Ex heeft borderliner maar toch hou ik van haar, waarom ben ik zo zwak.

afbeelding van Dhieradj01

Hallo,

Ik heb 2,5 jaar een relatie gehad met een borderliner, in het begin was het alsof de zon elke dag in me leven scheen, niks aan de hand leek het. Maar naar een tijd leek het alsof ze me begon te claimen, in haar ogen was het niet zo, ze deed opeens zo jaloers, ik moet niet eens shirt dragen met een vrouw erop. Ik begreep dat niet begonnen steeds vaker ruzie te maken over domme dingen en werd steeds heftiger, soms leek het alsof ik de duivel voor me had, ze wilde heel graag dat ik bij haar bleef omdat ze bang was mij kwijt te raken.

Me ex heeft trouwens een heel vervelende jeugd gehad met drugs en misbruik, ze heeft er jarenlang over gedaan om het een plekje te geven. Maar als we ruzie hadden dan haalde ik soms haar verleden erbij, wat ik NOOIT had mogen doen, maar de ruzies waren zo heftig dat het per ongeluk gebeurde. Me ex vond dat andere mensen boven haar stonden terwijl dat helemaal niet het geval was, ja alleen mijn moeder, daarmee ging ik elke zaterdag boodschappen doen maar dat vond ze ook niet meer leuk omdat ze vond dat we dan geen leuke dingen meer konden doen in het weekend.

We kregen ruzie om de volgende dingen,
Gezamenlijk rekening, wat ik niet wilde
Geld aan me moeder geven.
Zaterdags boodschappen doen.
Implusief reageren naar mij toe, ik reageerde dan nog heftiger.
Ik zei dat ik sterker was, dat zei ik uit boosheid.
Ik moest bijna alles verantwoorden.
Als een meisje alleen hoi zei, gelijk enorme ondervraging
Ik sliep in het weekend uit.
We hadden al heel lang geen sex meer dat kwam omdat ik problemen heb met me zelf.
Ik hielp andere mensen met geld, ze dacht ze staan boven haar.
Enzovoort.

We kregen dus een maand geleden zo'n heftige ruzie dat ik al mijn spullen pakte en thuis ben gaan wonen en een einde aan onze relatie gemaakt. Maar ze wilde me niet kwijt dus ze begon te huilen, toen was het redelijk goed.

Maar opeens paar dagen later waren we buiten kregen weer voor de zoveelste keer ruzie en toen maakte zij het uit, en dat deed me zo zeer. Paar dagen later had ze opeens een nieuwe vriend, dat kwam als een raket binnen bij mij, ik begreep dat niet, nog steeds niet, ze wil me opeens nooit meer zien, krijg alle schuld, ze vertrouwd die jongen binnen week meer dan ik in 2,5 jaar.

Snap gewoon niet dat ik ben vervangen door iemand,
Maar ik hou nog ontzettend veel van haar en ik begrijp niet waarom terwijl ze keihard is, mijn vraag aan jullie is, is ze aan het vluchten of is die jongen echt veel beter dan ik, ligt alles echt aan mij?

Groetjes DJ

afbeelding van drbibber

Doorgaan en niet achterom kijken

Lieve DJ,

Wat naar voor je.

Helaas is mijn ex ook borderliner. Hij heeft me na 8 jaar in de steek gelaten en woont nu samen met zijn nieuwe vriendin en haar kind. Alsof ik nooit heb bestaan. Het is zoals je schrijft niet te begrijpen. Het enige dat je kan doen is je eigen leven op orde krijgen en niet achterom kijken denk ik. Zelf heb ik best veel aan de site gehad: http://www.denarcist.nl/bevrijden

Heel veel sterkte,

Liefs DB

afbeelding van Dhieradj01

Borderliner

Lieve DB

Hadden jullie in de 8 maanden veel ruzie? Of was het plotseling voorbij?
Ik doe mijn best om voor te kijken maar is echt heel zwaar, omdat je liefde voelt en met vragen rondloopt.

Liefs DJ

afbeelding van Dhieradj01

Borderliner

Mijn excuses ik bedoel 8 jaar.

afbeelding van phil81

Ook ik heb ruim 8 jaar in een

Ook ik heb ruim 8 jaar in een relatie gezeten met iemand met borderline of narcisme of de twee en het heeft me gekraakt, alhoewel ik altijd dacht een sterk persoon te zijn die de kracht had om het tij te keren. Verkeerd gedacht dus, en zelfs nu ik van de partner af ben met bipolaire stoornis, lijkt het me nog niet te lukken om opnieuw iemand te kunnen bekoren en besef ik wat de impact op mij onbewust is geworden.

afbeelding van Dhieradj01

borderline

Ik dacht altijd dat ik onverwoestbaar was, moet toen ik langer met me ex was kwam steeds vaker het slechtste naar boven soms bewust en onbewust, heb een aantal verhalen hier op de site gelezen en herken heel veel situaties, het klinkt heel dom maar het lijkt alsof we opzoek zijn naar antwoorden die er eigenlijk niet zijn, dat komt denk ik doordat onze geest veel helderder is, dus situaties van meerdere kanten bekijken.

afbeelding van petals

dat denken heel veel mensen,

dat denken heel veel mensen, het verandert wel, de liefde is toch sterk genoeg, als je dan zelf ook nog van het type doorzetter bent die hard wil werken om het goed te maken, en gelooft in het goede in de mens... dan kan het een zware dobber zijn om tot de conclusie te komen dat sommige dingen niet veranderen en dat je er soms zelfs zelf aan onderdoor gaat, aan het gedrag van die ander. Met een echte narcist valt eigenlijk onmogelijk een normale relatie te hebben, met een borderliner is het erg zwaar lijkt mij van wat ik erover gehoord heb van anderen. Dat het dan niet lukt is niemands schuld, degene met de stoornis heeft nou eenmaal die stoornis, en de partner kan proberen wat hij of zij wil maar kan de situatie ook niet veranderen.

En daar sta je dan dus, ik heb het zelf meegemaakt met een narcist. Je staat met lege handen, de liefde die eerst zo schitterend was is weg, en jij moet het doen zonder antwoord op welke vraag dan ook. Dat kan ontzettend ingrijpend zijn. Als het een beetje normaal gaat bij het verbreken van een relatie heb je in ieder geval gesprekken, je praat erover, je ziet wellicht ook dat de ander het toch ook zwaar heeft al heeft hij of zij het besluit genomen, je kunt wellicht nog vragen stellen. Hier, nee. Je moet het helemaal zelf uitzoeken. Dat tekent je. Maar uiteindelijk moet je je denk ik bedenken: het had op geen enkele andere manier kunnen eindigen, dit soort eindes zit besloten in het type persoon met wie je een relatie had. Het gaat heel anders dan bij iemand zonder een stoornis. Dus ik vind dat jij het heel mooi verwoordt, je bent op zoek naar antwoorden die er niet zijn... en als je dat gaat accepteren dan heb je al een deel van je 'antwoord'.