Hoi,

Hartstikke bedankt voor je berichtje. Ik heb volgens mij al het hele archief dwangmatig doorgespit, maar het is zo verschrikkelijk fijn om een 'persoonlijk' berichtje te lezen. Doet me echt goed!! En nu hopen dat ik die stemming even vast kan houden.

Ja, tijd zal de wonden moeten helen. En dat is juist zo moeilijk, de tijd lijkt hier bijna stil te staan. Elke avond en nacht staar ik weer vanuit mijn zolderraampje naar de sterrenhemel. Grote beer hoog aan de hemel, Poolster, de maan, Gemini, de Pollux. Ik bedenk me dan dat deze objecten er 'altijd' al waren, en dat zij er voor 'altijd' zullen zijn. Hun verschuiven aan de horizon doet mij eraan herinneren dat de tijd doorloopt, graad voor graad. Ik kan er ademloos naar kijken, die figuren in de ruimte. Ik voel me dan klein, heel klein, maar ook beschermd, afgesloten van de kleine, zielige, bekrompen, onrechtvaardige [ook, of vooral, buiten relationeel vlak ;)] mensenwereld.

Maar inderdaad, ik zal moeten doorzetten. Ik ben de enige die mezelf ooit weer gelukkig kan maken. En daar ga ik ook aan werken. Alleen op dit moment ben ik gewoon nog niet toe aan het normale leven. Als ik Chopin's etude 10/9 luister ga ik kapot, bij Guus Meeuwis helemaal [Ze zei me vorige week nog dat ze dat zo'n mooi liedje vond, ik moest daar natuurlijk weer cynisch over doen 'hij haalt die tonen amper man', ik heb hier met terugwerkende kracht spijt van, vraag mij niet waarom], als ik op tv zie dat Janine nog van Ludo houdt, als mijn vader mijn moeder 'meisje' noemt op dat toontje van hem..

Zo ken ik mezelf niet, en dat maakt me gewoon bang. Ik heb de afgelopen dagen meer gehuild dan in mijn hele leven daarvoor.
Het ironische is: Ik heb haar nu meer dan ooit nodig, ik wil nu haar emotionele steun, steun waar ik nooit eerder een beroep op heb hoeven doen in deze mate. Ja, stoere mister 'ratio', nu zit je mooi op je kamertje te verrotten en kom je er ineens achter dat je kan huilen, dat je die functie bezit..EN HET VOELT GOED, AL DIE SPANNING ERUIT JANKEN, IK DURF HET NU ZELFS TE LATEN GAAN VOOR MEZELF, KAN EN WIL HET NIET EENS TEGENHOUDEN.

Tweety, ik ga hier stoppen, even proberen te ontspannen,

Nogmaals dank voor je berichtje, en jij ook nog heel veel sterkte gewenst met het verwerken van je verdriet en pijn. Hou je taai!! IEDEREEN TROUWENS!!

Groetjes, 'Ludwig'