Dag allemaal, ik lees net als velen denk ik hier de verhalen en herken hier en daar wat dingen.. Zo menselijk.. Ik heb een tijdje terug hier geschreven, het niet loskomen van deze man houdt me nog steeds bezig. Hij is niet mn ex maar eigenlijk hoort ie ook niet bij mij officieel - dwz openlijk. Heimelijk, is hij m'n minnaar en ik z'n confidente. Ondertussen maakt hij me zo onzeker! En wel om zoveel verschillende redenen. De ene dag is het zus, dan is hij heel nuchter, hij houdt wel van me maar openlijk samen zijn, dat past niet in de realiteit..? mijn wenkbrauwen schieten omhoog.. ik ben geen 'on the side'.. ik ben blijkbaar ouderwets en romantisch ingesteld, (en een beetje dom, ja) maar in mijn beleving, als je van iemand houdt, dan slaap je desnoods samen in een kartonnen doos. En als iemand waar ik zoveel van hou (Joost mag weten waarom) mij zo een 'droog'antwoord geeft doet me dat zo'n zeer dat ik dichtklap.
Wij hebben zo een boel meegemaakt, ups downs, en ik heb zo vaak aan de zijlijn staan kijken hoe hij een nieuw leven probeert op te bouwen met iemand anders.. Afgelopen december heeft hij zijn ex ten huwelijk gevraagd en het voor mij verzwegen..wauw, ik voelde me zo een enorme sukkel. Ik heb echt gehuild en gehuild, dagen lang. alles deed zeer, m'n hart, mn hoofd, m'n lijf.. Hij laat me dan ook niet los, want hij blijft me opzoeken, en me vertellen dat ie wel van me houdt.. Hij lijkt wel drugs en ik de junk, want ik functioneer gewoon niet normaal in zijn nabijheid.
Afgelopen mei is zij bij heb ingetrokken en nu een paar weken geleden is de boel met een big bang geknald..de kogel is door de kerk, hij kan niet in een huis met haar leven! Weer kom ik er per ongeluk achter, want hij verzwijgt t gewoon voor me. Nou ja, ik knalde zowat uit elkaar en ik probeer te voelen waarom ik explodeer..ben ik boos? verdrietig..? Denk vooral 't laatste, omdat ik (weer zo naief..) er maar weer vanuit ga dat we zo open met elkaar communiceren. zucht. We communiceren ook open, maar hij beslist kennelijk over welke onderwerpen, zonder mijn medeweten. het gesprek escaleert en eindigt in uiteraard in ruzie. Binnen een tijdsbestek van vijf minuten, noemt hij me vier of vijf keer de naam van bewuste ex. De eerset keer dacht ik, hij verspreekt zich kan gebeuren. Maar bij de derde, vierde keer, heb ik m wel gecorrigeerd, dat ie t tegen de verkeerde heeft. Reageer je nou je woede af op mij vraag ik me af..? Gaat dit nog wel over ons of? dus dacht rare ik, laat 't maar voor nu, we praten wel als de boosheid van ons beiden wat gezakt is en bam, daar heb je die scherpe tong van 'm.. hij roept woedend dat hij niet verplicht is om me alles te vertellen...Ik ben je niets verplicht!! En daar gaan we weer, dat voelt als een dolksteek in m'n hart. De tranen springen in mn ogen, brok in mn keel en een knoop in mn maag..ja, jehebt gelijk..je bent me helemaal niets schuldig. Als ik eenmaal weer wat kan zeggen, spreek ik dat ook uit. Ik geef aan dat ik hier geen zin in heb en kap het gesprek af, omdat ik me zo vernederd voel.

En altijd als ik denk dat ik 't weet, er uit ben zo gezegd.. krijg ik t tegenovergestelde als reactie. Als ik emotioneel reageer, reageert hij vreselijk nuchter tegen me.. Als ik nuchter doe, dan probeert hij me met sentimentele zinnen te laten wankelen, wat meestal wel lukt. Wat is dit voor spelletje..? Erger nog, hoe KAP ik er mee...?! Pff..