Jeetje wat is het een tijd geleden dat ik hier ben geweest. Ik kom hier omdat ik zelf geen oplossing kan bedenken voor mijn problemen op het moment. Mijn vrienden staan voor mij klaar maar zij begrijpen de situatie gewoonweg niet, begrijpelijk want ik ook niet.

Nu een jaar geleden heb ik mijn grote liefde ontmoet. We waren opslag verliefd en zijn sindsdien geen moment zonder elkaar meer geweest. We hadden het al snel over samenwonen maar vonden dat toch iets te snel gaan. Gedurende deze tijd heb ik problemen gekregen met mijn werk. Ik kreeg veel symptomen van stress en was vaak moe, geirriteerd en kwaad. Dit had alles met mijn eigen onzekerheid te maken. Ik kreeg slapeloze nachten en veel huilbuien omdat ik de werkdruk niet meer aankon. Ik had ook te horen gekregen dat ik mijn baan kon verliezen door een reorganisatie, en dat wetende en mijn werkdruk maakte dat allemaal teveel. ook heb ik in de maand dat ik mijn vriend had leren kennen mijn hond weg moeten doen omdat ik alleen niet meer voor hem kon zorgen. Ik had en heb daar nog steeds veel moeite mee. Ik mis hem maar kan het nu wel beter los laten. Daarnaast heb ik veel last van mijn darmen gehad waardoor ik erg moe was en dit veel energie en vrolijkheid van me wegnam.

Ondanks al deze dingen is mijn vriend continue achter me gaan staan. Hij hielp me met alles, praatte met me over alles en zorgde zo goed voor me. Er was geen gedachte dat ik dacht dat ik hem hierdoor kwijt zou raken. Ik voelde me vaak slecht omdat ik wist dat ik hem niet op de juiste manier mijn liefde toonde en probeerde zo goed en zo kwaad mijn liefde aan hem te tonen. Hij heeft veel van zichzelf opzij moeten zetten, om vaak de vrede te bewaren als ik boos was op hem. Ik was niet echt boos op hem maar ik wilde zo graag bevestiging dat ik het goed deed allemaal. Ik wilde horen dat ik het goed deed en horen dat hij ervoor me was. Ik was gewoon te onzeker over alles en reageerde dat op hem af. Nu wil ik niet de indruk wekken dat ik hem heel slecht heb behandeld, dat is zeker niet zo. Hij gaf ook zeker wel zijn grenzen aan maar hij heeft gewoon veel moeten doorstaan. 1 dag was hij zo teleurgesteld in me dat hij weg wilde. Hij voelde zich niet geliefd en hij had het idee dat ik geen idee had wat hij doormaakt. Hij was mijn buien zat en wilde weg. Ik heb hem overtuigd om te blijven en hem beloofd deze kans te grijpen door me niet zo druk te maken om alles. Ik heb hem letterlijk gesmeekt en hij bleef maar hij wilde wel dat ik zorgelozer werd en meer vertrouwen had in hem en in ons. Een week later wilde hij definitief gaan samenwonen!!

Ik snapte er niets van , en had gezegd dat ik hier echt goed over na wilde denken zeker omdat hij een week ervoor het nog uit wilde maken. Ik wilde juist voorstellen om meer afstand te nemen, hem meer zijn eigen dingen te laten doen en wellicht dat we ieder apart gingen wonen zodat hij mijn ontwikkeling mee zou maken en hij meer in controle was van zijn eigen leven. Hij wilde niet , hij gaf aan dat hij verslaafd aan me was en niet bij me weg wilde. Hij het zo fijn vond om thuis te komen bij mij. Ik was wel heel blij dat hij ondanks alles bij me wilde blijven en het gaf me weer nieuwe energie en had steeds meer zin om meer afstand te nemen van mijn werk en plannen met hem te gaan maken. Ik plande een vakantie in, waar hij achter stond en liet merken dat hij dat leuk vondt. Ik plande een weekendje weg en we zijn vaker leuke dingen gaan doen. Toen we een jaar hadden, net 2 weken geleden, gaf hij me nog een taart, een kaart met 'many years to come' en cadeautjes. Ik was zo blij dat ik eindelijk goed op weg was, dat ik mijn baan mocht houden *want dat had ik ook gehoord en dat hij mij een nieuwe kans gaf in onze relatie om het nu beter te gaan doen. Ik had bijna de vakantie definitief geboekt maar twijfelde nog een beetje. De dag na ons 1 jarig bestaan heb ik samen met hem nog even gekeken naar de vakantie, maar merkte aan hem dat het het hem niet echt boeide. Ik vroeg wat er was en of hij moe was. Ik was zo enthousiast maar toen ik zijn reactie zag werd ik zo teleurgesteld en een beetje wanhopig waardoor ik me afzonderde en vroeg wat er was. Hij zei dat hij het niet meer trok, hij wilde tijd om na te denken en apart wonen. We konden wel een relatie houden maar hij wilde niet meer samenwonen en terug naar zijn eigen huis. Ik was zo verdrietig en snapte er niets van. Een dag ervoor maakte hij nog plannen met me en nu slaat hij helemaal om! Dit was zo drastisch!

