Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
mijn verhaal
Hi allen,
Bij voorbaat wil ik vermelden dat m'n verhaal tussen de regels door nogal wat verklaringen en analyses zal bevatten. Dit is echter mijn manier om de boel op een rijtje zetten.
Ik heb een prima jeugd gehad, maar mijn ouders hebben nogal wat te verstouwen gehad. Van de 4 kinderen die ze kregen zijn er nog 2 over. Ik, de oudste, en mijn broertje, de jongste. Ze hebben erg hun best gedaan om mij tegen alle ellende te beschermen en dat is aardig gelukt, maar al het gebeuren had tot gevolg dat ik al jong zelfstandig was en ook al jong leerde om niet lastig te zijn. Terwijl ik van nature een vrij rebelse en avontuurlijke aard heb. Op mijn 15e ging ik een relatie aan met een 10 jaar oudere 'man' die alles deed wat niet mocht. Hij woonde samen, maar hield er verschillende vriendinnetjes op na, waarvan ik er 1 was. Huizenhoog keek ik tegen hem op. We deden stiekum allemaal dingen die niet door de beugel konden (bloemen plukken in de keukenhof, scenes trappen bij theaters omdat we gereserveerd hadden (niet dus) en hoe het in godsnaam mogelijk was dat ze ons kaartje vergeven hadden-gevolg was vaak een sorry en vip-plaatsen). Op een dag was ie dood. Verongelukt. Op de begrafenis had iedereen verdriet. En ik was een onderdeel van de massa. Niet zijn meissie, zoals hij me noemde, maar één van de belangstellenden, zoals de begrafenisondernemer me noemde. Op dat moment heb ik gezworen dat ik nooit meer een geheime liefde zou hebben.
Een maand na de begrafenis kwam ik mijn (inmiddels ex)man tegen. We hebben 12 jaar een relatie gehad en 12 jaar geleefd zoals het hoort. Op mijn 18e woonde ik samen en op mijn 22e was ik getrouwd. Hij had een goede baan en we bouwden een riant huis. De gouden kooi. Toen ik net een jaar getrouwd was had ik een uitspatting met mijn huidige minnaar. Na een feestje op het werk brachten we de nacht door en zijn 's morgens zonder een woord te zeggen uit elkaar gegaan. Geschrokken van mezelf heb ik een andere baan gezocht, waarmee hij uit mijn leven verdween. Mijn ex bemerkte wel even een omslag in mijn gedrag, maar ik herstelde me (niks gezegd) en we kregen een paar jaar later een prachtige dochter. Door omstandigheden kwam ik 1 jaar na de geboorte weer samen te werken met hem en dat was het begin van het einde. Zonder dat er wat tussen ons gebeurt was heb ik de knuppel in het hoenderhok gesmeten en er een scheiding door gedrukt (nooit spijt van gehad overigens, maar da's een ander verhaal). met deze beslissing joeg ik iedereen in mijn omgeving tegen me in het harnas en dat gaf me een onverwacht gevoel van vrijheid. Ik had nu zoveel fout gedaan dat ik eindelijk kon gaan doen wat ik wilde. Ik had alles al fout gedaan dus alles wat er van af nu bij kwam kon er ook nog wel bij.
Van het 1 kwam het ander. We konden het goed vinden, hadden het leuk samen, hadden veel steun aan elkaar en er waren op dat moment geen verwachtingen. Ik kon eindelijk toegeven aan mijn vrijheidsdrang en bindingsangst zonder alleen te zijn en hij had zijn welkome uitstapje naast zijn huwelijk (waarvan ik tot op de dag van vandaag nog niet weet wat er aan mankeert).
Op een dag word je samen wakker en dan realiseer je je dat je eigenlijk vreselijk veel van elkaar houdt. dat je datgene dat je hebt nooit met een ander zult hebben. En dan wordt het lastig. Inmiddels zijn we 5 jaar verder en het 'verbond' is al lang verbroken. Er is jalouzie, boosheid, verdriet. Het wordt tijd om afscheid te nemen om heel veel verdriet bij anderen te voorkomen.
Misschien kent iemand het nummer van acda & de munnik;
Nog even blijven
Nog even hier
zeg me dat alles zo is als 't zijn moet
maak nieuwe woorden
verzin het leven
lieg lief, omdat ik niks anders wil dan dit
want zo is het goed
Maar de nacht verdwijnt
Je moet wel blind zijn
wil je het ochtendlicht missen
Het komt eraan
het komt met sprongen
maar ik wil er niet aan
Nog even hier
Nog even samen
Even nog niemand die zegt hoe het ook kan
Hoe trager je drinkt...
