Lieve lezers,

het is nu bijna drie maanden uit, maar het lijkt wel een eeuwigheid. Het zijn ook erg hectische maanden geweest, nog nooit zoveel emoties ervaren in korte tijd. Nu ervaar ik veelal leegte en onrust, alsof mijn leven op pauze staat. Ik wil zoveel, maar er gebeurt niets. Ook zijn alle praktische zaken nog steeds niet geregeld... Ik haat een koophuis, wat een gedoe is dat zeg. Het heftige verdriet is gelukkig (nu even) weg, maar nu lijkt het af en toe zo onwerkelijk. Alsof het allemaal niet echt gebeurd is, ik betrap mezelf er ook op dat ik steeds uit het raam kijk. Alsof hij ineens voor de deur staat.

Vannacht heel onrustig geslapen, voor het eerst sinds een paar dagen weer midden in de nacht wakker geworden. Ik werd ook helmaal verdrietig wakker. Ik weet dat het met vallen en opstaan gaat, maar het is zo moeilijk en onvoorspelbaar. Ik hoor nu acda & de munnik op de radio met Herman. Dat liedje doet me zoveel zeer nu, het gaat over iemand die alles achter zich laat om opnieuw te beginnen. Dat is precies wat mijn ex doet en volgens mij ook met dezelfde motieven. Je dromen achterna, niet dat hij weet wat die dromen zijn maar goed. Ik kom er in elk geval niet meer in voor, hij wilde wel vrienden blijven maar dat wil ik niet.

Het is nu negen weken uit en het gaat een stuk beter met me. Wel mis ik hem nog en de liefde zit er ook nog. Maar je went aan het dagelijks leven alleen. Het moeilijkste is nog dat ik nog dingen met hem moet regelen. Ik zou iedereen willen adviseren, doe dat zsm nadat het uit is. Het werkt echt vertragend op het rouwproces. Verder zie ik de toekomst al weer wat rooskleuriger in, mede door mijn lieve ldvd-vriendjes en vriendinnetjes (Tweety, hereIam,Joost oftewel de harde kern, haha). Maar ik meen het serieus, jullie hebben me er echt doorheen gesleept en ik vrees dat jullie taak er nog niet op zit. Maar ik ben er natuurlijk ook voor jullie. Sterkte allemaal, als de emoties wat gaan liggen is het echt te doen.

Dea chtbaan is weer wat tot rust gekomen, de rest van de week vrij. Ik hoop vanavond wat beter te slapen. Donderdag verhuizen (bah), vrijdag bank & makelaar met hem (bah, bah en nog eens bah). Het wordt tijd dat dit afgelopen is, dat ik rust krijg om mijn leven op te bouwen. En tijd dat zijn leven hem nog meer tegen gaat vallen.....

Ik zit nu echt in de pissigheidsfase.... Hij heeft me gewoon zo gekwetst. Even een paar voorbeelden:
* hij vond het knap van zichzelf dat hij niet was vreemdgegaan..
* hij heeft in drie weken (na dik zeven jaar) besloten dat het beter was om ermee te stoppen.
* eerst wilde hij iets nieuws proberen op te bouwen, een week later wil hij ineens dit jaar geen relatie meer.
Bah, wat een zak... Ongelofelijk dat je toch nog van zo'n zak kan houden.. Ik zou hem het liefst eens flink uitschelden en hem de waarheid zeggen. Maar ik denk niet dat het echt doordringt, hij leeft toch alleen voor zichzelf. Nou, ik hoop dat zijn leven nu is zoals hij wil (dit is uiteraard zeer sarcastisch bedoeld). Waar ik nu ook bang voor ben is dat hij toch een ander heeft, of in ieder geval verliefd is op een ander. Dat vragen anderen me ook steeds of dat zo is. Dat lijkt me echt een nachtmerrie, alsof ik zo ingeruild ben. Ik voel me ook zo eenzaam, ik hoop dat hij zich minstens net zo beroerd voelt als ik.

Hij wil graag vrienden zijn. Maar hoe kan dat nou? Hoe kan ik die zeven jaar vergeten? Als ik hem zie doet het me gewoon veel verdriet. Verdriet om te horen welke plannen hij maakt. Verdriet om hoe ik me nu voel. En ik zie weer hoeveel ik van hem hou, hoe leuk hij is en daar heb ik natuurlijk niets aan. Dus dat heb ik hem verteld en hij vond het erg jammer. Want hij wilde me niet loslaten en dacht nog veel aan me en geeft ook nog veel om me. Daar kan ik toch niets mee, dat geeft alleen maar hoop. Valse hoop. Goh, wat kan een mens kapot zijn zeg van liefdesverdriet. Ik kan echt aan niets anders denken.