel een redelijke week. Veel gedaan, veel gewerkt en dus ook heel veel afleiding gehad.
Ik heb hem nu meer als een week niet meer gesproken. Heb alleen vrijdag voor zijn verjaardag een smsje gestuurd. Een heel kort smsje maar. Ik vond dat ik hem toch wel even kon feliciteren. Heb in ieder geval geen smsje ofzo teruggehad. Had ik ook niet verwacht. Dingen van hem verwachten doe ik niet meer.....maar hopen.....ja dat eigenlijk nog wel, ik hoop nog steeds elke dag dat hij even wat van zich laat horen, maar de telefoon blijft stil.

Ondanks dat ik een redelijke week had en dit weekend heel druk was voel ik me nu echt heel rot. Ik weet niet waar het door komt. Ik heb nog steeds heel erg de neiging contact met hem te zoeken. Vooral omdat ik hem nu zo lang niet meer gesproken heb en eigenlijk ook omdat ik hem op dit moment gewoon mis. Ook spoken constant allemaal vragen door m'n hoofd en ik maar niet kan begrijpen waarom het zo moet lopen, waarom hij zoveel dingen belooft en daar helemaal niks van waar maakt. Waar heb ik het allemaal aan verdient, wat heb ik verkeerd gedaan. Ik heb toch altijd zo m'n best gedaan in onze relatie. Ben nu zo de grond in getrapt. Waarom nou??

Het is weer weekend, maar ik moet zeggen dat het nu niet zo moeilijk is als voorgaande weken, ik vind het niet meer zo heel erg die weekenden. Het ging al enkele weken beter in het weekend hoewel ik er nog wel tegenop zag maar dat heb ik dit weekend helemaal niet gedaan ik keek zelfs een beetje uit naar het weekend lekker niets doen.

Deze week enorm veel weer aan mijn ex gedacht, vooral naar het MSN gesprek met zijn collega maar ik denk dat het het beste is dat ik gewoon verder ga met waar ik was gebleven ik kan wel zitten wachten op hem maar daar schiet ik al helemaal niets mee op ik was nu juist op de goede weg en die moet ik blijven bewandelen en vooral geen zijwegen in slaan of stil blijven staan.

ik heb echt een probleem mijn ex en ik gaan uit in dezelfde discotheek. als ik hem zie voel ik me helemaal niet op mijn gemak en hij ook niet dat zie ik aan zijn gezicht en houding. ergenst anders uitgaan gaat niet want mijn vriendinnen gaan graag naar die discotheek en zijn vrienden ook. zo kom ik echt nooit over hem heen. ik vraag me ook af hoe lang het gaat duren.

Nooit geweten dat het zoveel pijn kon doen om iemand te missen waarvan je verstandelijk weet dat het beter is dat hij uit je leven is. Mijn ex-schat en ik hebben er nu bijna vier praktisch contactloze weken opzitten en ik had gehoopt hem al vergeten te zijn, maar het tegendeel is waar.

Dag in, dag uit spookt hij nog door mijn gedachten. Geen seconde is hij uit mijn hoofd. Ik analyseer, pieker, hoop, wanhoop, huil, praat en slinger constant heen en weer tussen gemiddeld zo'n drieduizend verschillende emoties per minuut. "Liefdesverdriet" schijnen ze het te noemen, maar het is anders dan alle keren dat ik tot nu toe last heb gehad van dat fenomeen.

ik ben compleet in de war...het is een paar maanden geleden dat et uit is gegaan...en wat we hadden was zo mooi...we hadden veel dingen etzelfde...zelf voor et 1 jaar dat we toen iets hadden ...hadden we etzelfde kadootje voor elkaar gekocht...terwijl we daar allebei niet vanaf wisten...ons relatie van 2,5 jaar was net een film..bij ons werd et alleen maar meer....en wouden we gaan samen wonen..en..alles...

maar opeens maakte hij et uit...waarom?? weet ik niet...ik wou hem de volgende dag bellen en zn mobiele nummer was veranderd... dus kon niet bereiken..en via ouders ging dat ook niet..

Deze week 7 weken uit.... voor mijn gevoel ben ik in deze 7 weken geen steek verder gekomen. Nog steeds denk ik iedere dag aan hem!

Wat kan ik doen om hem uit mijn gedachten te verbannen? Ik zou zo graag willen dat alles weer als vanouds was. De gedachte dat ik nooit meer bij hem zal zijn maakt me gek! Ik mis hem en ik wil mijn leven met hem delen, ik wil mijn plannen, die hem ook betrekken, voor mijn toekomst waar maken. Hoe kan ik dat nou ooit alleen doen?

De afgelopen 3 weken heb ik hem helemaal niet meer gesproken, niet gebeld, niet ge-msn-t (heeft hij niet ook), niet gesmsd, helemaal niks gewoon! Ik moet mezelf er toe dwingen NIET te bellen enzo, en het is en blijft zo moeilijk.