Het leven is betrekkelijk, dat heb ik wel geleerd in mijn leven. ben 21 en heb voor mijn doen al het nodige meegemaakt. op 20 jarige leeftijd ben ik mijn vader kwijt geraakt aan de gevolgen van kanker. Dat was tastbaar voor mij. Er was niets meer aan te doen en je moet verder. Nu heb ik weer pijn. Niet omdat ik nog steeds niet verder ben gegaan. Nee op 2de kerstdag zijn me vriendin inmiddels ex-vriendin en ik tot de conclusie gekomen dat het er niet meer inzat. Naja voor haar zat het er niet meer in. Ik had mijn god geen idee waar het in eens vandaan kwam. Maargoed het was er. Daar zit je dan 2de kerstdag ALLEEN. ik wist niet wat me overkwam. wist niet meer wat ik moest. Wil ik staan, wil ik zitten. Eten of Slapen. Kortom LDVD. Na een relatie van 3 maanden, waarvan ik verwachte dat het er minstens 33 maanden zouden worden. je rijd rechtdoor op de snelweg, en bamm je wordt van rechts totaal onverwachts aangereden. Maar om terug te komen op het tastbare van iets. De rede van de breuk was: ze had geen gevoel meer voor me. en het was beter als we als vrienden verder zouden gaan. Voor mij is dat compleet ontastbaar, want gevoel is net als wind je ziet het niet maar je voelt het wel. We hebben het daarna nog geprobeerd. 1 hele week om het precies aan te stippen. Hoe kan je in een week bepalen of het wel of niet gaat werken. en waarom geeft ze zo snel op. want als je van iemand houd dan vecht je der toch voor. Want zij vind het ook jammer dat het gevoel er niet is. Ja daar koop ik wat voor. Nu bijna een maand verder ken ik er nog steeds niet mee omgaan, elke dag reizen er weer nieuwe vragen op in mijn kop. Probeer het te vergeten. Probeer me leven anders in te delen. En hoe kan je zo stuk zijn van 3 maanden zou je denken. Dat geeft ook aan hoe intens deze relatie voor mij was. Maar nu heb ik echt het contact verbroken. want de eerste twee weken was er gewoon het normale contact zoals altijd. het delen dingen met elkaar. maar elke keer als het in een gesprek over gevoelens ging, moest zij voor haarzelf herhalen dat het beter was zo. wat mij dus dan ook weer aan het denken zet. want waarom moet je het zo vaak voor jezelf herhalen. ik wil mezelf ook geen hoop geven. Maar ik wil haar terug. Wat moet ik?