Vandaag was het zover: na 2,5 week mijn zoontje weer gezien volgens onze onderlinge omgangsregeling die we hebben gemaakt.

Afgesproken om half twaalf, en precies op tijd kwam ze daar aangereden. Een raar gevoel bekroop me, ik wilde eigenlijk haar niet meer zien, maar ja ik verlangde naar mijn zoontje en hij naar mij.
Ze zag er goed uit, wat doet dat zeer. Ze was ook een beetje schor, en had droge lippen. Blijkbaar heeft ze de avond ervoor het best naar haar zin gehad.
Mijn zoontje wist uit zichzelf te vertellen (uithoren is uit den boze!!!) dat hij bij opa had geslapen. Toen werd ik verdrietig, en dringt het steeds verder tot me door, dat het echt einde oefening is. Er is geen "ons" meer, wat rest is dat zij de moeder, en ik de vader ben van onze zoon.

Snel mijn aandacht maar aan mijn zoontje gegeven, en na 3 minuten reed ze alweer weg.
Daar stond ik dan, mijn zoontje was blij mij te zien.
Ik ook, omdat ik hem al een tijdje niet had gezien.
Het werd een leuke middag, hij speelde, en had geen kind aan hem. Het leek wel of dit nu al de gewoonste zaak van de wereld is.

Rond 4 uur werd hij weer opgehaald, ik stond netjes om die tijd klaar, speelgoed ingepakt, en mijn zoontje op schoot, uit te kijken naar zijn moeder.
Ik ben gegroeid. Ik cijfer me weg voor hem, want dat ventje kan er ook niks aan doen. Maar van binnen huilde ik, en wilde haar beetpakken, vertellen dat ik haar zo mis.

Afscheid was kort met mijn zoontje, dikke kus gegeven en gezegd dat volgende week we weer lekker zullen gaan spelen.
We keken elkaar aan, gaf hem een knipoog.
Wat een lekker ventje, hij geeft mij kracht. Voor hem moet ik er zijn, hij mag mijn pijn en gemis nu niet zien.

En nu zit ik weer hier alleen. WIlde mijn verhaal van me afschrijven. Hoe sterk ik ook af en toe lijk, en ik ben zeker op de goede weg, toch ondanks alles een klein dipje.
En dat is tegenstrijdig: want ik heb mijn zoontje kunnen knuffelen, ik heb hem voor mezelf alleen gehad, maar aan de andere kant, het koele, zakelijke van haar, tja dat is iets waar ik toch mee zal moeten leren leven.
Zij is nu eenmaal erg gelukkig op dit moment met die ander, en ze ziet me nu alleen nog als vader van ons zoontje.
Wie ben ik dan om haar dat niet te gunnen? Alleen omdat ze mij in de steek heeft gelaten?

Nee, ik gun je het meid, alleen ik wilde dat je mijn pijn en verdriet kon voelen, als is het alleen maar om je te laten weten, dat ik echt van je gehouden heb!