Na verschillende verhalen gelezen te hebben wil ik bij deze mijn verhaal ook even op papier te zetten. Enerzijds om het van me af te schrijven, anderzijds om misschien wat bemoedigende berichten te mogen ontvangen van gelijkgestemden. (Sorry, het is een behoorlijke lap tekst geworden)

Vier jaar lang heeft onze relatie geduurd. Een prachtige tijd met af en toe wat mindere periodes. Mijn vriend (ik typ gewoon vriend! ik bedoel dus ex-vriend, zo erg zit het in me verankerd) is alles behalve een makkelijke prater. Wanneer hij niet goed in zijn vel zat merkte ik dat altijd aan hem. Hij is een beetje een twijfelaar, en de ultieme binnenvetter, en zo gauw het hem heet onder de voeten wordt loopt hij (figuurlijk) weg. Dat heeft hij inmiddels ook enkele malen bij mij gedaan.

In het verleden is het twee keer eerder uit geweest. De eerste keer duurde dit maar liefst 2,5 week. Oftewel, zoveel stelde het niet voor, maar het heeft me wel geraakt. Hij twijfelde destijds, zat niet lekker in zijn vel, wist het even niet meer, maar besefte al snel dat uitmaken zijn gevoel van onbehagen duidelijk niet verbeterde. Hij kwam bij me terug en daarop volgde anderhalf jaar waarin we ontzettend gelukkig waren. We delen veel vrienden en interesses waardoor ook voor de omgeving leek alsof wij het ideale koppel waren. Wel was er altijd een issue tussen ons. Meneer is als het ware getrouwd met zijn telefoon. Die verdwijnt altijd in zijn broekzak, gaat mee tijdens het douchen, de wc, en is het eerste wat hij 's morgens in zijn broekzak stopt als hij opstaat. Iets wat me op een gegeven moment ergerde omdat ik het idee kreeg dat hij dingen verborgen hield voor me, zoals contact met andere meiden. We hebben hier vaak ruzie over gehad en het is tot het einde altijd een hekelpunt geweest in onze relatie. Hij heeft toegegeven dat hij geregeld contact heeft gehad met andere meiden, dit verwijderde omwille van mijn mogelijke reacties, maar naar zijn zeggen is het nooit te ver gegaan. Uit de omgeving hoorde ik ook dat hij nooit negatief, maar juist met trots, over me sprak. Ik wuifde dat gevoel van onbehagen over zijn telefoongedrag dan ook maar altijd weg, hij hield tenslotte van me. Als ik er niet op lette waren we verder een heel gelukkig stel.

Tot augustus 2012. Meneer begon weer te twijfelen. Ik sprak over samenwonen en dat idee benauwde hem. Hij was van mening dat ik andere dingen wilde van het leven en voor zijn gevoel ging het niet meer. In een periode van drie weken verkeerden we in een soort achtbaan en hij besloot dat hij het niet meer zag zitten, et voilà, er werd een punt achter onze relatie gezet. Ik was intens verdrietig want was (en ben nu eigenlijk nog steeds) overtuigd van het feit dat we een geweldige leven konden hebben samen. Met hem zag ik een toekomst. Hij is het voor mij en voldoet aan (bijna) alle punten die ik belangrijk vind in een relatie. Hij gaf aan dat het voor hem niet meer werkte, kon geen hele duidelijke verklaring geven, maar de koek was op. 2,5 maand later hetzelfde verhaal. Hij kwam met hangende pootjes terug. Vertelde dat hij niet lekker in zijn vel had gezeten en destijds dacht, door mij te parkeren, de druk van de ketel te krijgen en meer rust te creëren voor zichzelf. Maar na 2,5 maand bleek het wederom een hele stomme fout te zijn geweest. Omdat dit natuurlijk niet de eerste keer was heb ik hem gevraagd zich te bewijzen. Hij was zo ontzettend lief voor me en vertelde me dat hij zoveel van me hield en een oprechte toekomst met me zag. Hij beloofde me plechtig dat ik het meisje was waar hij naar verlangde en beloofde me plechtig dat ik nooit geen last meer zou hebben van zijn streken. Na een maand was ik om, hij was er echt van overtuigd. Een paar maanden later besloten we te gaan samenwonen, want hier was hij inmiddels ook echt aan toe. We huurden een leuk appartement, kochten allemaal nieuwe meubels, gaven een groot feest voor vrienden. In de tussentijd studeerde ik ook nog eens af, vond een baan, je zou zeggen, het ideaalbeeld. Tot het moment dat ik hem betrapte op langdurige 'Facetimesessies' met een dame die hij had leren kennen in de paar maanden dat het uit was geweest. Ik ging compleet over de rooie. Mijn vertrouwen was enorm beschadigd, maar na lang praten, het verbreken van contact tussen hem en die dame, duizenden excuses vergaf ik zijn zonde. Zij had immers ook een relatie en naar beiden zeggen was het contact puur vriendschappelijk geweest (hoezo verberg je dit dan voor mij?!). Mijn achterdocht bleef toch aanhouden. Zijn telefoon mocht/kon ik nooit aanraken, verboden terrein, geheime facetimesessies e.d. het brak me soms enorm op en confronteerde hem dan ook geregeld met het feit dat ik moeite had hem te vertrouwen.
Gevolg: we kregen de welbekende 'we wonen net samen'-irritaties, vertrouwenskwesties stonden ons geregeld in de weg en hij, hij kreeg het enorm benauwd van samenwonen. Probleem was alleen dat hij echt niet kan praten over zijn gevoelens. Ik zag dat hij het er moeilijk mee had, hij gaf ook aan enorm te twijfelen over zijn toekomst en enorm veel moeite te hebben met het feit dat hij mijn vertrouwen meerdere keren had beschaamd. Hij wilde rust, ik wilde antwoorden en bleef daarom dagelijks aan 'm trekken door er over te willen praten, naar oplossingen te zoeken en hem te vragen of hij alsjeblieft bij me wilde blijven, want 'ondanks alles hebben we het zo enorm goed, passen we zo leuk bij elkaar en kunnen we deze ellende echt wel overwinnen'. Helaas was hij een andere mening toebedeeld, hij maakte het 5 weken geleden uit....

