Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
De Schreeuw
Ken je het schilderij 'de schreeuw'?
Ik heb visueel nooit echt een mooi schilderij gevonden, maar het verhaal erachter raakt me.
Eigenlijk voel ik me de laatste tijd exact zo, een inwendige, pijnlijk, geluidloze schreeuw die een vertekend beeld geeft van de overige gevoelens en ervaringen.
Ik ben nog niet eens dertig en ik voel me gevoelsmatig dood gebloed, of op zijn minst in 'coma'. Alles wat goed aan mij is, heeft men iets slechts van gemaakt...terwijl het (nog steeds) gewoon goed is. Men heeft mij uitgescholden, genegeerd, geslagen, buitengesloten, als vuil behandeld, alle problemen op mijn bord geschoven (terwijl ik niets, maar dan ook niets met de problemen te maken had/heeft).
Zelfs mijn algemene belangen, in het kader van familie en gezondheid werden op alle vlakken besmeurd met vuil en negativiteit.
Mijn mond werd gesnoerd en als ik niet precies 'deed' wat men wilde, dan werd ik bedreigd, expres vernederd en publiekelijk respectloos behandeld.
En al die tijd, heb ik precies voor deze mensen alleen maar het beste gegeven, zodat men in alle opzichten niets te kort kwam.
Ik heb geholpen, gesteund, problemen opgelost, zakelijke en financiele belangen behartigd, ik ben gastvrij geweest en heb alle problemen stuk voor stuk opgelost, heb een ieder in zijn/haar waarde gelaten, heb in publiek hen altijd beschermd en gesteund, vertaald, gewerkt, ondersteund en altijd de positieve dingen van alles belicht.
Maar de grootste pijn komt door wat mijn eigen partner mij heeft aangedaan. Hoe goed ik ook ben, ik werd in alles met zwarte ogen bekeken en naar beneden gehaald. De jaloezie van zijn familie, omdat mijn partner helemaal tot over zijn oren verliefd was op mij...daardoor dachten ze dat ze hun familie-lid zouden verliezen en werden zwart van jaloezie. Ik werd afgeblafd, bestrafd en als vuil behandeld. En ik bleef positief, want ik dacht dat mijn partner achter mij stond. Maar mijn eigen partner ging mee doen en veroorzaakte zelfs nog zwartere visie op dingen. Hij ging schreeuwen, schelden, vernederen, werd respecloos en bleef ordinair en vulgair praten en gedragen, ging mij beschuldigen van gedrag wat hij zelf vertoonde zelfs in zoverre dat zijn jaloezie zich keerde op alles wat met mij te maken had....puur om mij af te stoten en weg te duwen.
In het begin was het geen probleem voor mij, want ik zag dat het afstoten en wegduwen precies was omdat hij mij zo graag in zijn armen wilde houden en zo graag bij zich... voor altijd.
Dus bleef ik vechten, en bleef ik er in geloven. In hem, in de toekomst...
Maar het zwarte gedrag, werd een zwarte denkwijze.... een zwarte projectie om alles in zijn leven zo te draaien dat ik overal de oorzaak van werd. Alle positieve dingen, hoe groot of klein ook, werden zelfs zwart gemaakt of werd gezegd en geloofd dat dat door 'anderen' kwam en zeker niet door mij. En ik werd zondebok, slachtoffer van alle slecht.
Mijn grote bereidheid om te vechten, mijn oneindige geloof in goedheid werd belachelijk gemaakt en in alles zwart gemaakt en de grond in getrapt. In alles.
Zodat de zwarte denkwijze kon zegenvieren en in alles zwart kon blijven.
En telkens werd gezegd dat de zwarte omgeving door mij zwart werd. Want de herhaaldelijk uitgesproken theorie was, dat als ik wit was dat dan alles wit zou zijn....er niet bij stil staande dat wit heel makkelijk zwart te maken is, maar het witte kan zwart niet zomaar overheersen. En als men zwart als kleur verkiest, zal men altijd zorgen dat daar veel meer van aanwezig is en het zelfs het zwarte willen 'zien' in een ander... zelfs al is diegene stralend wit...