Ik heb hem laten gaan en hij is naar zijn huis gegaan met al zijn spullen. Ik ben sindsdien echt een wrak. Ik heb zoveel gehuild en ben naar mijn ouders getrokken omdat ik het niet trok in mijn eigen huis. Dit gebeurde op een zaterdag en ik heb hem maandag weer gezien, maar dan bij hem thuis. Hij was super blij om me weer te zien en knuffelde en zoende me overal toen ik binnenkwam. Het maakte me weer een beetje gelukkig, en ik dacht ik geef hem wat ruimte dan komt het heus wel goed. Ik moest me wel hevig aanpassen natuurlijk, dit was niet wat ik gepland had en had dit nooit verwacht. Die donderdag spraken we weer af, en toen we elkaar zagen spatte de verliefdheid er weer van af. Hij zei dat hij zoveel van me hield en dat hij me gemist had. We gingen naar mijnhuis en we hadden een leuke avond, totdat ik onzeker werd en wilde aftasten hoe zijn gevoelens waren. Hij zei dat hij hier niet over wilde praten, dat hij nu lol wilde en goede tijden en geen drama. Ik voelde me niet serieus genomen, ik wilde dat hij wist hoe het voor mij was maar daar schonk hij totaal geen aandacht aan. Ik heb de hele avond gehuild en vroeg of hij bij me weg wilde. Hij wist het allemaal gewoon niet meer, hij wilde niet weg maar ook niet blijven. Hij was in de war. De volgende ochtend hebben we gedag gezegd en ik had een mega brok in mijn keel en die is tot nu toe niet meer weggegaan. Ik belde hem het hele weekend op, want kreeg totaal geen belletje of smsje van hem. Het leek wel alsof hij de grootste lol had alleen en zonder mij. Ik vroeg of hij helemaal geen contact meer wilde, maar hij gaf aan dat dat niet eerlijk zou zijn tegen over mij. Ik heb hem hierdoor een aantal keren opgebeld om te polsen hoe hij er nog voorstond en om te vragen hoe het met hem was en aan te geven dat ik wilde vechten voor deze relatie en het er niet liet bij zitten. Hij vond het fijn om te horen dat ik ervoor wilde vechten. Op zondagavond van dat weekend, belde ik hem op en hij was boos.

Hij was het zat dat ik hem steeds belde en dat het telkens over mijn gevoel ging. Hij wilde rust en niet meer gebeld worden. We zouden elkaar dinsdag wel zien. Ik was zo verdrietig... ik kreeg steeds meer het idee dat hij niet meer verder wilde. Ik heb niets meer van me laten horen en dinsdagmiddag nam hij contact met me op om af te spreken. hij was weer blij om me te zien en gaf aan dat hij het niet begreep dat hij zich zo goede voelde bij mij als hij bij me was. Hij zei wel dat hij genoot van de tijd alleen en dat hij zich nu geen zorgen om mij hoefde te maken. We knuffelden en deden leuk met elkaar, maar lichamelijk was hij er niet volledig. ik had het idee dat ik vooral de aandacht vroeg en hem liet zien wat ik voelde. 'S avonds sloeg hij om, hij vertelde dat hij kwaad op me was. Zo kwaad, dat ik hem zo teleurgesteld heb door de dingen die hij van mij al die maanden heeft moeten pikken. Hij wilde niet zomaar doen alsof alles goed was, hij wilde me laten boeten voor alle slechte dagen die hij heeft meegemaakt met mij. Ik gaf aan dat mijn gedrag was veranderd maar dat dat te maken had met alle problemen die zich voordeden dat ik juist blij was dat hij me een kans had gegeven en dat het toen juist heel goed ging. Hij wilde notebene weer met me samenwonen en plannen maken. Ik had niet door dat ik hem zo kwetste! Hij was kwaad, wilde rust en niets meer. Maar aan de andere kant kon ik hem ook weer overtuigen om door te gaan en niet op te geven. Hij ging weg en de volgende dag zouden we afspreken om naar Artis te gaan, we waren namelijk allebei jarig! ik werd 25 en hij 22. De nacht ervoor had ik hem een lange email gestuurd met daarin alles wat ik wilde zeggen en met de overtuigingskracht dat hij dit niet moest laten vallen, dat hij moest kijken naar alle leuke momenten die wij samen hebben beleefd en dat dat de basis is die wij hebben opgebouwd. Hij zei altijd dat hij nog nooit zo verliefd en gek op iemand is geweest en bovenal zoveel houdt van iemand. 'S nacht smste hij me dat hij zich zo klote voelde over wat er die maanden is gebeurd en dat hij niet op onze verjaardag wilde afspreken. Ik belde hem op midden in de nacht en vertelde hem dat ik het niet begreep en dat hij vol moest houden, dat ik hem zou laten zien dat hij ook in controle was van onze relatie en dat het niet alleen om mij draaide, maar ook om hem! ik was er alleen niet altijd omdat mijn emoties de bovenhand voerde. Hij wilde alleen bellen, maar ik overtuigde hem om s avonds op onze verjaardag dan af te spreken om te praten. Hij zei daar ja op. Ik schreef hem hierna weer een lange email om hem weer te laten inzien wat ik voor hem voelde en dat hij niet moest opgeven.

