Herkenbaar...

Dat voelde ik zelfs vorig weekend nog toen ik de bossen in ging..
Maar ik voelde geen afscheid die ik zocht..
Ik voelde rust en welkom.

Bij m'n lief thuiskomen en dit is het.

Maar het is nu allemaal niet meer.
Als zand door je handen geglipt.
Met zijn aandeel.
Ons aandeel..
Mijn aandeel..
En waarom?
Het voelde zo hèhè thuis..
Zo hèhè compleet..
In al z'n facetten.,
Negatief en positief..

Voor het eerst.

En nu?
Voor het eerst zo'n pijn.

Waarom is het ooit begonnen.. Is dat echt relevant happylady?
Het voelt bij jou nu bijna als een verwijt dat je überhaupt iets zocht..
Alsof je het zelf niet op een rijtje hebt als de ander je een gevoel van rust en compleetheid geeft..
Natuurlijk voelen we ons verscheurd en nu niet compleet.
Dat komt wel weer.
Maar wat de ander in de relatie toevoegde en bij jou naar boven haalde.. Daar heb je de ander voor nodig (onbewust).

Daar verlangen we toch naar?
Want dit belangrijke stuk wat jij noemt, waardoor jij nu denkt iets te missen in jezelf.. Dat is toch juist de essentie van het geluk van een relatie?
Verbinding.. Veiligheid.. Rust.. Liefde.. Compleet..
Twee is meer dan één..

Ik snap de heelheid van jezelf willen zijn.
Niet afhankelijk van een ander in geluk..

Maar als we dat allemaal niet nodig hebben.. Zouden we überhaupt geen relatie willen hier op aarde..
Waarom zouden we als een relatie niets aanvult?

Ik denk dat we tegenwoordig soms de plank totaal mis slaan met alles in jezelf zoeken.
We kunnen zelf niet uit alles bestaan!
Niet én super nuchter én super emotioneel.
Niet én sportief én onsportief..
Niet én extravert én introvert..

Natuurlijk.. Je moet van jezelf houden, zelfkennis hebben.. Weten hoe je in elkaar steekt, jezelf respecteren en je valkuilen weten..

Het vergt wel wat vóórdat je een onvoorwaardelijke relatie kunt hebben..
Eentje gebaseerd op balans.
Maar een groot goed van een onvoorwaardelijke relatie hebben is juist het afhankelijk durven zijn van elkaar. Beide durven en toegeven.
Jij voegt dit toe, ik dat.
Ik heb dit nodig wat jij hebt, en jij dat wat ik heb.
En dat weten en uitspreken.

Onvoorwaardelijk, open, kwetsbaar en afhankelijk durven zijn.
Dan zijn er geen achterdeurtjes.
En dan is het heel waardevol en liefdevol om gewoon voor jezelf toe te staan dat niet alles in jezelf zit en niet alles in jezelf te vinden is.

En dan nu de incompleetheid er laten zijn..
Want zijn aandeel mist.
Dat kun je niet bij jezelf zoeken.
Je kunt jezelf wel helen.. Het gemis genezen door een andere manier van kijken, door een andere manier houden van jezelf.
En het missen van dat extraatje toelaten..
En met jezelf in het reine komen.
Ontdekken dat incompleet eigenlijk gewoon compleet is.
Jij bent altijd jij. Met of zonder.
Maar dat je verlangt naar mét en dat completer voelde.. Lijkt mij iets wat je wel mag toestaan.
Want twee zijn er altijd nog twee en geen één.

Het geluk laten afhangen van een ander, en perse een relatie moeten hebben om überhaupt gelukkig te kunnen zijn is een heel ander verhaal.
Maar dat lees ik niet in jouw verhalen en in jouw vragen..

Ik vind je vragen wel mooi..
Ik ga ook eens aan de slag met "waarom is het ooit begonnen".
Voor jezelf dan.
Want er is ook nog een waarom is het bij hem ooit begonnen.