Eerlijk gezegd? Ik moet uitkijken dat het zwart van anderen mij niet zoveel 'besmet', want ik merk dat dat de oorzaak is van mijn coma.
Zodra ik niet in de omgeving vertoef en gewoon mijzelf ben en met kinderlijke blik de wereld in kijk, met een ondeugende lach en een ietwat impulsieve aard zo af en toe... dan heb ik het het meest naar mijn zin. Dan geniet ik.
En mensen genieten dan van mij. De wereld om mij heen begint te leven.... simpelweg omdat ik leef. En zo hoort het.
- Imagine's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Imagine
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
dit doet me aan een verhaal
dit doet me aan een verhaal denken dat ik afgelopen tijd tegenkwam:
http://verbalabusejournals.com/2009/11/pride-greed/
Over iemand die open is, veel te geven heeft, maar stapje voor stapje wordt afgebroken.
Ik vind jouw vergelijking van zwart en wit heel treffend ook.
Herken het wel in mijn laatste relatie, en ook daarvoor. Veel geven, weinig terugkrijgen, nog meer gaan geven.
De les die ik geleerd heb: dit doe ik, het brengt me niks dan ellende, niet meer doen dus.
Voortaan laat ik andere mensen mij eens helpen en help ik vooral mezelf. En ik ben nu heel erg alert op mensen die energie zuigen.
Het lijkt heel mooi hè, anderen steeds maar helpen, de gever zijn, het beste met iedereen voor hebben. Maar is het dat eigenlijk wel als het betekent dat je er dan zelf aan onderdoor gaat? Heb je niet eerst en vooral de verplichting naar jezelf om je eigen lichtje niet te laten uitgaan? Uiteindelijk heb ik echt moeten leren om dat dus niet meer te doen. En ben daarvoor heel erg op mijn bek gegaan, die gevoelens van leeg zijn, doodgebloed herken ik dus ook heel erg en net als jij ben ik nog jong, 32 nu! Het is wennen, een enorme omslag, en ik blijf de persoon die ik ben, maar ik geef vanaf nu echt wel veel beter mijn eigen grenzen aan. Egoïsme is niet altijd verkeerd!
De enige partner die mijn leven nog in komt is iemand die mij dat zelfde gevoel van leven geeft!
Moeilijk?
De les die ik geleerd heb: dit doe ik, het brengt me niks dan ellende, niet meer doen dus.
Voortaan laat ik andere mensen mij eens helpen en help ik vooral mezelf. En ik ben nu heel erg alert op mensen die energie zuigen.
Het lijkt heel mooi hè, anderen steeds maar helpen, de gever zijn, het beste met iedereen voor hebben. Maar is het dat eigenlijk wel als het betekent dat je er dan zelf aan onderdoor gaat?
Ik herken me heel erg in jullie verhalen (en ja, dat van een man
).
Maar ik voelde me daar heel prettig bij, geven en niet veel terug willen. Het heeft me inderdaad wel gesloopt omdat ik even niets te geven had en zij niet bedacht dat het haar beurt was. Misschien omdat ze dat niet wilde zien, misschien omdat ze het niet begreep omdat ik toch juist altijd gaf, hoezo moest zij het dan een keer doen. Zit gewoon in me ben ik bang. Ook in 'normale' dagelijkse zaken. Ik kan heel slecht tegen complimenten op het werk, maar geef ze wel graag aan collega's als ik vind dat ze het verdienen, bijvoorbeeld.
Ik lees jouw reactie, de les die jij geleerd hebt. En ik vraag me af of dat niet enorm moeilijk is. Ik ben namelijk enorm bang dat ik dat niet kan. Dat ik weer alles van mezelf zal geven als ik me ooit weer zo voel als met haar. Ik ben bang dat ik niet anders kan. Dus vandaar mijn vraag eigenlijk: is het moeilijk, lukt het je? Of ben jij ook bang dat er een moment komt dat je je, al dan niet onbewust, weer tegenkomt omdat je te veel geeft en te weinig terug hebt gekregen?
@Imagine: geven
*edit*
Maar ik voelde me daar heel prettig bij, geven en niet veel terug willen.
Geven is bij mij nooit een probleem.
