Mijn ex vriendin is bij me weg gegaan alweer 2,5 jaar geleden..
Soms voelt het nog als gister..
Vanmiddag hoorde ik een nummer op de radio wat we samen dol gelukkig en vrolijk mee zongen in de auto op de terug weg van een geweldige vakantie samen met mijn familie.

Ze heeft nu al een half jaar een nieuwe vriend.
Stiekem heb ik wat foto's gezien via fb.. Ze zijn zo te zien gelukkig samen..
Ik zie dat ze de liefde nu in hem herkend.
Ze passen goed bij elkaar.
Ze is gelukkig, zonder mij..
Het is mooi om te zien dat ze gelukkig is met hem.
Hij heeft het leven beter op de rit dan mij.
Hij is blond en groter dan mij.
Ze vrijen vast al samen, en dat doet haar vast goed.
Hij is bevriend met haar hele familie, ik mis hun nog steeds.
Ik mis alles wat hij nu heeft.
Ik neem het hem niet kwalijk.
Ik neem het haar niet kwalijk.
Ik had al die tijd een stemmetje in me hoofd dat het ooit vast nog wel weer goed zou komen tussen ons.
Dat kan ik stom genoeg nog fantaseren.
Maar het is een illusie.

Ik mis haar nog steeds en 99 procent van alles wat bij haar hoort.
Ik ben super alleen.
Ik wil ook een nieuwe lieve vriendin die goed bij mij past.
Het doet pijn om haar zo te zien.
Maar ik ben blij voor haar (hun).
Ik had nooit verwacht van mezelf dat ik er zo over kon denken.
Maar het is zo, ze passen goed samen, ze is gelukkig.

Dit zie ik, dit voel ik, maar wel omdat ik nog van haar houd.
Denk dat het daarom ook pijn doet en er nu weer even een paar tranen rollen.

Ik ben aan het daten, het gaat moeizaam, maar goed ik ben trots op mezelf.
Ik ben ver gekomen, ik heb veel onbegrijpelijk veel moeilijke dingen mee gemaakt.
Me leven was helemaal ingestort, het is nog niet veel soeps maar beter dan dit is het 2,5 jaar niet geweest.
Daarom blogde ik hier ook niet meer zoveel.
Maar goed dit moest ik even kwijt. Ook al leest niemand het.
Ik ga weer verder met verder gaan.
En haar is het geluk met hem gegund.
Maar potverdorie wat is het dubbel en wat doet het een pijn..

Als je dit gelezen hebt wie je ook bent, bedankt,

Tom