Remi,

voor jou ligt het nog iets anders, aangezien het zo enorm pril is.
Wat je wilt is heel herkenbaar, het goed uitpraten, je vragen kunnen stellen. Besef echter wel dat de meeste vragen die je hebt niet zomaar te beantwoorden zijn. Een mooi afscheid? Klinkt leuk, maar hoe zie je dat voor je? Denk je daarna zomaar door te kunnen met je leven?

Ik heb met mijn ex zo'n goed gesprek gehad nadat het uit was. We hebben anderhalf uur gewandeld, op een plek waar we zo vaak gewandeld hebben. Dat voelde op dat moment stiekem best fijn, heel vertrouwd.. Hand in hand gelopen, net als zes jaar lang.. Maar anderzijds weet je dat het echt definitief voorbij is. En dan komt het moment dat je die hand moet loslaten.. dat je afscheid moet gaan nemen. Een echt definitief afscheid.
Ik was kapot, echt waar. En had ik antwoord gekregen op al mijn vragen? Nee, absoluut niet. Kon ik daarna snel door? Nee, ook niet. Dat is gewoon een proces waar je doorheen moet. En dat kost tijd. Afhankelijk van je karakter hoeveel tijd.
Bij mij kostte het loslaten van de ex, het accepteren, niet zo heel veel tijd. Het accepteren van de eenzaamheid, het nieuwe ritme in m'n leven vinden kost heel wat meer tijd. Dat is allemaal heel persoonsafhankelijk.

Voor mij zat er wel een voordeel aan het afscheidsgesprek... Dat hadden we namelijk niet gehad op het moment dat het uitging. Het geeft mij achteraf gezien toch een iets beter gevoel dat we met een gesprek uit elkaar zijn gegaan. Dat hadden we niet gehad op het moment dat het uitging namelijk. Maarja.. of je daar veel voor koopt?

hey remi,

dit is wel heel wrang man, mijn vriendin heeft vorige week ook na 8 jaar samen en 3,5 jaar samenwonen de relatie verbroken, en als ik je verhaal lees is het eng hoe erg het lijkt op hoe ik me voel en wat er gebeurt. Ik dacht even dat ik last had van een blackout en niet meer wist dit gepost te hebben, bizar.

Het is kut he dat je elke seconde meer van haar gaat houden nu het over is, in plaats van het los te laten en verder te kunnen, ik heb het ook. En dan te bedenken dat onze exen zich juist wel steeds meer los maken van ons en het leven dat je samen had, wat een k*t gevoel.

Ik vlucht ook bij elke kans naar vrienden of familie, om maar niet alleen te zijn, maar 's avonds als je in je bed stapt, en er is niemand die daar op je wacht, of al lekker ligt te slapen, voel je je moederziel alleen, en ik raak dan alle perspectief kwijt en zie niet meer in hoe ik me ooit beter ga voelen. Gelukkig zijn deze gevoelens overdag veel beter te handelen, maar dat maakt het 's avonds niet minder kut.

Gek man hoe twee verhalen op precies hetzelfde moment, met dezelfde achtergrond, zo op deze site terecht komen, echt bizar.

Sterkte en je bent dus niet alleen in deze kutsituatie, is wel fijn om contact te hebben met iemand die precies hetzelfde doormaakt!

J