Ik ben t ffkes helemaal kwijt. Ik heb hier meerdere verhalen gelezen over het idealiseren van een relatie, of het op een voetstuk plaatsen van de ander. Ik denk dat ik hier ook in vergaande mate last van heb.. en dat irriteert me nogal.

Voor een aantal weken geleden, toen het met het meisje dat ik nog niet zo heel lang geleden had leren kennen allemaal koek en ei was, voelde ik niet genoeg voor een relatie. Er is een moment geweest waarop ik had bedacht dat ik haar moest vertellen dat ik niet verliefd was.. zij had mij ook een sms gestuurd dat ze zich niet relax voelde en of ze even langs mocht komen, en ik hoopte dat zij zich niet relaxt voelde over ons. Dan kon ik tenminste ook aangeven dat ik er zo over dacht... Er was iets anders aan de hand en ik heb het niet gezegd...

Later ben ik toch dingen gaan aangeven.. had dat al eerder gedaan... en toen is het uiteindelijk fout gegaan.. logisch ook. Ze ging afstand houden en dat werd van kwaad tot erger.. Maar gebeurt er wanneer iemand dat doet, wel:

aaaaah nu ben ik verliefder dan ooit, kan ik me niet meer voorstellen dat ik dat toen zo voelde en wil ik niets anders dan haar zien.. zien zien!

Zou het echt komen door wat De Dijk al zong 'een man weet wat pas wat ie mist als ze er niet is'. Hoe kan ik nu ooit objectief er achter komen wat ik echt voor iemand voel. Ik hoop dat het nog wel goed komt met haar. Ze wilde nu vooral rust, rust, rust. Helemaal gek van die gozers (eerdere vervelende ervaringen gehad) en riep gekscherend dat ze wel lesbisch wilde worden.. Dus ik geef haar die rust en heb met mezelf afgesproken dat als ik haar over twee weken nog steeds mis, ik gewoon eens een belletje doe.. Maar stel dat het dan weer goed komt en we weer leuk met elkaar om kunnen gaan (ik acht de kans klein). Zou het dan weer niet omslaan?

Wie herkent dit proces, en wie weet hoe ermee om te gaan?