Ik lees wel vaker, met name als een relatie verbroken is of anders verloopt dan verwacht, dat er dan beschreven wordt hoeveel er gegeven is.
Stilletjes vraag ik mij dan wel eens af wat de reden, bron of trigger is om jezelf als zijnde te omschrijven, het te benoemen. Ligt er dan ergens toch een teleurstelling dat het onvoorwaardelijke geven geen rendement heeft opgeleverd ? Lag er onder het dat wat werd gegeven een verwachting ?
Is het niet zo dat als geven vanuit je pure "zijn" komt dat je dan niet eens bewust bent hoeveel je al dan niet gegeven hebt aan een ander ? Het kost je immers niets om dan te geven. En dat juist gegeven hebben vanuit een ongelijkwaardigheid of onderliggende behoefte bewuster ervaren omdat je daarin mogelijk voorbij bent gegaan aan jezelf.
Gewoon even wat hersenspinselen die zomaar opdoken n.a.v. het lezen van de reacties, omdat er volgens mij diverse soorten van geven/gevers zijn. Net zoals er een verschil is tussen nemen en ontvangen.
Er zijn mensen die geven, maar moeilijk kunnen toelaten om te ontvangen, en dus blijven geven. Zoals er mensen zijn die vinden dat zij geven, en eigenlijk alleen maar nemen.
*torn in cryptic mode.*
Je blog even lezend ben ik nieuwsgierig naar je balans tussen geven en ontvangen Imagine.
Imagine-torn
het komt even zo in me op, maar zou het kunnen dat juist opvalt achteraf als je alles hebt gegeven en terug denkt aan de relatie en dan ineens beseft dat alles eigenlijk maar van 1 kant kwam...
@torn nieuwe inzichten en andere kijk op zaken
*torn slaat weer eens met zijn moker op de juiste bel*
Ik heb je reactie even op me in laten werken. Zo heb ik er nog nooit naar gekeken eigenlijk. Nieuwe inzichten... Daar hou ik van!
Misschien is het inderdaad wel zo dat onbewust door het vele geven we vergeten de dingen te nemen die we tussendoor misschien allicht aangereikt krijgen, maar door de gewoonte van het geven, niet aanpakken.... Bestaan complete gevers en nemers wel...
Ik vraag me af of mijn eigen verwachtingspatroon (die ik niet wil hebben, maar die ik onbewust altijd zal hebben) er niet voor zorgt dat ik keer op keer de teleurstelling heb, terwijl ik het onbewust zelf doe....
Er staat me iets bij van een uitspraak die iemand ooit deed (en ik heb me suf gegoogled maar kan hem even niet vinden), maar het was iets in de trant van: "Ik ben gelukkig omdat ik geen verwachtingen heb". Wat claimt dat verwachtingen ongelukkig zouden maken mits ze vervuld worden... Zo niet is er altijd de teleurstelling, die we dus onbewust onszelf aandoen door verwachtingen te hebben (want dan weer menselijk is eigenlijk).
Ik krijg eigenlijk best wel veel... Veel van mijn omgeving, veel van mijn vriend en vooral ook veel van familie... Niemand dwingt mij te geven, ik geef uit mezelf... Of voel ik me toch gedwongen te geven? Ik vraag het mezelf eigenlijk af.... Want als ik vrijwillig geef, waarom geef ik dan meer dan ik neem, en geef ik letterlijk en figuurlijk bijna alles zonder buffer voor mezelf achter te houden?
Ergens is het gegeven dat mensen altijd claimen dat ze zoveel gegeven hebben als hun relatie over is best typisch... Dat deed je immers echt zelf.... Dat jij verwachtte dat je het ergens ook terug zou krijgen in dezelfde mate, deed je ook zelf.... Dus dan zouden we niet achteraf moeten mekkeren over: "Ik gaf zoveel en kreeg zo weinig terug". Misschien is het geven wat we doen toch niet zo vrijblijvend als we zelf denken en claimen dat het is.... Zowel in onze relatie als in vriendschappen en familiebanden....
Warrig verhaal, maar even een blik in de gedachtespinsels die deze reactie van torn bij mij teweeg bracht....