Sindsdien voel ik me enorm, maar dan ook echt enorm, ellendig. Hij was in het begin nog wel begripvol als ik mijn frustraties richting hem uitte, maar nu staat hij op het punt dat hij vindt dat ik hem met rust moet laten. Het is echt, maar dan ook echt over. Er is teveel gebeurd en ik moet, naar zijn zeggen, verder met mijn leven. Werken aan een nieuwe toekomst.
Ik zit met 1001 vragen. Hóe heeft dit zo ver kunnen komen? Waarom ziet hij niet in dat we het, ondanks alles, zo ontzettend goed en leuk hadden samen. Waarom ziet hij niet dat we zo ontzettend leuk bij elkaar passen. Komt hij hier nog ooit op terug? Het lijkt er niet op want hij is nu stelliger als ooit dat hij dit niet meer wil, het leven wat wij samen hadden.
Diep van binnen weet ik dat het op deze zin niet meer verder had kunnen gaan. Maar aan de andere kant maak ik me enorm veel zorgen om hem. Hij is de ultieme binnenvetter, praat niet over zijn liefdesverdriet, kan niet uitleggen waarom hij zonder me verder wilde en ik zie dit als een vlucht waarin hij het weer te heet onder de voeten kreeg. Aan de andere kant ben ik zo bang dat hij binnen no time in de armen van een ander vlucht.

Ik ben ontzettend radeloos, gebroken, intens verdrietig en kan me absoluut niet voorstellen dat ik ooit nog zó ontzettend veel om iemand kan geven. Ik voel me leeg, geamputeerd en vraag me iedere dag weer af hoe het kan dat hij niet meer met me verder wil.Iemand zoveel kan vergeven en zo graag bij zo iemand wil zijn en voor diegene wil zorgen... Ik deed alles voor die vent, stond altijd voor 'm klaar, we konden zo goed met elkaar vrienden overweg, met elkaar families. Het leek allemaal te perfect gewoon. Al Vijf weken lang zit ik er doorheen, negeer ik 'm, zoek ik het contact weer op, ik weet gewoon niet waar ik met mezelf heen moet...... Werk lijdt eronder, m'n zomer is naar de knoppen, de man waar ik intens veel van houd heeft me verlaten en daarmee is mijn toekomstbeeld weg, kapot, aan diggelen. Ik ben even de weg helemaal kwijt.
Alle reacties, tips e.d. zijn van harte welkom.

p.s. (Er wordt altijd gezegd, negeer diegene, laat diegene links liggen. Ik doe m'n best, ware het niet dat we heel veel vrienden delen en in dezelfde stad wonen, dezelfde stamkroeg hebben en elkaar dus nog té vaak tegen komen)