En daar is hij dan, m'n eerste blog... Na heel veel van jullie verhalen te hebben gelezen, is het misschien wel goed voor mij om ook mijn verhaal te doen. Even alles van me af schrijven, alle frustraties en andere emoties.

Ik ben 21 jaar en sinds drie maanden is het uit met m'n vriend. We zijn ongeveer 6 jaar samen geweest, met een tussenpauze van anderhalf jaar. In dat anderhalf jaar elkaar nog wel regelmatig gezien en toen besloten het weer te proberen. Ik ben simpelweg met hem opgegroeid... De eerste geleerde les: eens een ex, altijd een ex...

Onze relatie heeft veel ups en downs gekend. Uiteindelijk heeft het veel van mijn zelfvertrouwen gekost. Vaak kwam het erop neer dat hij twijfelde en het niet meer wist. Dus, zo verliefd als ik op hem was, mij steeds weer aanpassen. En dan ging het weer even goed, maar het duurde vaak niet lang voordat weer die twijfel kwam bij hem. Maar elkaar loslaten, dat deden we niet. Ik vocht altijd voor hem, en heb me in alle mogelijke bochten gewrongen voor hem. Uiteindelijk heeft hij toch de aanzet gedaan om de knoop door te hakken: we waren te verschillend. Op dat moment wist ik dat dit het beste is voor mij. Ik was niet meer mezelf en ik was totaal mijn eigen persoontje kwijt. Daarnaast is hij vergeleken met mij vrij egoistisch: liever lui dan moe. Alle initiatieven kwamen van mij. Zo sociaal als ik ben, zo gesloten is hij. Zoveel ik mijn gevoel altijd wil laten zien, zo houdt hij altijd alles binnen. Ik heb al die jaren gevochten om door dat schild van hem te komen. Frustraties dat dat mij niet gelukt is, ook al heb ik zo mijn best gedaan. Ik was zo gek op deze jongen. Wat hij niet vaak laat zien aan de buitenwereld, zag ik wel. Vaak ook veel kritiek van vrienden en familie gehad: wat doe je bij deze jongen? Waarom zoek je niet iemand die wel voor je gaat?

Op het moment ben ik door het diepste dal heen. Maar wat een klote zomer was dit! Ik heb geaccepteerd dat het niet meer goed gaat komen. En dat wil ik ook niet. Ik weet dat deze relatie niet goed voor me is en dat ik te lang in deze relatie ben blijven hangen. Terwijl er altijd al stiekem een klein stemmetje in mijn achterhoofd zei: je weet dat dit niet voor altijd blijft. Maar ik heb het altijd maar voor mij uit geschoven. Ook weet ik dat ik niet alleen ben, ook al voelt het soms wel zo. Terwijl ik super lieve mensen om mij heen heb die mij altijd steunen. Ook heb ik hulp gezocht bij een mental coach, om mijn eigenwaarde weer terug te vinden.

Op het moment zit ik er vooral mee dat hij net doet of ik niet meer besta. Alsof de afgelopen 6 jaar niks hebben voorgesteld. Als ik probeer een normaal gesprek te starten, doet hij kortaf... Terwijl hij heel goed weet dat ik niks meer wil en niet daarom contact zoek. Ik wil gewoon weten hoe het met hem gaat. Sinds het uit is ben ik hem één keer echt tegengekomen tijdens de zomerfeesten. Er kon net een hele kleine 'hoi' vanaf, en zoef, weg wastie. Dit doet me pijn... En dan denk ik weer aan al die weekendjes weg, samen op vakantie en al die kleine dingen. Het maakt me dan echt verdrietig. Dat hij me als een vreemdeling behandeld...

En dan het volgende probleem.. Facebook en twitter. Ik snap het als mensen denken dat dit erg dom klinkt.. Zelf zet hij er niet veel op, maar hij wordt wel vaak getagd door z'n vrienden. Deze tags wil ik niet zien... Vaak raak ik opgefokt van de mensen waarmee hij vrienden is geworden of als hij ergens op reageert. Ook zie ik hem steeds in die chat online staan. Het voelt soms als een obsessie om die ticker door te bladeren, om te kijken of hij actief is geweest. Ik heb er al vaak aan gedacht om hem te verwijderen. Maar op één of andere manier houdt iets mij tegen. Alsof het nu echt definitief loslaten is. Alsof facebook en twitter nog maar de enige mogelijkheden zijn om te laten zien hoe ik me voel, nu hij er zelf niet meer naar vraagt. Of om te zien wat hij doet en hoe het met hem gaat. Dit frustreert me echt ontzettend. Wat moet ik nou? Zijn er mensen die hetzelfde hebben meegemaakt met waar ik nu doorheen ga? Hoe hebben jullie dit opgelost: gewoonweg van Facebook en Twitter verwijderen? Net als gemeenschappelijke vrienden?

Uiteindelijk zal je eerste echt jeugdliefde wel het lastigst zijn om los te laten... Ik word op het moment nogal moe van mezelf. Waarom moet ik me toch zo bezig houden met iemand, die mij waarschijnlijk allang vergeten is?