Vandaag was ik op de werkplek in gesprek met twee collega's.

Een collega vertelde dat hij ruzie had met zijn vriendin en dat hij haar een tijd lang niet gebeld had. Zijn vriendin belde hem maar opnemen en terugbellen deed hij niet.

Hij en zijn vriendin hebben/hadden een relatie van 1,5 jaar.

Hij had geen zin om het uit te maken omdat dat teveel 'gezeur' zou opleveren...

Toen ik zei dat ik vrijgezel was keek hij me aan met een knipoog, "Dat is ideaal"...

Ik dacht, waarschijnlijk acteert deze jongen, maar hij zei het met een grote glimlach, zijn ogen straalde blijheid uit en hij was opgelucht eindelijk 'vrij' te zijn...

ik sta aan de andere kant, het is niet leuk om afgewezen te worden, maar deze keer sta ik aan de andere kant, ik moet iemand afwijzen en ga hem zo vel verdiet aandoen, doch ik moet kiezen want mijn hart delen met 2 mannen, gaat gewoon niette!!!
ik heb mijn keuze eerlijk op tafel gegooid, enkel is het zo dat het niet aanvaard wordt en dat het steeds een emotionele strijd aan het worden is!!
Ik vraag me ook af welk is de juiste manier? zo eerlijk mogelijk ??? en als men niet losgelaten wordt??
steeds weer opnieuw!!! ik word er echt moedeloos van!!

De tijd gaat echt snel zeg. Ik ben nu alweer bijna drie maanden verder en ik vind dat het best goed gaat. Mijn ex heeft me laten vallen als een baksteen toen ik net twee dagen op de Antillen zat, dus ik moest het ook helemaal alleen doen.

Helaas heb ik iets te veel vrije tijd als ik op kantoor zit en begin ik steeds weer te malen. Buiten kantoor denk ik niet eens meer aan hem! Maar als ik hier zo zit, ben ik vrij hopeloos bezig. Tot mijn grote schaamte moet ik toegeven dat ik zijn mail check en constant hoop dat ie online is. Dat heeft ie de eerste tien weken niet gedaan en ineens twee weken geleden wel met de mededeling dat meneer mij terug wil. Ik ben wel zover dat ie voor mijn part in de stront kan zaken, maar waarom wil ik dan nog zo graag contact?

Al 22 dagen geen contact gehad... Aan de ene kant weet ik dat geen contact het beste is, maar wat mis ik haar stem, haar zorgzaamheid, haar liefheid...

Ze wou 2 a 3 maanden geen contact meer en ik heb besloten om geen contact meer te gaan zoeken...

Toen ik haar sprak zei ik ook dat ik bezig was te veranderen enzo, dus de bal ligt nog bij haar, hoe moeilijk dat ook voor me is...

Toen het net uit was belde ik haar nog weleens... Ik was verdwaald maar als ik haar dan sprak was ik zo mezelf, dan had ik innerlijke rust...

En hoe cynisch ook, tijdens de relatie had ik niet vaak innerlijke rust als ik haar sprak maar nadat het uitgegaan was kwam dat naar boven drijven... Haar stem kalmeerde me en ik was zo zuiver rustig..

Ik ga mijn verdriet niet meer wegrelativeren, ik ben gewoon verdrietig en voel me bang en alleen. Ik moet gewoon geloven dat toelaten de enige manier is om het te verwerken, Ik ga niet meer de stoere bikkel uithangen of me groot houden, heb net ook gewoon gejankt op mijn werk. Mijn wereld is ingestort en dat mogen anderen best weten, het doet niets af aan mij als persoon. Mijn horoscoop voor vandaag zei ( ik wilde hem eerst niet lezen maar hij lag in de wc opengeslagen en ik dacht dan zal het wel de bedoeling zijn dat ik hem lees): Moet er een nieuwe richting worden ingeslagen? Weetje niet hoe het verder moet, of dienen er netelige problemen te worden opgelost? Laat je leiden door je intu?ɬØtie, ook al lijkt dat in eerste instantie misschien irrationeel.

Ik wil jullie even late weten hoe het gisteren was. Ik was echt supernerveus en bang om hem te zien. Vond het ook heel raar om hem en ons huis weer te zien. Ik heb hem mijn vragen gesteld en heb daar een eerlijk antwoord op gekregen. Hij is niet verliefd op haar of iemand anders en er is niets gebeurd, behalve wat gewrijf over elkaars rug. Hij had daar spijt van omdat het hun vriendschap op het spel kan zetten. Ze hebben inmiddels wel gezoend, maar dat heeft hij ook al met twee anderen gedaan. In een zeer dronken bui, hij heeft inmiddels besloten om maar niet meer te drinken. Hij gaat ook een keer uit met een oude schoolliefde.

Vandaag eindelijk een telefoontje gehad..
het was niet spontaan en zoals ik gewenst had maar ik kreeg een telefoontje.

Ze wenst me niet te spreken en het vriendelijke verzoek of ik haar niet wil smsen want dat kan ze nog niet aan.

De rede waarom het uit is gegaan heb ik eindelijk gekregen en alle andere dingen die gezegd zijn waren volgens haar alleen de eerste dag van toepassing. Er is een hoop gelogen en of weggelaten waardoor ik me 6dagen zorgen heb zitten maken om dingen.

Had ik de eerste dag direct gehoord hoe en wat er precies aan de hand was had ik een stuk rustiger mijn leven kunnen leiden.