Ik heb al een tijdje niet meer gereageerd op iedereen's dagboek, maar lees "stiekum" wel alles mee. Vind het dan rot om op de één wel te reageren en op een ander z'n verhaal niet, dus vandaar dat ik nu maar ff zelf mijn verhaal doe, kon het gewoon even niet opbrengen om te reageren!

Een paar weken terug zat ik vol energie en dacht ik dat ik er al "was". Stond helemaal achter het standpunt dat zijn vertrek voor mij geen verlies, maar winst was.
En nu ineens... de laatste anderhalve week... het lijkt wel of ik terug bij af ben! Huilbuien, drang om contact met hem op te nemen, het gevoel nooit meer zoveel van iemand te kunnen houden, etc, etc...
En me zo ontzettend alleen en eenzaam voelen.
Bah, wat een klote tijd is dit toch! Ik was voorgaande weken echt stukken minder verdrietig en had alles zo goed op een rijtje (dacht ik...) en nu heb ik weer nergens zin in, sluit mezelf op in mijn huis en sluit me af voor andere mensen... en aan de andere kant zou ik het allemaal zo graag juist WEL willen, pffff!!!
Gisteren een feestje gehad, waar ik totaal geen zin in had, kende er amper iemand, maar mezelf er toch toe kunnen zetten om te gaan. En daar sta je dan, temidden van gezellige, kleffe stelletjes... iedereen lijkt zoveel plezier te hebben en ik klapte gewoon helemaal dicht!!! Ben na anderhalf uur naar huis gegaan en nog voor ik in de auto stapte, drupten de tranen al weer over mijn wangen zo erg miste ik hem.
Vrijdag heb ik hem een mail gestuurd dat er nog spullen van hem hier liggen (terwijl ik toch écht dacht dat 'ie nu alles ondertussen wel had) en wat hij wilde dat ik ermee zou doen: opsturen, bewaren voor "ooit" (we hebben namelijk afgesproken om ooit weer vrienden te zijn, maar het ligt aan mij dat dat op dit moment niet KAN) of dat ik ze weg kon gooien, maar tot nu toe geen reaktie.
Terwijl hij normaal vaak hele dagen zit te internetten en nu... ik vul het allemaal in: hij heeft een nieuwe vriendin en zit het hele weekend bij haar, dus heeft daarom zijn mail nog niet gelezen... offe... hij wacht expres om te laten merken dat hij niet echt verrast blij is met een teken van leven van mij... *zucht* om moe van te worden.
Wanneer gaat dit verdomme nou eens over, ik ben er zoooo ZAT van!!! Ik wil weer gelukkig zijn, met of zonder iemand, leuke dingen doen, mijn leven weer in eigen hand hebben en ik weet verstandelijk ook allemaal wel hoe dat moet, maar dat verrekte gevoel blijft zo hangen!

Het valt niet mee om een gebroken hart weer heel te krijgen...