Ik zat zoals gewoonlijk weer alles eens te bekijken, (dat doe ik steeds van elke hoek voor begrip), en vond weer een stukje van de puzzel. Alle stukjes vallen ook steeds beter in elkaar en kloppen steeds meer. Ook zie ik in dat wij beide vreselijk de fout zijn ingegaan als het gaat om communicatie. Die reden is echt wel duidelijk, wij willen heel graag bij elkaar zijn en dan genieten van elkaar en niet steeds het gedoe bespreken want we zien elkaar zo weinig.
Ik heb het gehad over de vakantie2013...zij heeft toegegeven dat dat voor haar heel vreselijk was...
gezien haar history 10 jaar in een distructieve gezins situatue waarbij haar man dus waar zij zoveel van heeft gehouden haar heeft beschadigd. heeft ze idd na de vakantie zich een beetje teruggetrokken..."deze man van ik zoveel houd heeft mij heeel erg gekwest daar baal ik van dus ik neem ruimte en trek mij emotioneel terug". Dat merkte ik natuurlijk. En begon 2x een gesprekje...waarbij zij zich niet bewust was waar het aan lag, wel dat ze idd dat aan het doen was maar dat waaide wel weer over.
2 maanden erna gebeurde het 2de incident dit keer met haar kinderen en ik. Weer een heftig moment waarbij de man waar zij zoveel van houdt iets doet wat ze gezworen dat het haar niet meer zou overkomen na de scheiding.
1st word ze persoonlijk gekwest door mij, en erna kwets ik haar via haar kinderen, beide een giga pijnlijke bagage uit haar huwelijk.
Nu nam ze dus echt afstand.."ik ben niet meer zeker van mij gevoelens voor jou" maar ik wil je wel blijven zien. Nu zie ik dat elke keer als ik wat dichterbij kwam zij mij weer even terugduwde. In een van de gesprekjes na weer een heerlijk ochtens... moment. sprak ze het volgende ook uit.."ik heb nu een hek om mij heen met een paar flinke hangsloten eraan, en dat voelt heerlijk comfortabel en veilig"....ik kan dat nu pas plaatsen nu ik afstand heb genomen.
Zij heeft tijd nodig erg veeeel tijd en ze moet weer haar vertrouwen herwinnen in mij, het weekend voor de bom hadden we weer eens zulke heerlijke ochtends.. dat ze mij ineens ging tongzoenen. de rest van de dag heb ik dat niet lopen bevestigen ik denk als ze het weer wil dan komt ze maar. Maar ik was wel heeel erg blij. Het volgende weekend(bom)....kwam ze weer...met de gevoelszin....het was haar te close geworden en ik moest weer terug geduwd worden, maar nu flipte ik, frustratie alom en wilde ermee stoppen...maar dat wilde zijn niet, laten we praten...hence de Time-out.

Ik ga eraan kapot, ik weet het nu allemaal alle puzzelstukjes kloppen ik weet waar het aan ligt en nu wil ik haar bellen en zeggen laten we praten laten we niet wachten maar praten want dit wat wij nu doen voelt niet goed voor mij.
Maar dan stel ik mij zwak op, en voor haar is het gewoon even een adempauze, ze weet dat ik alles pik als ze straks de voorwaarde op tafel legt. Dus zij kan wel wachten tot 7 Maart. en wie weet vind ze het dan de moeite niet meer waard.

Maar ik wil niet wachten ik wil praten ik wil zeggen dat ik het snap, en dat we eraan moeten werken. Nadeel is dat zij zelf niet eens bewust is van het feit waar ze nu last van heeft. Dan ga ik haar straks vertellen wat ze voelt en waarom ze het allemaal zo doet.
Ze weet alleen dat ze mijn niet kwijt wil maar ook niet te intiem wil worden want dan kan ik haar kwesten. waar ze nu zit voelt ze zich veilig en comfortabel....

Wat moet ik doen...??

Word er gek van :-(

De pillen slaan aan, ik krijg eindelijk grip op mijzelf.
Het 1ste wat ik mijzelf meteen heb opgelegd is een volledige Social Media blokkade naar mijzelf. En dat ga ik zolang mogelijk volhouden met behulp van de pillen welliswaar.
Het blijft zwaar maar mijn gedachten nemen mij nu niet meer over, ik ben weer in controle over mijn eigen hoofd.

Pfft Eindelijk wat rust.

Het is al 32uur geleden dat ik een wordfeud heb gestuurd, dat voorspelt niet veel goeds.

Afijn de pillen werken....en nu verder gaan met ikke...voel mijn nog behoorlijk vies door haar te volgen op Social Media...jakkie...