Hallo allemaal,

Ik voel me eigenlijk al stom dat ik dit ga schrijven, want het is mijn eigen schuld dat ik in deze situatie zit.

Precies twee jaar geleden ging ik samenwonen met mijn toenmalige vriend met wie ik zes jaar een relatie had. Ik was helemaal idolaat van hem, we waren beste vriendjes, konden samen lachen en huilen en ik dacht dat we altijd samen zouden zijn. We hadden ook dezelfde smaak in films, muziek etc. Het enige minpunt was dat hij altijd aan het werk was, of het nou z'n scriptie was of zijn bijbaan of een website of iets anders. Hij had vaak geen tijd om leuke dingen met me te doen. Ik dacht dat dit wel zou overgaan toen we gingen samenwonen, maar nee. Hij gaf me ook vaak het gevoel alsof ik afhankelijk was van hem, dat ik zonder hem en zijn vrienden geen lol kon hebben. Ik had zelf ook niet zoveel vrienden.

Toen ontmoette ik dus op mijn werk een hele aardige jongen waar ik het goed mee kon vinden. Hij hield van een beetje dezelfde dingen als m'n vriend en deed me er eigenlijk ook wel aan denken. Ik kreeg aandacht van hem, en dat voelde goed. Dus steeds vaker bleef ik na werk een borreltje drinken of zelfs naar een concert geweest. Ik stuurde mijn vriend dan altijd een berichtje en hij vond 't 'ok'. Na een tijdje begon ik dus meer voor die jongen te voelen en ging ik twijfelen aan m'n huidige relatie. Was dit het nou? Daarnaast denk ik dat ik wilde bewijzen dat ik niet afhankelijk was van m'n vriend. Toen heb ik hem dus verteld dat ik weg zou gaan. Een tijdje uit huis om dingen op een rijtje te zetten. Op dat moment voelde ik me totaal niet schuldig. Hij vroeg nog of ik zou blijven, maar ik voelde me op dat moment sterk en dacht alleen maar dat ik bij die andere jongen wilde zijn.

Ik ben toen dus een relatie begonnen met die nieuwe jongen. Ik was ontzettend verliefd en ik twijfelde geen moment. Mijn ex vertelde nog dat hij ging daten, en zelfs dat vond ik prima. Toen werden de weken maanden, en ik ging hem steeds meer missen. Ik dacht dat m'n ex me nog wel zou proberen om te praten, of smeken om terug te komen, maar nee. Nu is het twee jaar later en ben nog steeds samen met m'n nieuwe vriend. We hebben het echt heel leuk samen, en ben gek op hem, maar toch voelt het anders. Daarnaast ben ik nog steeds bevriend met m'n ex. Maar eigenlijk doet het nog steeds pijn dat hij nooit iets heeft gedaan om me terug te winnen. Omdat we dus ook gezamenlijke vrienden hebben ga ik nog regelmatig met hem om en zie hem dan ook met andere meisjes. Dat doet zoveel pijn, maar ik kan het tegenover mijn huidige vriend niet maken om te gaan huilen. Het stomme is dat ik echt van m'n huidige vriend hou, maar voel alsof m'n vorige vriend echt de liefde van m'n leven was. En dat heb ik nu zelf verpest. Ik hoop dat ik ooit met m'n beslissing zal kunnen leven.