@torn; geven, ontvangen en wat woorden daar omtrent
Fijn dat je een andere blik op zaken werpt, dat houdt het hoofd allert
------
Als eerste wil ik wel opmerken dat het geven, zelfs in pure en onvoorwaardelijke zin (net zoals veel emotie’s)… wel degelijk iets kan ‘kosten’ of ‘opbrengen’. In de zin van dat je ergens zo in op kan gaan, zonder ook maar enig besef…
Maar zoals met alles in het leven… altijd tot een bepaald moment, of tot een bepaalde minimum of maximum. Er is nu eenmaal nooit een continue balans of een eeuwigdurende constante. Dat maakt dat je soms niet altijd vooraf, gedurende of achteraf een inschatting kan maken over de daadwerkelijke balans, totdat het uit balans is…
Maar zodra iets niet meer in balans is, is er sprake van dat het ‘ten koste gaat van’ of ‘ten bate komt van’. Dat laatste kan in vele vormen, waarbij energie de makkelijkste graadmeter is….iets onttrekt je energie, of iets geeft je energie… zodra het uit balans is, raak je uitgeput (zowel als overmatig energie wordt onttrokken als dat je overmatig veel energie ontvangt)
---------
Ik ben het met je eens dat geven, zeker de pure en onvoorwaardelijke vorm, niet iets is wat je onder woorden kan brengen. Eigenlijk net zoals de meest intense emotie’s, doen woorden te kort en soms zelfs afbreuk aan de oorspronkelijke emotie erachter…
Geven is van oorsprong iets wat ik als natuurlijk beschouw en wat inderdaad niet goed te omschrijven valt. Echter men heeft taal, in de vorm van woorden nodig om dingen voor zichzelf of voor een ander duidelijk te maken. Als je heel gelukkig bent en dat met iemand deelt, geniet je daarvan zonder woorden….maar tevens durf ik er een kleine weddenschap op af te sluiten dat men zelfs onder intens gelukkig omstandigheden elkaar dat probeert duidelijk te maken, onder meer door het gebruik van woorden. In vereenvoudigde vorm zo van “ik ben zo enorm gelukkig…”, in wat ingewikkeldere vorm middels proza of muziek en probeer je je gevoel toch enigszins onder woorden te brengen, alleen al om het te kunnen uitten en om de emotie te kunnen delen met de persoon die het betreft.
Ergens is men, in meer of mindere vorm, toch analytisch van aard en geeft men daar uiting aan in verschillende vormen. Bij het onder woorden brengen van het thema “geven of ontvangen” denk ik persoonlijk dan ook niet aan de hoeveelheid, kwaliteit of kwantiteit van ‘geven’…maar meer wat de werking ervan is en wat de interpretatie van de een of ander daarvan is. Eigenlijk weer, basic gezien, een analyse van een bepaald aspect.
Ik ben het ermee eens dat de woorden omtrent ‘geven’ zoals in mijn blog hierboven omschreven, een sterke weerspiegeling zijn van mijn gevoel op dat moment maar eigenlijk is er dus geen ‘waarde oordeel’ aan vast te plakken omtrent de hoeveelheid, kwaliteit of puurheid van het ‘geven’ als zodanig.
Re:
Egoïsme is niet altijd verkeerd!
Egoïsme is altijd verkeerd, ik denk dat je het verward met "Goed voor jezelf zorgen"
@ Petal; Willie; Mrpither
Geven is bij mij nooit een probleem. Het is onderdeel van mij en eigenlijk maakt het mij niet uit wat voor 'label' daar door een ander aan gegeven wordt. Het werkt voor mij, dus dat is onderdeel van mijn kern en wat mij dus gelukkig maakt
Liefdesverdriet ken ik dan ook alleen in een bepaalde vorm, in een relatie. Omdat mijn verwachting is dat het genieten, en dat wat men gelukkig maakt...dus verdubbeld moet zijn aangezien mijn verwachting is "1 + 1 = 2"
Misschien ben ik wel gewoon completer en het meest gelukkig als een 1-tje hahaha
Re:
"De Schreeuw" van Edvard Munch is een van de meest aangrijpende kunstwerken die ik ken.... innerlijke strijd visueel gemaakt...
