Hoi Stern,

Ik kon mijzelf erg herkennen in het stukje wat je schreef, de "is dit alles fase".
Ik heb het laatst zelf een soort grijze fase genoemd in mijn blog.
De erge pijn en verdriet, de zwarte fase, heb ik ook wel een beetje achter de rug.
Hoewel die af en toe toch nog wel eens de kop opsteekt, het is voor mij dan ook pas officieel een half jaar sinds mijn vriendin wegging, hoewel het soms voelt als een jaar.
Maar de scherpe kantjes zijn er inderdaad wel af, waar ik nu in zit is, zoals jij het treffend omschreef, iets onbestemds en frustrerends.

Het verdriet in de zwarte fase had inderdaad iets duidelijks, je hebt de pijn en doet daar je ding mee, je ondergaat het, probeert afleiding te vinden.
ik heb in die tijd ook de deur van familie en vrienden platgelopen om er maar over te praten, wat ook erg hielp.
Maar je bent daadwerkelijk bezig met je pijnbestrijding.

Nu voel ik ook een soort van leegte, een soort van ergens tussen in hangen.
Aan de ene kant zou ik ook graag weer eens iemand hebben die voor je zorgt, waar ik voor zou kunnen zorgen, aan de andere kant weet ik dat ik daar nog niet klaar voor ben en dat ik nu, voor het eerst in mijn leven, door alle fases heen moet om er uiteindelijk,hopelijk, completer uit te komen.
Wat dat betreft heb ik denk ik altijd teveel op iemand anders "gehangen" om mijn leven te leiden.
Een typisch geval van "een relatie moet geen invulling, maar een aanvulling zijn".

Al met al een zware levensles en inderdaad, te denken aan een nieuwe of voorbije relatie geeft me vaak een eenzaam gevoel.
Die zeurende dagen, vooral de weekenden, zijn soms erg moeilijk, maar horen er toch bij, dus zeg het hierbij ook nog maar eens tegen mijzelf.
Ook geeft het me soms voldoening te denken aan wat Chrysothemis mij laatst een keer antwoordde; JE BENT AL ERGENS.
Wat zeker waar is, in vergelijking met een half jaar terug ben ik al een stuk verder, jammer alleen dat het soms zo lang duurt.
Elke dag lijkt een week, elke week een maand, en elke maand lijkt wel een jaar.

Laten we inderdaad maar vasthouden aan dat het er allemaal bij hoort en het allemaal wel ergens goed voor zal zijn, het zal blijken.

Groet en sterkte,
Roel.

Allereerst, vind dit een mooi blogje. Zo eerlijk enzo. Je kijkt naar jezelf, dat steekt er boven uit, ergens boven uit in ieder geval.

Een hele tijd geleden hoorde ik ergens dat liefdesverdriet maar voor een heel klein deel over de ander gaat en voor een heel groot deel over jezelf. Ik denk dat zodra je de gevoelens niet meer kunt toeschrijven aan het missen van de ander, je nog even heel goed voelt dat het eigenlijk om jezelf gaat, zou dat kunnen? En als dat zo is, is het ook wel mooi, want dan heb je de boel weer in eigen hand. Het zijn niet de externe factoren, het zit in jou. Externe factoren kun je niets mee, met jezelf kun je tot op zekere hoogte alles. Dat vond ik in ieder geval een prettig idee. Sterkte Stern.