Hoi
Eerst en vooral aan iedereen een gelukkig Nieuwjaar.
Ik ben nieuw hier, en ben toevallig op deze site gebotst.
En net zoals iedereen, heb ook ik mijn verhaal en moeilijkheden te overwinnen.
Ik las het hier nog van iemand, dat het van je afschrijven een hele opluchting
kan zijn. Dus ga ik dat ook maar eens proberen...
Ik ben gescheiden uit een huwelijk met 2 kindjes. Na een relatie van 9 jaar.
Ik leerde een nieuwe man kennen in februari 2004. Het begon allemaal rustig aan.
We kregen een relatie met elkaar, ik wist niet wat me overkwam. Ik leerde
een nieuw gevoel kennen, zo verliefd was ik op die man. Als we samen waren
was er een héél speciaal gevoel. We konden samen lachen en huilen, maar vooral konden we echt onszelf zijn bij elkaar. We voelden elkaar zo perfect aan. Als ik thuis was en hij reed voorbij, voelde ik dat. Dan liep ik naar de raam om te kijken en ja hoor, hij reed voorbij... Echter van in het begin van deze relatie, had die man problemen met het feit dat ik al 2 kinderen had. Daar kwam hij ook voor uit. Maar verbrak de relatie ook niet. Het ging steeds op en af. De relatie werd meerdere keren verbroken, maar altijd kwamen we weer terug samen, of ik zocht terug contact of hij kwam terug. Dit ging zo maar door, en dit werkte serieus op mij. Ik ging hier echt kapot aan. Dan in april 2005 raakte ik ondanks pilgebruik onverwacht zwanger, dit was echt een hele schok, zowel voor mij als voor hem. Dit was echt wel het laatste waar ik op zat te wachten. Als alleenstaande moeder, in een relatie die maar niet ging zoals het hoort. Zijn allereerste reactie was: dat zie ik niet zitten. Maar dat was ook mijn reactie. Maar als vrouw zit je daar hé, een klein leventje dat in je buik groeit. Na 21 dagen klopt het hartje al, en dat vind ik een ongelooflijk iets. Een leven zo bijzonder en waardevol. Al héél snel kreeg ik het gevoel, dit kan ik niet laten weghalen... Wie ben ik om te beslissen of dit leventje hier mag komen leven of niet... Dat was echt een behoorlijk zware beslissing die ik moest maken. Maanden heb ik er van wakker gelegen en twijfels maar vooral angst gehad. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel gehuild en angstig geweest als toen. Op hem moest ik niet rekenen, want hij bleef weg. Op momenten dat hij het moeilijk had, belde hij me of hij mocht komen praten. En dat liet ik natuurlijk onmiddellijk toe. Op momenten dat ik het moeilijk had, belde ik hem om te vragen of hij eventjes naar me toe wou komen, maar dan had hij plots al iets afgesproken met een maat. En vroeg hij me heb je al spijt van uw beslissing? Terwijl ik achteraf hoorde dat hij s'nachts nog het café was binnen gekomen en dat hij op date geweest was. Zo begon ik meer en meer verhalen te horen, dat hij de ene na de andere date had, veel dronk en de ene vrouw na de andere had. Volgens sommige was dit ook terwijl we samen waren. (maar dat is van horen zeggen, en dat is altijd gevaarlijk he). Hij ging uit, had vertier en plezier terwijl ik thuis weg zat te kwijnen... Wat een groot verschil kan dat zijn he...
Dan waren er momenten dat hij plots aan mijn deur stond of belde, en dat hij praatte in termen van het is mijn kindje. Dan wreef hij over mijn buik, luisterde naar de hartslag, praatte ertegen, gaf kusjes op de buik...
En dan bleef hij weer weken weg... Hij leerde toen een meisje kennen waarmee hij een relatie van een paar weken heeft gehad. Ik belde hem een keer op hoe hij het zag rond de opvoeding van het kindje. Of hij het ook wilde toelaten in zijn leven, of hij er ook financiël mee voor wou instaan. Of hij het wilde zien wist hij nog niet, financiël ging hij er zeker mee voor instaan. Dat zou zijn geweten hem niet toestaan moest hij dat niet doen zei hij.
