Lieve mensen,

ik lees zoveel over de ex, wel of geen contact zoeken etc.
Nu mijn ervaring. Ik heb het ruim zes maanden geleden uitgemaakt met mijn vriend (ja hij is weer mijn vriend). Het ging niet meer. Er waren teveel dingen die we niet konden oplossen. We woonden ook samen op 40m2 en de irritatie van mijn kant liep hoog op. Deze negatieve spiraal was niet te doorbreken. Het wordt een wisselwerking tussen elkaar met als gevolg dat hij op zijn tenen liep om het goed te doen, waardoor hij juist niks meer goed kon doen.
Ik zag geen uitweg meer, ik wist dat hij zoveel van mij hield dat hij no matter what bij mij zou blijven. Ik gunde hem mijn bitch gedrag niet, is hij veel te lief voor.
Dus ik besloot de relatie te beëindigen na 4,5 jaar met alle gevolgen van dien. Hij was er kapot van, ik heb geprobeerd hem alles duidelijk uit te leggen, uren hebben wij gepraat en later volgenden er nog een aantal weken met vragen van zijn kant en antwoorden van de mijne. Tot het moment na een week of drie dat er van zijn kant radiostilte kwam. Ik hoorde wel via via hoe moeilijk hij het had, hij zocht af en toe nog wat contact met mijn familie of vrienden om toch nog een teken van leven van mij te krijgen. Maar niet meer rechtstreeks het contact met mij.
De eerste weken waren voor mij opluchting, pfoe eindelijk hoefde ik mij niet meer bezig te houden met irriteren en de twijfels die die irritatie mee brachten. Hij gaf aan, aan anderen dat hij mij niet meer kende, dat ik zo veranderd was. Nou ik was echt nog dezelfde, maar op zo'n moment kan je niet dezelfde zijn naar degene waar je de relatie mee beëindigt hebt. bang om hoop te geven die je niet kan bieden. Ik was echt geen koele kikker naar hem, ik zei alleen niet wat hij wilde horen (dat ik hem miste bijvoorbeeld). Je gaat zelf ook op je tenen lopen om maar geen verkeerde signalen af te geven. Van mijn kant juist heel goed bedoeld naar hem, ook altijd gezegd dat als hij nog vragen had of wat dan ook, dat ik er open voor stond.
Hij kwam niet. Na een maand of drie begon ik hem wel te missen, dat hoorde er in mijn ogen wel bij. Ik begon mij af te vragen, waarom zoekt hij geen contact? Vind hij mij nog leuk of staat hij nu ook achter deze keus. Etc. Het maakte mij wat onzeker. Tot het moment dat ik hem zag met koninginnedag, hij zag er goed uit. Was flink gaan trainen en zijn lichaam was afgetraint, hij straalde zelfverzekerdheid uit, wat ik zo gemist had tijdens onze relatie. Hij was ineens echt een volwassen man. Ik was totaal uit het veld geslagen van wat ik zag.
Hij was enorm functioneel met het verdriet om gegaan, had zich niet klein laten krijgen, maar trok er zijn les uit. Ik vind dat een prachtige eigenschap als je zo met verdriet om gaat, ongeacht welk verdriet er valt altijd wat van te leren.
Na die dag was ik enorm verdrietig, we hadden nog een keer afgesproken en het was zo gezellig. Wat moest ik hier nu mee? Mijn gevoel zei dat ik hem niet moest laten lopen, maar de angst om hem nog weer zo te kwetsen overwon. Mijn god al die maanden van verdriet dat ik hem had aangedaan, dat deed zoveel pijn en ik voelde mij zo schuldig daarover. Dat mocht niet weer gebeuren.
Na nog drie weken van geen contact (op zijn verzoek geen contact te hebben, hij heeft echt een grens aangegeven), veel verdriet en gemis van mijn kant, heb ik toch contact met hem gezocht dat ik hem terug wilde.
Hij heeft mij enorm in mijn waarde gelaten, deels voor zichzelf omdat het geen contact voor hem ook beter was, deels voor mij omdat ik er indirect om gevraagd heb toen ik het uit maakte. Ik maakte het niet voor niks uit, het was teveel. Hij was even teveel.
Maar door zijn respect van het geen contact hebben, ongeacht welke reden hij daar voor had, zijn wij nu terug bij elkaar.
Beide een eigen huis, dus er is afstand gekomen. We pakken het heel rustig aan, maar er is geen twijfel meer of hij wet wel of niet voor mij is. Hij is het!
Hij heeft zijn mannelijke kant weer helemaal gevonden, onze relatie is een stuk evenwichtiger hierdoor. Ik ben ook niet van plan weer boven hem te gaan staan met mijn bitch gedrag. Als dat wel gebeurd (wat al wel is voor gekomen, je veranderd echt niet zo maar) dan kijk ik goed naar mezelf en neem ik of hij afstand. Dat is wat we nu kunnen. En ik zal er aan blijven werken om het niet meer zover te laten komen, met dit verdriet in mijn achterhoofd is dat een enorme drijfveer. Daarom ben ik ook nog hier te vinden, ik wil niet vergeten hoeveel verdriet het doet, wat voor pijn het is. Ik wil vechten voor hem en onze relatie, tot we oud en grijs zijn met elkaar.

Waarom ik dit met jullie deel? Omdat het echt anders kan als je de rust weet te nemen en weet te geven. Natuurlijk is niet alles over 1 kam te scheren, maar ik weet 1 ding wel: De kracht van het geen contact hebben! Hoe moeilijk het ook is, ik weet nu uit ervaring dat dit de beste remedie is in elk geval voor ons.
Ga in elk geval niet bij de pakken neer zitten, of jezelf in een slachtofferrol plaatsen, want waar 2 vechten hebben 2 schuld. Steek je hand in eigen boezem en kijk naar wat er mis ging in de relatie en wat jou aandeel daarin geweest is. Als je je daar op focust en niet op het wel of niet contact hebben, gaat de rest hopelijk vanzelf.
Het is zo moeilijk en nu makkelijk gezegd van mij, maar ik wil jullie lieve ldvders een hart onder de riem steken dat het echt anders kan, zelfs na zes maanden. Soms is een break, terwijl je niet weet dat het een break is een enorme relatie boost.
En of het goed blijft gaan tussen ons? Geen idee, dat is het risico die we nu beide nemen. Maar het voelt goed om weer samen te zijn, al is het anders, gek om niet meer samen te wonen, wennen aan de nieuwe situatie.
Ik zal hier nog af en toe blijven komen, ook omdat het mij helpt echt te zien wat ik heb en het te waarderen. Het is nog zo vers het verdriet, het beangstigd mij ook. Ik heb het nu mee gemaakt van de andere kant, de vorige keer toen ik hier was in 2006 had ik graag geweten hoe het zou zijn als je zelf een relatie beéindigt. Dan had ik het toen heel anders aangepakt.....