Ik wil graag beginnen, dat ik jullie al een pak em beet 2 maanden volg. Al die verhalen doen mij keer op keer huilen. Ook laat heeft het mij het inzicht gegeven om mijn eigen verhaal van mij af te schrijven. ik wil, kan en mag deze ondragelijke pijn niet langer met mij meedragen.

Ik ben op dit moment een 32-jarige vrouw. Maar het ongeluk, hoewel ik hier weinig vanaf weet, begon toen ik een jaar of drie was. Me moeder kwam te overlijden. Ze werd overreden door een politieagent, die in een achtervolging zat. Mijn vader kon de pijn niet verdragen en maakte er zelf een einde aan. Dit is alles wat mij verteld is. Mijn opa en oma konden mij niet verzorgen. Ik heb in veel gast gezinnen gezeten. In de eerste ben ik fysiek en geestelijk mishandeld tot mijn achste jaar. Het tweede gezin waar ik in kwam kon mij niet meer verzorgen. En bij het derde gezin heb ik tot mijn 18de gewoont.

In mijn schooltijd ben ik altijd gepest. Ik was te dik. Ik was te stil. Ik was die schele, de brillenjood. Ik was niets waard voor niemand niet. Alleen voor me gastouders en broers en zussen. Iedere dag werd ik uitgescholden. Soms geslagen, en afentoe een doodsbedreiging. Mijn leven was een hel. Ik heb nooit iemand van me misbruik verteld, ik kropte mijn gevoelens altijd op. Ik heb vaak gedacht om een einde aan mijn leven te maken.

Toen ik 18 was ging ik Oudheidkunde studeren. Ben gelijk op kamers gegaan. In de hoop om 'vrienden' te maken. Ik ging naar de spotschool en nam lenzen. Ik was de pesterijen zat. Mijn eerste twee jaar gingen goed, ik kreeg niet alleen vrienden maar ook mijn eerste vriend. Toen ik hem na een jaar durfde vertellen over het verleden, nam hij de benen. Ik heb me werkelijk waar een jaar in slaap gehuild. Vrienden verdwenen ook langzaam uit me leven. Ik was ondragelijk voor hun, was het excuus... Anderhalf jaar na de breuk hervond ik de liefde. Ik was toen immidels 22. Ik legte gelijk al me kaarten op tafel want ik wilde niet weer vernedert worden. De jongen begreep me.

Nadat ik afstudeerde besloten we te trouwen. Dit ging 9 jaar goed. We kregen zelfs een prachtige zoon na drie jaar. Toch volgte dingen uit me verleden me.Ik vond het moeilijk om hem volledig te vertrouwen. Ookal deed hij altijd zijn best en stond hij altijd voor me klaar. Door al mijn complicaties, begon hij langzaam afstand te nemen. Ik raakte verder en verder in de war. Hij drong er op aan dat ik psychologische hulp zou zoeken. Ik heb dit altijd geweigerd ik kan nou eemaal moeilijk vertrouwen. Door mijn wantrouwen controleerde ik zijn telefoon, msn-gesprekken en emails. Hijkwam hier achter en nam afstand. We praate al minder. Ik kwam erachter dat hij veel met een collega smste. En weer viel mijn hart in duigen. Ik durfde er niet met hem over te praten. Nam langzaam nog meer afstand en we vielen uit een.

Nieuwjaarsnacht was de druppel. We waren op visite bij vrienden. Ik voelde me ongemakkelijk door de hele situatie thuis. Ik ben uiteindelijk huilend naar de auto gerent en ben vol gas naar huis gereden. Mijn vriend heb ik daar achter gelaten. Ik wilde zijn avond niet verpesten. De volgende dag kwam hij niet thuis. Mobiel was hij niet bereikbaar. Uiteindelijk kwam hij na twee dagen thuis. Er ontstond een heftige ruzie. Hij sloeg me en pakte zijn spullen. Ik probeerde hem nog tegen te houde. Ik wilde er samen uitkomen. Ik zou hulp gaan zoeken. Ik wil niet zonder hem. Een week later smste hij dat hij zijn spullen kwam halen. En dat hij voor onze zoon in de rechtbank zo vechten. Hij noemde mij een gestoord wijf. En een kind mag niet opgroeien bij zo iemand. Ik heb na me jeugd nooit zo een leegte gevoeld in mijn leven

De rechtzaak is geweest. Hij zat daar met een meisje van net 18. Ze was zijn nieuwe vriendin zo bleek. Hij was sinds nieuwjaarsnacht al met haar. Die klootzak heeft mij alles ontnomen. Ik mag mijn kind niet meer zien tot dat de psycholoog zegt dat ik er aan toe ben. Ik heb geen vrienden meer. Mijn ouders zijn er al zolang niet meer. Niemand zit op dit wrak te wachten. Ik takel langzamerhand al meer af. Mijn baan staat zelfs op het spel. Als ik niets snel iets vind ben ik alles kwijt. Is er hier iemand die mij alsjeblieft kan helpen. Ik zie het niet meer zitten. Deze ondragelijke pijn moet nu stoppen!