De volgende avond ben ik dus zijn kant opgegaan om te praten. Ik had een taart mee en een ballon en ik belde aan. Ik kreeg geen gehoor. Hij was er helemaal niet. Ik heb hem een aantal keren gebeld en een sms gestuurd dat ik voor zijn deur stond. Hij belde me terug en zei dat hij helemaal niet wist dat hij een afspraak had. Hij was het vergeten! Ik vroeg of hij die nacht dronken was en het daarom niet had onthouden, hij bevestigde dat want hij was uit geweest, maar ik geloofde hem niet. Ik zei heb je mijn email niet gelezen dan die ik had gestuurd, daar stond het zelfs in. Hij zei dat hij dat niet had gedaan. Hij kwam alsnog mijn kant op en toen ik hem zag kon ik alleen maar boos naar hem kijken. Zwijgend liepen we naar zijn kamer en ik vroeg aan hem wat nu. Hij zei' soms wordt het gewoon teveel' Ik zei wat hij wilde en hij wist het niet. Ik gaf hem de email die ik had uitgedraaid van gisteravond en hij las hem terwijl ik naast hem zat. Hij zei dat hij blij was om te lezen dat het besef er nu was, dat het niet alleen om mij draaide maar ook om hem en dat hij zich zo in de steek gelaten voelde door alles maar te pikken. Hij was nog kwaad en ik vroeg aan hem of hij moeite had in zijn leven om te vergeven. Hij gaf inderdaad aan dat hij daar moeite mee heeft om te vergeven. Als je van iemand houdt dan vergeef je iemand en dan geef je die niet zo'n schuld gevoel. Daar is hij nu mee bezig om mij zo'n groot schuldgevoel te geven van dingen waar ik geen controle over had. Ik was niet happy, maar wel met hem! Ik zei wat wil je, hij zei dat hij rust wilde, geen invloed van mij. Dat hij zelf mocht bepalen of hij verder met me wil of niet. Ik zei dat ik hem die rust zal geven en geen contact meer zal opnemen. Hij zei dankjewel hierop. Ik zei dat hij nu goed zijn grenzen aangeeft van wat hij wil, en dat hij dat eerder had moeten doen zodat ik hem niet steeds lastig viel de laatste twee weken. Hij zei sorry daarvoor omdat hij hierin niet duidelijk was, maar hij wil nu echt goed nadenken of hij verder wil. Hij houdt van me en voelt nog voor me... maar in zijn hoofd is het chaos... Ik zei 'I'll let you go" waarop hij vroeg wat ik hier mee bedoelde. Ik zei wat denk je? 'dat je me ruimte geeft??' ja bevestigde ik en hij was volgens mij een beetje opgelucht dat ik er iig geen eind aan maakte. Hij gaf me een stomme zoen op mijn mond en een betekenisloze knuffel en ik ben weggegaan.

Ik ben kwaad naar huis gegaan en was er helemaal klaar mee. Ik wilde niet meer, voelde me zo waardeloos en zo in de steek gelaten. Nu een paar uur later, voel ik me zo alleen. In de steek gelaten zonder enige duidelijkheid. En dat is alles wat ik wilde de laatste tijd, gewoon duidelijkheid over mijn leven, een richting. En nu ben ik hem kwijt, althans daar hou ik nu rekening mee. Ik verwacht niet veel meer. Maar ik weet dat we zoveel van elkaar houden en mijn gevoel zegt ook dat ik het gevoel voor hem niet los moet laten en door moet vechten. Ik weet niet wat zin heeft op dit moment. Ik heb gezworen dat ik geen contact meer zou opnemen van mezelf maar ik vind het zo moeilijk. Hij gaat uit, doet leuke dingen en blokkeert zijn gevoelens voor mij. Ik kan dat niet, ik ben gebroken door onzekerheid en weet gewoon niet wat ik nu moet doen. Ik heb nogsteeds hoop omdat hij h et niet heeft uitgemaakt, maar ook iets in me zegt dat hij dat wel wil, maar dat hij het niet kan... ik weet het echt niet!

Ik heb deze tekst gisteravond opgeschreven, nu kreeg ik vannacht om half 6 een berichtje van hem: 'xje'
dat was alles! wat moet ik hier nu mee, hij wil geen contact en dan stuurt hij zoiets!?!?

Heeft iemand hier ervaring mee, tips, hoop/geen hoop? Is dit een break of is dat een manier om er een einde aan te maken. Ik heb hier gewoonweg geen ervaring mee..weet dus niet wat ik kan verwachten.

dankjewel voor je reactie, het zou me veel helpen.

groeten