Mijn verhaal is een lang en ingewikkeld verhaal. Doch heeft een zeer kortstondige maar zeer intense liefdeshistorie er voor gezorgd dat ik 4 maand en half geleden een zelfmoordpoging ondernam.

Op mn 18 de trouwde ik met mn toenmalige vriend. Hij was voor mij een vlucht uit mijn helse thuissituatie. ik had echter geen idee dat de hel nog maar begon. Ik ben uiteindelijk 14 jaar met een tiran gehuwd geweest. Van zware lichamelijke en psychische mishandeling tot gedwongen sex. 2 kinderen heb ik met hem en ik had nooit de durf en de moed om bij hem weg te gaan. De laatste jaren snakte ik naar liefde en vriendschap. Ik leefde in mijn eigen wereldje waar ik niemand nog inliet , bang gekwetst te worden. Ik had een betonnen muur om me heen gecreeerd en voelde me op die manier toch ergens veilig bij mezelf.
In 2013 was ik het zat. Nadat ik 3 dagen na elkaar de lelijkste verwijten naar mn hoofd geslingerd kreeg omdat ik niet had willen vrijen was de maat vol. Ik schraapte al mijn moed bij elkaar en zette mijn man aan de deur , wat niet zonder slag of stoot is gegaan.
Omdat ik tijdens mijn huwelijk geen vriendschapsbanden mocht onderhouden had ik de laatste jaren geleerd dat ik me in zodanige bochten kon wringen toch contacten te hebben. Nee geen liefde of sex ,maar losse en afstandelijke vriendschappen. Facebook was voor mij een ideaal medium. Ook mijn hobby deed ik in het geniep en zo leerde ik mnr X kennen. Na mijnbreuk kwam ik in real life in contact met MNr X . Geen date maar we gingen samen op pad voor onze hobby. Ik deed afstandelijk maar hej , dat was mijn beschermwereldje nu eenmaal. Het balletje ging aan het rollen , hadden meer online contact en af en toe gingen we op stap , hobbygeraliteert. Tot we op een moment een zeer diepgaand gesprek hadden. Mnr X legde zijn ziel aan me bloot en hadden het best gezellig samen. Hij was een ongelukkig gehuwde man met een grote last op zijn schouders.
oh nee ik werd verliefd!
Net zoals ik was hij fan van dezelfde popgroep en veel met hun muziek bezig , dezelfde hobby , dezelfde.... jongens dit kon toch niet waar zijn!
We schreven elkaar songs toe van onze popgroep en staken daar een betekenis achter. ( verdorie ik zit hier te beven door er aan terug te denken) . Op een dag gingen we aan avondfotografie doen ( onze hobby). We liepen in de pikkedonker door een bos en op de koop toe begon het nog te onweren. Het regende pijpestelen en we kropen dicht tegen elkaar aan onder een boom voor beschutting. Al bij al waren we na 5 minuten zeiknat. Ik beleefde daar in de regen het meest intense en hartstochtelijke moment ooit. We vreeen en de passie barste uit zijn voegen.

Terug in de auto zag ik dat hij gekweld was. Hij was een getrouwde man met kinderen. ik vroeg hem : heb je spijt? nee zei hij.
Onze relatie heeft 2 maanden geduurd. 2 maanden in het geniep afspreken en in die tijd zat hij steeds maar te piekeren over hoe het nu verder moest. In die tijd gaf ik mijn betonnen muur op. Mijn zelfbescherming lostte op in het niets. Ik hield van die man tot in een puntje van mijn ziel en zou er alles voor gegeven hebben om hem bij me te houden. Na 14 jaar een hels leven te hebben geleid was ik in volle euforie. Ik zou jaren geduld gehad hebben , want voor hem was het geen evidentie een beslissing te moeten maken. Zijn gesseteld huwelijk met kids en huis of ik.
Uiteindelijk ben ik er als verliezer uitgekomen. Hij had zijn vrouw gezegd dat hij bij haar wegging. Maar dat was buiten de kids gerekend. Toen hij smorgens opstond stonden zijn kinderen met een tekening bij hem aan bed. Papa , ga alsjeblief niet weg.

Op 20 augustus spraken we af op ons plekje. Ik had al een voorgevoel. Hij zei het me meteen , zonder rond de pot te draaien. Mijn wereld stortte volledig in elkaar. Daar zat ik dan , zonder mijn zelfbeschermende muur. Ook hij liet een traan , hij hield zielsveel van me maar hij kon het niet.
Ik ging naar huis, gebroken, mijn geest werd waanzinnig. Ik schreef een kort briefje voor mijn kids en nam een volledige tube redomex in ( 100 pilletjes). Ik wachtte tot ik dwaas werd . Ik zou op mn scooter gaan rijden tot ik buiten zinnen raakte en zou zo wel een ongeluk krijgen. De combinatie van de 2 zou me fataal geweest zijn. Ik voelde mn lichaam loom worden en mn geest ontspannen. Er daalde een zekere rust over me , de medicatie deed zijn werk. Ik stapte naar buiten maar had ik even de pech dat er een online vriend van me aan de deur stond. Die zag meteen dat er wat mis was en hield me tegen. Daarna...blackout.

S anderendaags werd ik wakker in het ziekenhuis. Vol kabeltjes en draadjes , slangetjes in mn neus en hartmoni. Mn leven had aan een zijden draadje gehangen. Hartfalen. Ik heb gevloekt en sindsdien nog steeds kwaad op mezelf dat ik geen 5 minuten eerder vertrokken was zodat ik die online vriend zou gemist hebben,.

Sinds die dag zit ik in een diepe depressie. Ik jank mezelf kapot en geraak maar niet over mnr X heen. Ook hij is in een depressie verzeild geraakt. Mn huishouden is een ramp ; zelfs mn administratie raakt niet meer gedaan. Mn antidepressiva houd me op de been maar geeft niet het resultaat dat nodig is. Dan nog maar te zwijgen over mn afwezigheden op het werk en de schamele uurtjes slaap.Doordeweeks als mn kid er is is het draaien op automatische piloot maar niets helpt me overheen mnr X. Ik heb een vriendje nu, ik denk dat hij een vervangoplossing is . een lieve jongen maar... ik weet het niet.