Mijn (ex)vriend christian en ik waren 7 jaar en 2 maanden samen. Al die tijd ben ik zielsgelukkig met hem geweest. We hebben onze up's en down's gehad, maar goed, die heeft iedereen toch? in 2009 zijn we samen gaan wonen. En anderhalf jaar geleden kochten we samen ons eerste huis samen. Alles was perfect. Tot de beroerde maandag 22 oktober. ''We moeten even praten'' zei hij smorgens vroeg. ''We passen niet bij elkaar zei hij, we leven constant langs elkaar heen, ik wil nooit geen kinderen en jij wel, ik wil gewoon kunnen doen wat ik wil gaan doen''. Die woorden kwam zo hard aan! waarom zei hij dat? Ik kamp al jaren met een gegeneraliseerde angststoornis. Dat komt en gaat weer. Zo'n stoornis houd het in dat je soms een beetje moeite hebt om de deur uit te gaan. Bang om ziek te worden als ik ergens ben. Daarvoor ben ik ook in behandeling. En Christian heeft nooit niet echt begrepen wat dat was ( dat begrijpen weinig mensen). En ik snapte ook zijn frustratie als wij ergens heeb gingen, en voelde me weer eens ziek en naar huis wilde, of gewoo. thuis bleef. Maar goed over zulke dingen kun je praten, en het ging de laatste tijd ook al veel beter. Hij heeft nu ongeveer zo'n 3/4 maanden zijn motorrijbewijs. Hij kon lekker rijden, als ik lekker gewoon iets anders thuis ging doen. Een van zijn collega's stelde hem voor om met een nicht van haar te rijden. Die was ook gek op motors en zij had ook niemand om mee te rijden. Ik heb nooit een gedachten gehad van : mijn vriend gaat samen met een meid weg, is dat niet raar? Zij kwam hem immers smorgens ophalen, ze gingen rijden, en kwamen samen ook meteen weer terug thuis. Hij vond het motorrijden echt geweldig. En zo konden we toch allebij een beetje onze eigen dingen doen. Hij heeft me nooit verteld of een vermoeden gegeven dat hij hier de laatste tijd veel problemen mee had. Toen hij het uit maakte met mij, kwam dat dus echt als een klap aan. Maar na veel huilen en excuses moest ik me bij zijn beslissing neer leggen. Ik had geen keus. Ik ben die middag na mijn moeder gegaan om uit te huilen. Uiteraard kon ik weer terug na mijn ouders huis om daar te blijven. Maar het koste wel tijd om weer een slaapkamer voor mij klaar te maken. Dus ik kon pas het weekend erna bij mijn ouders terecht. Tot die tijd moest ik met christian in een huis blijven wonen. Gelukkig hadden we niet ''echt ruzie''. En konden we wel gewoon normal doen tegen elkaar. Ik zou op de bank slapen en hij gewoon boven in bed. We hebben diezelfde avond ook nog ssamen gegeten, en s'avonds zou hij even gaan motor rijden. Hij kwam pas laat thuis, maar goed, wie ben ik om daar wat over te zeggen. Ook dinsdag ging hij weg, maar toen wist ik waarheen, hij ging na familie. Toen hij woensdag thuiskwam met eten, zei hij tegen mij dat hij naar z'n collega zou gaan op visite. Ik had daar gewoon vrede mee, hij toch zelf weten waar hij heen gaat? Toen hij ging douchen hoorde ik dat die collega waar hij heen zou gaan, iets heel anders ging doen. Ik stond perplex. Waarom liegt hij tegen mij? Ik heb in 7 jaar tijd nog nooit in zijn telefoon gekeken, maar ik moest gewoon weten met wie hij had afgesproken. En toen kwam het ... Ik las alle berichtjes die hij en z'n ''nieuwe motorvriendin'' naar elkaar hadden gestuurd. Ik zal die berichtjes nooit meer uit mijn hoofd krijgen. '' we zien wel weer waar we stranden met z'n 2 tjes'', ik heb gezegd dat ik na een collega ging maar heb zo'n zin in vanavond''. Ik ging kappot !!!! hij kwam op dat moment net de douche uit. En heb hem voor alles uitgemaakt wat ik me maar kon bedenken. ''Laat het me uitleggen'' zei hij nog. Alhoewel ik het eigenlijk niet wilde horen vertelde hij het toch. ''Ik ben verliefd op haar geworden daar kan ik toch ook niets aan doen? ''Ik ben nooit vreemdgegaan, want ik heb het op maandagochtend met jouw uitgemaakt en ben pas s'avonds naar haar toe gegaan en toen hebben we pas voor het eerste gezoend''. Waarom vertelde hij mij dit? Dit wilde ik niet horen. Hoewel hij