Als ik soms zo al deze (overigens prachtige) uit het leven gegrepen verhalen lees, of zelf wat neerkrabbel, denk ik wel eens, verdienen we allemaal niet gewoon beter?

Stel jezelf de vraag eens, kijkend hoe je je nu voelt, Heb ik dit echt verdiend? Deze pijn, dit verdriet, deze klap? De schade is vaak al gedaan. De woorden zijn vaak al uitgesproken. Het is over, het is uit. Dit doet al pijn genoeg, maar verdienen we dan ook nog de nasleep? Wil je dan echt zo graag dat iets wat al stuk is weer gelijmd wordt? Een chinese vaas die stukvalt is prima te lijmen, maar de scheurtjes zullen altijd zichtbaar blijven. Een glas wat stukvalt, gooi je dat weg of ga je deze lijmen? Drink je als je dit lijmt eigenlijk nog zonder voorzichtig te zijn uit dat glas?

Kun je dus, en stel jezelf die vraag nu eens heel eerlijk, je relatiebreuk zonder zorgen herstellen? Zonder op je hoede te blijven, zonder twijfel, zonder fluwelen handschoentjes? Als je deze vraag beantwoord hebt, stel jezelf dan eens de vraag, WIL IK DIT?

Wil je iemand die eigenlijk klaar met jou was? Die klaarblijkelijk niet meer een toekomst zag? Het mooie vaasje is namelijk al stukgegooid. Verdiende je dit? Die pijn, het verdriet? Is het niet gewoon helemaal over geweest? En jij? Jij verdiende dit niet, nooit niet. Never.