Des te langer dat het lijkt
Want zo is het goed.
Nou ja zoiets. Ik denk dat ik me in deze fase bevind. Het allemaal wel weten, maar toch uit stellen.
Liefs Rosa.
- rosa72's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Rosa
Hallo Rosa,
Bindingsangst het probleem in jouw leven, maar dat weet je zelf. De kern ligt in het verlies en niet erkent zijn van je eerste liefde, waar je zo tegenop keek. Rebels omdat je aandacht nodig had vroeger maar thuis door de situatie niet kon krijgen. Uiteindelijk getrouwd, maar niet gelukkig, wel weelde, van de scheiding had je geen spijt. De omgeving die jou aanvalt op je gedrag, ze hebben je nooit echt gekent, dus je doet alles fout. Inderdaad wat maakt het nog uit, en dan kom je die man tegen waar je van hield en nog houdt en misschien altijd zal houden, maar hij is ook goed en spannend want onbereikbaar.
Maar een ding is raar, hij heeft je nooit vertelt wat er mis is in zijn huwelijk of waarom hij jou heeft langs haar. Hoe is jullie communicatie? Dat zou ik als ik jou was wel willen weten, want misschien is het huwelijk wel goed, maar heeft hij net iets extra's nodig of vul jij in wat zij niet heeft (liever verliefd) de liefde is compleet maar wel verdeeld over twee vrouwen.
Misschien moet je geen anderen meer stuk maken, maar jezelf helen meid, voor mij is dit best moeiliujk te zeggen, misschien ben jij wel de vrouw die nu met mijn inmiddels ex woont...dat ben je niet letterlijk, maar figuurlijk....
Eeffie
Hoi allebei
Allereerst: Eeffie en anderen in vergelijkbare situaties, ik snap dat het voor jullie heel erg moeilijk moet zijn om dit te lezen! Goed van je dat je toch reageert!
En Rosa: het eerste wat me opvalt is dat je wel erg veel ''verboden'' dingen gedaan hebt in je leven, alsof je je daar toe aangetrokken voelt. Niet dat je daar in deze fase wat aan hebt natuurlijk, maar zou je niet beter iets anders ''verbodens'' kunnen doen om je opstandigheid te kunnen uiten? Verf je haar paars, ga bungeejumpen weet ik veel. Het lijkt me zo zonde voor je om niet mee te maken hoe bijzonder een echt goede relatie kan zijn! Jullie zullen gerust wel veel van elkaar gehouden hebben, maar het lijkt me toch dat het incompleet moet zijn geweest en dat moet je toch veel pijn gedaan hebben. Ldvd is echt zwaar k*&&*%$ maar uiteindelijk kom je er doorheen. En als je echt die vrijheidsdrang hebt: je kunt een (momogame) relatie ook zo invullen als je dat zelf wilt. Ik zou zeggen: zet het afscheid door hoe moeilijk dat ook is, en begin een nieuwe fase. Op deze manier doe je jezelf en anderen teveel verdriet en most of all: je doet jezelf tekort!!!!
Ik heb zelf een keer meegemaakt dat ik iemand ontmoette van wie ik echt dacht: dit is 'm, dit is mijn soulmate, maar voordat er wat gebeurde kwam ik erachter dat hij bezet was, en hoewel hij hetzelfde voelde ben ik er toen niet op ingegaan. Heb gezegd dat hij eerst maar moest uitzoeken wat hij met zijn huidige relatie wilde. Ik gunde mezelf beter, en zou nooit een ander aan willen doen wat ik zelf ook nooit zou willen meemaken, was moeilijk op dat moment maar uiteindelijk goed geweest. Als iemand zo makkelijk met relaties omgaat doet hij dat later met jou wellicht ook. Dus ook door de mand gevallen.
Maargoed, in ieder geval heel veel sterkte!
ik red me wel
Bedankt voor jullie reacties. Eeffie, inderdaad dapper en knap dat je hier op reageerd. Het moet lastig voor je zijn om met mijn verhaal geconfronteerd te worden.
Wat betreft mijn opstandigheid en alle 'verboden' acties... Ik heb inderdaad mijn haar al paars geverfd in de tijd dat ik me in de krakerswereld begaf, op mijn 17e lifte ik in mijn eentje heel Europa door en bungeejumpen is me net iets teveel uitdaging (heb al hoogtevrees als ik op een krant sta). Op dat gebied ben ik mijn opstandigheid en onrust wel kwijt. Ben erg blij met m'n rijtjeshuis en senseo-apparaat.
