Hallo,

Op vakantie in in Cyprus heb ik een leuk, lief meisje leren kennen. We deden veel dingen samen en de tijd vloog zo voorbij. De dag dat zij weer moest vertrekken leek het einde van mijn leven te zijn, althans zo voelde het. Ik kreeg enge gedachtes zoals dat ik haar nooit meer zou zien enzovoorts. Omdat het onverdraaglijk voor mij voelde, heb ik meteen de dag erna beslist dat ik haar op moest gaan zoeken. Ik woon zelf in Groningen en zij in Limburg. Zij wilde dit ook heel erg graag en heb haar toen opgezocht. Het moment dat ik uit de trein stapte en haar na één week weer zag was een van de mooiste momenten uit heel mijn leven. Zij was die dag jarig en dat was natuurlijk het mooiste verjaardagscadeau dat ze zich ooit maar kon bedenken. Ik ben toen een paar dagen bij haar gebleven en allerlei leuke dingen hebben we samen gemaakt. Ik was echt zielsgelukkig met haar. Toen ik weer thuis arriveerde wist ik zeker dat ik haar weer zou zien. Dat gebeurde ook, twee weken later was ik zo gek om weer helemaal af te reizen naar het 'verre' Limburg om haar weer te ontmoeten. Maar die keer ging het allemaal een beetje anders. Ze deed afstandelijk, leek het maar 'gewoon' te vinden dat ik van verre kwam en was die dag niet echt enthousiast. Die avond hadden we een feestje waar ik ook bij mocht zijn en ze gaf me in eerste instantie weinig aandacht. Ik dacht : 'Ze wil natuurlijk heel erg graag wat bijkletsen met haar vrienden. Echter bleef het de gehele avond zo. Toen ik haar meermaals vroeg wat er scheelde, reageerde ze enkel met : 'Nee, er is niks.' 'Echt niet.' enzovoorts. Ik voelde me erg onzeker en zij merkte dat, toen vertelde ze me dat we beter vrienden konden blijven, mede vanwege de afstand enzoverder. Dit was een pijnlijk moment voor mij, maar met die gedachte dacht ik wel te kunnen leven. Ik heb haar meermaals gesmst op de terugreis en thuis kreeg ik steeds maar geen reacties. Hoe ik me toen voelde, was onbeschrijfelijk. Een paar dagen later hadden we weer wat contact met elkaar. Het waren best leuke gesprekjes en ik dacht dat ik haar een maand later ofzo weer wel zou zien. Ze leek het ook wel te willen zo aan haar gesprekjes te zien. Nu is het bijna 4 maanden geleden dat ik haar gezien heb en omdat ik nogsteeds veel aan haar dacht, besloot ik haar een brief te sturen. Met daarin de vraag of we weer eens iets leuks samen gingen doen, een dagje Venlo wellicht. Het duurde 2 dagen voordat ik een reactie kreeg. En die reactie was echt niet zo enthousiast als ik gehoopt had. Weer een dag later stuurde ze mij een mailtje met daarin geschreven dat ze het niet nodig vond om mij nog eens te zien. Dit doet mij heel erg veel pijn en ik kan maar niet geloven dat ze mij nooit meer zou willen zien. Ik denk heel veel aan haar en ben er echt mentaal gebroken door. Ik hoop door mijn verhaal hier te doen wat advies te krijgen over hoe ik dit nou moet aanpakken. Ik kan haar met geen mogelijkheid wegkrijgen uit mijn gedachtes. Alvast bedankt voor jullie luisterend oor.