Ja dat gevoel herken ik ook heel erg,
Mijn eenzaamste periode was denk ik na mijn scheiding
ik ben toen vertrokken naar een huisje ergens in een achterbuurt
met aan elke hand 1 kind.
ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment tegen mijn poes stond te praten dat heeft een aardig tijdje geduurt,
toen een hele tijd.... in mijn hoofd gepraat...... heeft ook een hele tijd
geduurt
Ging ook altijd naar vriendinnen.... om maar niet alleen te hoeven zijn.
echt een afschuwelijke tijd..... best wel.
zo vermoeiend ook op een gegeven moment.....als je je altijd alleen maar een beetje goed voelt als je bij vriendinnen bent.
en dan die weg naar huis steeds.... ik wilde nooit naar huis.
Maar toch moest ik proberen het gezellig te maken voor mijn kinderen natuurlijk.

Op een gegeven moment ben ik wat vrijwilligerswerk gaan doen
onder schooltijden.
op plekken die ik leuk vond.
kan je zelf ergens aankloppen.... en iedereen wil je dan ook graag hebben.... omdat je niets kost.
vrouweninloophuis.... daar hield ik een zwerm vriendinnen aan over
iemand bood me een baantje aan bij een spiritueel tijdschrift
geweldige tijd..... allemaal paragnosten en waanzinnig leuke collega's en mooie boeken kreeg ik aangeboden.
daarna weer een baantje aangeboden van twee boeddhistische psychotherapeuten
dit keer betaald.... kreeg er een mooie opleiding bij retour.

punt is....... ga de wereld weer in..... volg je hart.....en dat wat bij je hoort komt vanzelf naar je toe dan.
dan komen mensen je vragen....neemt je leven een andere wending

en die eenzaamheid....daar moet je aan wennen
het heeft ook alles te maken met verbonden zijn met jezelf.
of je met jezelf kan praten.... of je naar jezelf kan luisteren
of je in verbinding staat met wat je behoeften zijn
en die aan jezelf geeft....... als er geen partner is om dat te doen.

Eigenlijk is dit .... misschien een beetje vreemd gezecht.... een goede periode.
het is ook belangrijk om te weten wie je zelf bent en te leren
jezelf op te vangen en dat soort dingen.
daar word je krachtig van.

Als je heel veel moeite blijft houden met die eenzaamheid in jezelf
kan je ook altijd even iemand zoeken die je helpt je verbinding
met jezelf te vinden.

Nou...... geen echte leuke tijd.... maar wel een hele goede.
zet m op Eefje

http://nl.

love yourself.
liefs
van mij

Grappig dat je dat zegt over voetbal. Ik geef zelf helemaal niks om voetbal... het boeit me echt totaal niet en ben er zelfs echt tegen... En wat zit emotional dus nu deze dagen te kijken....voetbal!! Haha. Omdat mijn ex daar zo gek van is. Ergens lijkt het wel alsof ik nu toch iets gezamelijks met haar doe. Als ik dat voetbal kijk... weet ik dat zij daar ook naar zit te kijken, haha. Dom...zinloos...ik weet het, maar het helpt een beetje.

Ik was een tijdje weer gewend aan de eenzaamheid...maar nu komen er weer die periodes waar het me begint te vervelen. Helaas kan ik je dus geen echte tips geven..behalve dat je er wel aan zult wennen. Doe beide dingen...plan sommige dagen lekker vol en probeer ook aan het alleen zijn te wennen en te genieten. Er zijn best momenten genoeg waar ik wel van het alleen zijn geniet.

Wat werk betreft snap ik je volkomen...Is niet zo makkelijk meer tegenwoordig. Ikzelf ben eigenlijk het grootste deel van de week altijd bezig met het zoeken naar werk...maar gezien dat maar niet lukt, is dat ook nog eens zeer slecht voor de eigenwaarde. Hoop dat het voor jou veel beter gaat lopen wat dat betreft!

Hee eefje, komt wel goed! Echt waar! Veel sterkte!

wel, ik denk dat iedereen nu ondertussen al weet hoe eenzaam ik ben
ik zit in nederland, ver weg van mijn familie in Belgie en ik heb geen vrienden ofzo.. ondertussen alweer 3 dagen geleden dat ik tegen iemand praatte en dat was dan nog de kassajuffrouw ware het niet van MSN, ik zou verkommeren denkek... Ik ben zaterdag weer naar dat café geweest want er was weer een optreden. En ik heb echt mijn best gedaan om er "open" uit te zien, ik zat half op een tafeltjes, glimlachte naar de mensen die passeerden,... maar er heeft mij weer niemand aangesproken ofzo... Hoogstens dachten ze waarschijnlijk: oe, da meisje is her alleen, ocharm... of het viel hen gewoon niet op, ik weet het niet.
In ieder geval, toen het optreden gedaan was fietste ik maar weer naar mijn kot, snachts door de stad. Toen zat ik zo hard te huilen op mijn fiets! Ik voelde mij zo eenzaam...
Het is precies of de hele wereld is verbonden met elkaar, iedereen heeft vrienden, zit in verenigingen, is verbonden met elkaar. De wereld is een machine van raderen die allemaal op elkaar inspelen. En ik ben een veertje die er rondom zweeft, zonder de machine aan te raken of te beïnvloeden... Als ik met één vingerknip van de aardbodem zou verdwijnen, dan zou de wereld gewoon doordraaien zonder ook maar énige verandering. Ok, mijn ouders zouden het erg vinden, maar ik denk dat het enkele weken zou duren vooraleer ze het doorhebben dat ik er niet meer ben want zoveel spreek ik ze nu ook weer niet
Ik probeer mij aan iemand vast te klampen, probeer tegen mensen van mijn job te spreken, maar niemand lijkt echt geïnteresseerd... Soms heb k het gevoel dat ik in een put aan het vallen ben, dat ik om mij heen grijp op zoek naar iets of iemand om mij tegen te houden, maar ht lukt niet...