Hoop maakt het zwaarder heb ik al wel gemerkt. Je haalt overal hoop uit. Het kleinste dingetje, daar klamp je je aan vast om vervolgens weer teleurgesteld te worden. Ik heb nu nog veel hoop omdat het nog zo vers is na bijna 4 weken. Maar ik weet dat ik alle hoop moet laten varen voor mijzelf om door te kunnen. En dat doet pijn. Loslaten is moeilijk, erg moeilijk. Maar ik weet dat het ons gaat lukken!

Ik herken het missen van de knuffels. Ik zou ze ook graag nog krijgen, maar vooral nog willen geven. Maar we moeten toch gaan accepteren dat we voorlopig alleen onszelf kunnen knuffelen.

Ik leef met je mee!

Ja, hoop... Ik denk dat we dat inderdaad allemaal een beetje hebben. Volgens mij hangt het er wel van af wie de stap gezet heeft, diegene die de stap niet zette die heeft volgens mij het meeste hoop. Zelf zijn ik en mijn vriend (of moet ik nu ex zeggen?) ook een tijdje uit elkaar, al is het nog niet zo lang. We waren een aantal jaar bij elkaar en toen we uiteindelijk aan het kijken waren om samen een huisje te kopen begon hij te twijfelen. Ik kon die twijfel niet langer aan, een tijdje maak je jezelf wijs dat alles wel weer goed komt, want iedereen twijfelt toch wel eens? Maar je kan jezelf ook niet blijven voorliegen... Hoe pijnlijk het ook is, we moeten eerlijk zijn met onszelf. Ik heb na de breuk ook uren op het internet gezocht naar tips die me over het verdriet konden helpen. Ik heb me toen op een aantal hobby's gesmeten en inderdaad, het bezig zijn werkt écht! Maar de tijd (vooral de weekends) waar je opnieuw alleen thuis zit, dan overvalt het je weer! je hebt in de week tegen je vriendinnen gezegd dat je beter verdient, dat je iemand wil die volledig voor je gaat... Je kent dat wel... En dan plots is het daar... dan vraag je je af hoe je in godsnaam zo positief kon zijn. je mist hem verschrikkelijk en koestert nog steeds stiekem de hoop dat hij terugkomt, dat hij inziet dat hij niet zonder je kan. Want je weet wel dat hij op een dag spijt heeft, maar je weet evengoed dat spijt meestal te laat komt en dat je niet mag wachten. Niet alleen omdat andere mensen dat zeggen, maar om jezelf te beschermen, om uit dat diepe gat te kruipen! Nu denk je misschien 'jaja, iedereen zegt geef hem op en go on, maar ik ga hem lekker toch missen en die hoop blijven koesteren' maar diep in jezelf weet je dat dit de oplossing niet is. Neem je leven nu in eigen handen en wellicht zal je later zeggen 'tis nog mijn geluk geweest!' Ga er gewoon voor, wees eerlijk met jezelf, blijf bezig en sta jezelf soms eens toe om goed uit te huilen. En neem dan de draad weer op. Veel sterkte!