Mijn omgeving ziet mij als een sterke vrouw die zich met een bepaalde vrijbuitersmentaliteit door het leven heen lacht. Met een ogenschijnlijke nonchelance stap ik fluitend door het leven. Schijnbaar moeiteloos combineer ik moederschap, werk, mantelzorg en sociale kontakten en tussendoor zet ik ook nog de kliko buiten. Eitje! 'Jij red je wel!', vast niemand die dat zo vaak gehoord heeft als ik.
En ik red me ook wel. Heb grenzeloos vertrouwen dat altijd alles goed komt. Maar soms is het heel fijn als iemand het even van je overneemt. Mijn ex kon niks met mijn zwakheden. Toen ik aangaf dat ik wilde scheiden was hij volledig in paniek. Wat moest ie nou en hij kon niet zonder me. Op mijn verdriet reageerde hij met een 'ja, maar jij red je wel.'
De afgelopen jaren ben ik verschillende (ongebonden)mannen tegen gekomen, waaronder hele lieve, waarmee ik een relatie aan had kunnen en willen gaan, maar de angst van het vertekende beeld wat ze van me zouden kunnen hebben en de muur die nog niet afgebroken was weerhielden me (onbewust).
De getrouwde man was voor mij heel veilig (ben hier niet bewust ingestapt) en ik was heel veilig voor de gebonden man, want ik red me wel!
Tot het moment dat ik voor het eerst van mijn leven tegen iemand, dus tegen hem, heb gezegd 'Ik kan niet zonder je'. Hij zei niet, 'tuurlijk wel, jij red je altijd' maar zei, 'Ik ook niet zonder jou'. De muur begon te brokkelen. En langzaamaan kwam mijn kwetsbaarheid boven. Ik ben diep gegaan, ratio en gevoel lagen continu met elkaar in de clich. Zelfvertrouwen en verloren zelfrespect voerden een ware veldslag. Inmiddels heb ik de boel weer aardig op de rit. En deze transformatie loopt voor mijn gevoel ten einde. Ben er klaar voor om met deze verhouding te stoppen, ook al gaat dat niet makkelijk worden. Want mijn liefde voor hem is eerlijk, onvoorwaardelijk en oprecht.
Maar...hij hoort bij zijn vrouw en kinderen. Zij verdienen hem en hebben recht op hem. Natuurlijk heb ik wel 1000 x op het punt gestaan om te vragen hoe het met zijn huwelijk zit, maar dat zijn niet mijn zaken. Als hij problemen zou hebben dan gaat hij maar naar zijn beste vriend. Ik ben niet de aangewezen persoon om het daar mee over te hebben. Al komt mijn verhaal heel erg ik-gericht over, ik ben zijn vrouw nooit vergeten. Ik voel me schuldig ook al vind ik dat hun huwelijk hun verantwoording is. Ik heb hem nooit gedwongen om te komen, ook geen trucjes uitgehaald. Nog even, dan is ie weer volledig van haar en ik hoop dat ze 't redden samen.
Liefs Rosa.
Eigenlijk denk ik dat je met
Eigenlijk denk ik dat je met een eventuele volgende relatie nog een stapje verder zal kunnen gaan dan met deze man. Immers, iets wat een van de belangrijkste dingen voor hem was, namelijk zijn huwelijk, heeft hij dus nooit met je gedeeld. Vraag me ook af of jij je niet aangetrokken voelt tot van die mannen die sterk lijken (allerlei dingen doen die je zelf niet zou durven?) maar in moreel opzicht weinig goeds te bieden hebben. Vraag me af of ze wel voldoende rekening met anderen konden houden. Mijn excuses voor deze wellicht hard en kort door de bocht klinkende woorden, maar je zegt dat je afstand wil nemen dus.. wie weet helpt dit een beetje. Soms voelen mensen zich aangetrokken tot egoistische mensen omdat ze dat zelf niet goed durven/mogen van zichzelf. Lees al die verhalen maar van mensen op de site hier die altijd klaar staan voor anderen... Die mannen die zo sterk lijken, zijn het eigenlijk deep down helemaal niet volgens mij, en is niet iedereen in de liefde eigenlijk ontzettend kwetsbaar? Klinkt alsof je deze ervaringen nodig had om voor jezelf dingen uit te werken. Nouja, dit waren wat overpeinzingen naar aanleiding van je vehaal. Wens je in ieder geval veel sterkte met het afscheid nemen!