Gruwelijk om te zien dat hoe goed je je best ook doet, dat niemand dat kennelijk wil zien op een op andere manier.
Het ligt niet aan jou in ieder geval!
De laatste alinea is de belangrijkste, daar ligt je toekomst.
Liefs van een reisgenoot
@Imagine
Je bent jezelf kwijtgeraakt in het voldoen aan andermans eisen. Maar wat je vooraf niet aan zag komen was dat hoe goed je het ook zou doen, dat het voor diegene nooit goed genoeg zal zijn. NOOIT.... Jij ziet dit als gebrek bij jezelf dus gaat harder lopen, steeds meer op je tenen..... Niet op eierdoppen maar op punaises... Elke stap doet zeer, maar toch neem je de volgende... En hoe zacht je de stap ook neemt, de pijn is er....
Al met al ben je door het steeds maar kijken naar hun belang, volledig jezelf kwijtgeraakt.... Waar is Imagine in dit hele verhaal? Wie zorgde er eigenlijk voor jou? Jij vond jezelf niet belangrijk genoeg om ook aan jezelf vast te houden in het hele verhaal... Je liet jezelf los voor het behoudt van anderen... Zonder waardering of respect... Voor hun was het immers de normaalste zaak van de wereld dat je het deed.... En zonder waardering en respect deed je het immers ook wel... Dus waarom zouden ze waardering en respect tonen?
Jij bent een enorm sterkte vrouw.... Jij hebt die mensen niet nodig... Met je kinderlijke blik, ondeugende lach en je ietwat impulsieve aard.... Jij kunt alle problemen van 20 mensen tegelijk op je nemen... Dus jij kunt het ook heel goed alleen....
Kies voor jezelf en blijf dicht bij jezelf. Dan ben je het mooist. Zoals je zelf ook zegt: Dan genieten mensen van jou... En jou kennende voel jij je dan ook het lekkerst... Omdat je andere mensen genot kan bezorgen met het zijn van je eigen ik....
@lovertje
Thanx meid, voor je reactie!
Het meest vermoeiend is de dwingende aard die alles krijgt.
En het meest vreemde verschijnsel vind ik altijd, dat als ik me juist gedraag hoe ik niet ben dan draaien de rollen totaal om. Ik ben die spelletjes gewoon zat.
Als ik lief, vriendelijk, zorgzaam, hardwerkend, inlevend en flexibel ben...dan gaat men er misbruik van maken en trekt alles daarvan naar beneden.
Hoezo moet ik altijd arrogant, bitchy en volledig egoistisch gaan gedragen zodat een ander ineens 'normaal' gaat doen?
Haha bij die laatste zin moet ik zelfs lachen, want blijkbaar kan ik goed acteren... laatst zei iemand dat ik het temperament heb van heel zuid-europa bij elkaar en dat ik kan gedragen zoals Chris Rock praat over black women hahaha
Maar goed, ik accepteer echt wel dat het leven geen constante is. Maar het zou natuurlijker en veel meer in evenwicht zijn, als ik gewoon mezelf kan zijn en af en toe maar die andere uiterste hoeft aan te spreken om in harmonie te zijn met mezelf en de omgeving.
Eerder heb ik ook een blog geschreven over gedrag. Ik vind 't altijd frapant dat het bij mensen dus een hele toer lijkt om gelukkig te zijn.... iets wat eigenlijk bij de standaard uitrusting van het leven zou moeten horen, toch?
Maar in de praktijk is het toch vaak anders....Gek dat mensen dus met name bezig zijn met 'niet' gelukkig zijn, maar ergens, basic, gaat het toch gewoon om genieten? Genieten van wat je hebt, genieten van wat je krijgt, genieten van wat er allemaal zichtbaar of 'verstopt' ergens ontpopt?
Of ik ben gewoon te idealistisch...
@ Imagine
Ik heb ook een periode meegemaakt dat alles aan mij lag. Ik kan me een piepklein beetje indenken wat je voelt en voelde. Je beschrijft het ook goed.
Kies voor jezelf. Het verleden is het verleden, laat het geen blok aan je been zijn. Heb vertrouwen. Het komt goed.