Hij stelde zelf een bedrag voor, waar ik ook met akkoord was. Hij stelde zelfs voor om het bij een notaris te laten vastleggen. Dus hij maakte zelf een papier op waarin hij dat allemaal opschreef en we ondertekenden dat beiden. Ik vond het zeer correct van hem, dat hij dit ging doen. Als hij het niet aandierf om het kindje toe te laten in zijn leven, dat hij dan toch zijn deel van verantwoordelijkheid financiël opnam. 2 maanden voor de bevalling zijn we elkaar toevallig ergens tegengekomen. Hij kwam mee naar mij thuis. Daar hebben we uren op de zetel gelegen, hij streelde over mijn buik, gaf het kindje kusjes, praatte ertegen. En dit op een manier die zo warm en liefdevol was. En dit was de laatste keer dat ik hem gezien heb. 4 weken voor de bevalling leerde hij een meisje kennen. De dag dat ik bevallen ben is de dag dat hij ging samenwonen met dat meisje. En ik kan je verzekeren dat dat een enorme slag voor me was. Daar lig je dan in het ziekenhuis, overmand met emoties en gevoelens die erbij horen, net een kindje gekregen van de man die je zo graag ziet. Die gaat samenwonen met een andere vrouw en dit na een paar weken. Alles leek zo onwerkelijk. Ik was verdoofd, enerzijds door de pijn en de eenzaamheid. Die man had mij in de steek gelaten op zo'n moeilijk emotioneel moment. Anderzijds was ik wel héél gelukkig met de geboorte van mijn kindje, en dat heeft me er echt wel door getrokken. Het maakte de band die ik met het kindje voelde véél specialer. En de dag dat het kindje geboren was, heb ik het de belofte gemaakt dat ik er altijd zal zijn, wat er ook gebeurd!! Niemand zal het pijn doen, zelfs de eigen vader niet.
Tijdens de hele zwangerschap heeft hij niet één keer gevraagd hoe het met me ging. Die 3 kleine woordjes "HOE GAAT HET"? Lagen blijkbaar enorm moeilijk bij hem. Maar die toch zo'n verschil kunnen maken. Na de bevalling heb ik enorm getwijfeld hoe ik het hem zou laten weten. Door een telefoontje of een sms. Met vrienden was dit al zo dikwijls besproken. Vrienden zeiden ik zou hem niets laten weten en gewoon het geboorte kaartje in zijn bus steken, hij heeft je op zo'n manier in de steek gelaten, en heeft niet één keer gevraagd hoe het met je gaat en met de baby. Maar dat kon ik niet, ik zond hem dus een sms. Daarop antwoordde hij, dat hij blij was dat alles goed gegaan was. En dat hij eens zou komen kijken als ik thuis was want hij wou in het ziekenhuis geen confrontatie met andere mensen aangaan. Waarop ik héél beleefd en vriendelijk geantwoord heb: Moest zijn kindje het beseffen dat het heel verdrietig zou zijn, dat dat voorgaat op "wat andere mensen zeggen of denken". Het meisje waarmee hij samenwoont was na enkele weken ook zwanger, met haar woont hij nu samen en zo heeft hij op 10maanden tijd 2 kinderen ter wereld gezet. We zijn nu bijna een jaar verder ik heb hem nog niet gezien. De betalingen zijn ondertussen stopgezet. De afspraken die destijds gemaakt werden om alle roddels meteen de kop in te drukken (want die krijg je altijd in zulke situaties) zijn allemaal ingetrokken. We zouden aan hetzelfde koord trekken. Ik ben steeds blijven doen wat we afgesproken hadden. Bij mij moeten de mensen niet afkomen met roddels of hoe smerig het is wat hij allemaal gedaan heeft. Je schiet daar niets met op, wat dat betreft blijf ik altijd héél eerlijk tegenover mezelf, mijn kindje en hem. Hij daarentegen verteld sinds hij die nieuwe vriendin heeft dat ik hem gepakt heb. En in het begin was ik daar enorm verdrietig om. Hoe kon hij zulke dingen vertellen, hij wist wel beter...
