Beste eva Menz,

Zelf heb ik 8 maanden geleden noodgedwongen een eigen huis moeten vinden, en wat je nu meemaakt is herkenbaar. Alleen heb ik de ex niet toegelaten tot mijn nieuwe domein. Mijn ex-schoonmoeder (ben al gewend om overal ex ervoor te plakken) heeft wel onuitgenodigd mijn woning gezien toen ik niet thuis was, ze kwam voor mijn dochter. Ik was eerlijk gezegd niet blij mee. Mijn ex was ook erg nieuwsgierig, ze bracht de kids bij mij, en deed haar schoenen al uit. Ik ging naar de hal, en we bleven daar praten, ik liet duidelijk merken dat ik een grens heb getrokken. Het zijn haar zaken niet meer, hoe ik nu woon en leef. Ik was erg boos op haar, dus dat had ik als kracht gebruikt om de scheidslijn keihard te trekken, ik wil niets meer met haar te maken hebben, en zij mag niets meer van me weten. We praten sindsdien alleen over de kids.
Je hebt gelijk, het is uit eigenbelang, wil hij geruststelling, dat je uiteindelijk goed terecht bent gekomen? Of wil hij zeker weten dat je het niet beter hebt dan hij? Bij mijn ex bespeurde ik namelijk veel jaloezie, van de kids gehoord dat ik veel nieuwe spulletjes had gekocht (Ikea is my best friend) en mooi had ingericht, en dat het bij mij erg ruim was. Dat stak haar, omdat ik dat via via heb gehoord, heb ik toch goed aan gedaan om haar en haar familie buiten te laten. Door die boosheid voelde ik mij sterk, en heb ik ook nodig gehad om mezelf te beschermen.
Ik begrijp dat je gevoel sterker is dan je verstand, het had mij veel tijd en energie gekost (mede door tips, adviezen en steun van mede ldvd'ers) om dat te beseffen dat het nodig was om mezelf te beschermen.
Om na een tijdje op mijn eigen stekje weer volledig op krachten te zijn gekomen.
Je eigen plekje is erg handig om weer rust te krijgen, jezelf te beschermen om weer op krachten te komen. De eerste 2 weken had ik het zwaarst, geen geluid, geen kids om me heen, ik voelde me moederziel alleen. Vooral 's avonds, niemand die je thuis begroet, niemand die vraagt hoe je dag is geweest. Je hebt het gevoel alsof het niet meer uitmaakt of je wel of niet leeft. Maar na die zware weken heb ik na veel tijd, rust en afleiding (hobby's en werk) goed voor mezelf gezorgd en uit het dal geklommen. Ik was het zat om me verloren te voelen, was het zat om mezelf totaal waardeloos te vinden, want na zoiets krijgt je zelfvertrouwen, zelfbeeld een flinke opdonder.

Dus probeer sterk te blijven, goed voor jezelf te zorgen, lief te zijn voor jezelf (want hij zal dat niet meer doen). Richt je huis in naar je eigen smaak, maakt het er een mooi plekje van, en op een gegeven moment zal het als thuis aanvoelen. Je zult zelfs naar verlangen om thuis te komen, en je zult zelfs trots zijn op je eigen plekje.
Straks is die smet niet zo erg meer, het is slechts een graadmeter van jouw huidige gemoedstoestand. Als je over een tijdje over hem heen bent, dan maakt het niet meer uit, de plekken waar jullie samen geweest zijn etc. Alleen de eerste keer was het pijnlijk, nu voel ik me niet meer ongemakkelijk bij, zelfs niet als ik mijn ex weer zie om de kids op te halen.
En laat hem niet meer binnen, jij bent de baas over jezelf, je eigen leventje en jouw huis.

Dus even doorbijten, sterk worden, het komt wel goed.

Veel sterkte en succes met je nieuwe woning.

Mr Bean