er vol van overtuigd was dat hij niet was vreemdgegaan, ging ik me andere dingen afvragen. Hoe respectloos is het als je niet meer 'samen bent' maar nog wel samenwoont om dan al naa een ander te gaan? Terwijl ik iedere avond huilend op de bank lg zat hij gewoon bij haar? Ik ging kappot, en hij zat weet ik veel wat te doen. Hij was helemaal niet bezig met mij maar met haar. Dat is zo pijnlijk. Alleen thuis zijn en weten dat je vriend bij een ander is. Hij blijft me constant zeggen dat ze geen sex hebben gehad en voorlopig ook niet gaan doen. (dat wil ik toch helemaal niet weten) Waarom begrijpt hij gewoon niet dat het zo pijnlijk en zo respectloos is wat hij mij heeft aangedaan? Hoeveel hield hij wel van mij als hij mij dit flikte? Ik moest normaal tegen hem blijven doen, want ik moest daar nog wel 2 dagen blijven, en we moeten nog zoveel voor het huis regelen. Ik heb juridich advies gevraagd en een controct laten opstellen met de spullen die we gaan verdelen. We hebben een samenlevingscontract, dus eigenlijk moet je elkaar gewoon ieder de helft geven. Ik heb minder spullen gevraagd maar wel een geldbedrag. En hij heeft mij besodemieterd dus hij betaald ook maar alle kosten van het alleen, want ik woon daar niet meer. Hij ging daarmee akkoord en daar hebben we allebij voor getekend. Het ergste van allemaal moet nog komen. Wij hebben samen namelijk ook 2 huisdieren, een kater en een poes. Die 2 beestjes zijn mijn leven! Ik kon ze niet meenemen na mijn ouders want die hebben 3 honden, dus ik wist dat ik ze moest achterlaten. Dat was het ergste wat ik ooit heb moeten doen! We hebben ook wel samen ervoor getekend, dat ik minimaal 1 dag in de maand de poezen mag zien eventueel meenemen. Is misschien heel kinderachtig, maar die beestjes zijn alles voor mij. En nu kan ik misschien de band een beetje langzaam afbouwen. Vrijdag 26 oktober ben ik verhuisd na mijn ouders. Ik heb smiddags al een hoop spullen meegenomen. We spraken samen af dat hij om 5 uur thuis zou zijn, zodat we nog de laatste dingen konden afspreken, en dan toch vast een soort van afscheid te nemen. Dat hebben we ook gedaan. Ik heb hem nogmaals uitgelegd dat ik het hier heel moeilijk mee heb, en het zo erg vind dat hij dit heeft gedaan. Hij huilde ook en trooste me. Ik legde hem uit dat dit de zwaarste avond zou worden, want dit werd wel mijn ''eerste avond'' alleen zonder hem. Hij vertelde me 'met zijn stomme'kop, dat hij weg moest want hij had met haar afgesproken om naar een ''winkel'' te gaan. Ik flipte hem weer. Ik zou vanavond alleen in bed liggen te creperen terwijl hij gewoon weer na haa toe ging? Op dat moment brak mijn hart echt door midden. Ik ben weggegaan, en sprak af maandag terug te koken voor de rest van mijn spullen. Ik lag hier vrijdagavond in bed zo hard te huilen, echt zo hard, terwijl ik alleen maar in mijn hoofd had : hij is nu bij haar, hebben sex ofzo, en ik ben helemaal alleen. Ik krijg hem maar niet uit mijn hoofd, terwijl ik weet dat hij al over mij heen is want hij heeft al een ander. DIE gedachten daar kan ik heel moeilijk mee omgaan. Ik voel me zo eenzaam, en hij gaat gewoon verder. Het is nu weekend, dus hij kan ook bij haar blijven slapen, want hij hoeft de volgende dag toch niet te werken, of misschien slaapt ze wel in mijn bed, waar ik met hem heb in gelegen. Verschrikkelijk die gedachten, maar ik krijg ze er maar niet uit!! Ik heb al 100 x gehoord van andere mensen, dat komt wel goed. Ik kan het me nu niet voorstellen, Ik krijg hem gewoon niet uit mijn hoofd !! Ik hoop dat het dalijk over een paar dagen weer beter gaat. Ik weet nog niet hoe. Ik heb namelijk niet zoveel afleiding. Door mijn stoornis kan ik niet zomaar even op stap of er ff tussen uit. dat maakt het ook wat moeilijker. Ik Weet dat ik niet de enigeste ben die gekwetst is op de ze wereld, maar zo voelt het nu even wel !! Ik hoop dat mijn pijn weggaat. Of dat iemand me kan helpen door niet alleen te zeggen '' het komt wel goed'' ik heb echt hulp nodig !!!