Kwaad dat ik was, toen ik verder begon na te denken, dacht ik hij verteld het vast om hier zelf mooier uit te komen. Maar zo werkt het natuurlijk niet hé, de waarheid achterhaald altijd zichzelf!! vroeg of laat. Van mensen krijg ik dikwijls de reactie dat ik te braaf ben, en te goed voor hem. Dat ik me laat doen. Maar dat is niet zo, ik begrijp maar al te goed dat ik door woede alleen maar mezelf vergiftig en de mensen naast me. Maar ik kan verzekeren dat dit een zéér zware en emotionele tijd voor mij is geweest, en soms nog wel... Wat het voor mij héél moeilijk maakte was dat ik op al die tijd niet één keer de vraag kreeg hoe het ging, of na de bevalling hoe het met het kindje gaat. Maar ik heb nooit het hoofd laten hangen. Ik ben nu net terug gestart met een voltijdse studie. Wat niet altijd evident is met 3 kinderen en familie die ver weg woont. Maar ik kom er wel, en stilletjes aan begin ik terug te leven... Een paar maanden terug moest ik aan een studie nog niet denken, want daar kon ik me niet op concentreren. Nu volg ik een opleiding van een jaar via VDAB daarna wil ik mijn laatste jaar secundair onderwijs halen. En daarna ga ik een hoge school opleiding volgen. Als alleenstaande mama van 3 kids is dit zeker niet makkelijk. Mijn familie woont ook ver van me, daar kan ik dus niet op rekenen. Ook wat betreft een keer weg gaan of zo. Dat kan ik wel maar dat kost me natuurlijk altijd geld, wat als alleenstaande niet altijd zo makkelijk is. Maar alles komt wel weer op zijn pootjes daar blijf ik rotsvast in geloven. Uiteindelijk is je leven wat je erzelf van maakt en wat je zelf creërt. Je kan ook blijven zitten tobben bij hoe moeilijk alles voor je is, wat op zich ook wel zo is, maar dan kom je geen stap vooruit...
Positief denken en handelen dat is mijn motto... En gelukkig ben ik een sterke vrouw die dit alles wel aankan. Nu 31 december geweest heb ik alle verborgen spulletjes die nog met hem te maken hadden, onbewust opgeruimd. Alles heb ik in een doosje gestoken voor mijn kindje. Ik dacht als het later groot is kan het nog zelf kiezen wat het ermee doet. Misschien ooit vind ik nog wel eens een nieuwe relatie, hoewel ik daar tot nog toe niet en lees helemaal niet voor openstond. Ik kon het een hele tijd niet eens verdragen dat een man nog maar naar me keek. Maar ook dat ebt allemaal weg, en ik zou mezelf terug kunnen openstellen nu. Maar alles komt wel op zijn tijd. Het leven loopt toch synchroon. Hoewel ik soms zo toch met het idee loop dat ik het wel mag vergeten met 3 kids... Anderzijds als je een man tegen komt die je echt graag ziet, die gaat ook die 3 kids erbij nemen. En zo hoort het ook. Wat betreft het kindje, ik zeg altijd tegen de mensen, wat toen mijn ergste nachtmerrie leek, is nu mijn GROOTSTE geluk. Het kindje brengt zoveel vreugde in huis, bij mij en ook bij mijn 2 andere kinderen. Het is ENORM graag gezien. We kunnen er niet van blijven. En ik ben enorm blij met de beslissing die ik genomen heb. Het is een ongelooflijk lief en braaf babytje. Nooit geweten dat een baby zo braaf en rustig kan zijn. Het straalt echt rust uit, is niet bang, heeft de periode van vreemd zijn overgeslagen. Het is vriendelijk tegen iedereen, en alles is goed. Ook de onthaalouder zegt me steeds hoe een gemakkelijk kind het is. Daar heb ik het dus echt wel met getroffen.
Wat ik hier nu allemaal neergeschreven heb is eigenlijk nog maar een peulenschil van wat ik allemaal heb meegemaakt met die man. Nog veel meer lelijke woorden zijn gevallen, veel meer lelijke handelingen die gebeurd zijn... Maar dat heeft niet veel zin om neer te schrijven denk ik. Mochten er mensen zijn die zich ook in zo'n gelijksoortige situatie bevinden. Dan hoop ik dat je hier een beetje moed kunt uitputten. En zien dat alles goed komt, als je ook zelf wil.
Groetjes