Hallo allemaal,

Deze hel is voor mij nu anderhalve week aan de gang. Hij houdt niet meer van me. Zegt daar zelf al maanden te mee hebben geworsteld en opeens kwam het hoge woord eruit en ik wist van niks....Al die maanden dacht ik dat het goed zat, omdat hij mij dat gevoel ook gaf! We deden gewoon leuke dingen, gingen uit, samen lekker op de bank en genieten van ons nieuwe huis. Tenminste dat dacht ik dus...dat doet zo'n pijn, hij heeft niets met mij gedeeld, en nu overkomt het me alleen nog maar. Heb er niet eens voor kunnen vechten!!! Oneerlijk.

Hij is nu weg en ik zit nu in het huis waar we pas een half jaar geleden in zijn gaan wonen. Dat moet nu allemaal verkocht gaan worden. De herrineringen doen vreselijk pijn, maar ik blijf toch in het huis. Laat hem maar lekker bij zijn moeder op zolder zitten!! Zo kan ik in elk geval nog voor zover mogelijk een beetje m'n eigen ding doen.

Het valt niet mee en de verhalen op deze site zijn zo herkenbaar! Het gevoel dat je hebt dat je hier nooit meer uitkomt en dat je je waarschijnlijk nog nooit zo rot hebt gevoeld!!!
Het idee dat hij straks weer een relatie krijgt of misschien stiekem er al weer 1heeft...daar ga je echt aan kapot!!
Dan die stomme feestdagen die eraan komen, die je eigenlijk al had volgepland! Elke dag is een opgave en duurt zooooo lang...nachten zijn moeilijk in je eentje in dat grote lege bed. Zou het ooit weer beter gaan? Zou ik ooit weer iemand ontmoeten waar ik zo'n band mee krijg en alles mee kan delen?? Ben niet iemand die alleen wil en kan zijn helaas, maar k zal toch moeten, misschien ook wel eens een goeie leerschool.......

Succes allemaal in deze o zo fijne decembermaand!